آبروی مشک ها

می رود آیینه دار ماه سوی مشک ها
بوسه بر دستان پاکش آرزوی مشک ها
می رود مردی به سوی موج های بی قرار
با لبان خشک مانند گلوی مشک ها
آب ها مشتاق یک دم لمس لب هایش ولی
او خجالت می کشد شاید …

می رود آیینه دار ماه سوی مشک ها

بوسه بر دستان پاکش آرزوی مشک ها

می رود مردی به سوی موج های بی قرار

با لبان خشک مانند گلوی مشک ها

آب ها مشتاق یک دم لمس لب هایش ولی

او خجالت می کشد شاید ز روی مشک ها

خیمه ها چشم انتظار آب اما صف کشید

لشگری از تیغ و نیزه روبروی مشک ها

ماجرای کوفه و محراب آن تکرار شد

در کنار علقمه بعد از وضوی مشک ها

بر زمین افتاد ناگه ماهتاب کربلا

بر زمین می ریخت وقتی آبروی مشک ها

دست هایش شد جدا از پیکرش اما هنوز

بوسه بر دستان پاکش آرزوی مشک ها

محمد حسین مهدویان