داستان های باور نکردنی

حتما شما هم گونه ای از برنامه ها را دیده اید که در آن چند داستان کوتاه به نمایش درآمده و در پی آن از بیننده می خواهند حدس بزند کدام داستان واقعی و کدام یک خیال پردازی است

حتما شما هم گونه ای از برنامه ها را دیده اید که در آن چند داستان کوتاه به نمایش درآمده و در پی آن از بیننده می خواهند حدس بزند کدام داستان واقعی و کدام‌یک خیال پردازی است. حال ما به جای چند داستان یک داستان داریم و می خواهیم حدس بزنید که واقعی یا خیالی است!

کشوری وجود دارد که میزان فاجعه ای که در طول دهه‌ها جنگی که بر آن گذشته -بالاخص جنگ اخیر که نزدیک به ۱۳سال است در آن ادامه دارد– تنها با حدس و گمان ممکن است. تجاوزهای پی‌در پی وضعیتی در این کشور به‌وجود آورده که پیدا کردن تکه‌ای نان در این کشور خود نوعی مبارزه است. سازمان FAO قبل از حمله به این کشور هشدار داده بود اگر عملیات نظامی در آن متوقف نشود بیش از هفت میلیون نفر در خطر گرسنگی قرار می گیرند و پس از آغاز حمله، همین سازمان خطر فاجعه انسانی را جدی توصیف کرد. به طوری که بر اثر پس‌آمد های این جنگ، تولید گندم در ۸۰ درصد از زمین ها مختل شد. در این کشور روی چادرهای ۱۰ دلاری مردم بمب های چند میلیون دلاری بوسیله هواپیماهای چند میلیارد دلاری ریخته می‌شود و در عین حال تالارهای مدل با دعوت از طراحان اروپایی به ارائه آخرین مد سال می پردازند و گروه های موسیقی با دعوت از نوازندگان خارجی به بر پایی فستیوال های پاپ، راک و ... دست می زنند و مردم چندی است به خوردن فست فود بالاخص پیتزا گرایش پیدا کرده اند!

اگر شما فکر کرده اید داستانی که در آن کشوری که مردم برای تهیه نان دچار مشکل هستند ولی دنبال آخرین مد بلاس و آرایش سال هستند داستانی خیالی است اشتباه کرده اید چون این وضعیتی است که رسانه های فارسی زبان ازجمله BBC فارسی امروز از افغانستان مخابره می کنند!

به‌طور مثال در سلسله گزارش هایی با نام تلاطم ساز و سرود مجری برنامه چنین می گوید:

"در افغانستان بسیاری از خوانندگان برای تهیه آهنگ هایشان به خارج می روند و هزینه زیادی می پردازند ، به‌ویژه در چند سال اخیر که بازار موسیقی رونق هم داشته اما هنوز جای استودیو های حرفه ای در افغانستان خالی است."

در ادامه برنامه تصویری از خیابانی در افغانستان نمایش داده می شود که چند جوان در خیابان ایستاده و مشغول اجرای موسیقی راک هستند؛ آن هم با تعداد زیادی آمپلی فایر و گیتار و... عده ای هم دور آنها جمع شده اند ، گوینده چنین می گوید :

"اینجا کابل است و این هم بچه هایی که از خواب های کابل می خوانند. نمایی دیگر از موسیقی در افغانستان [تصویر جوانی پخش می شود که با سرو وضعی عجیب در حال گیتار زدن است] برای خیلی از رهگذران کار آنها تازه و عجیب است اجرای جسورانه موسیقی راک در خیابان های یکی از سنتی ترین کشور های دنیا و..."

حقیقتش را بخواهید شگفت زده شدم! برای من که خود یک نوازنده هستم اگر تصمیم بگیرم گیتار الکتریک خود را به بیرون برده و به آمپلی‌فایر متصل کنم، اولین مشکل این است که از کجا در خیابان پریز برق پیدا کنم! ولی جای تعجب است که این جوانان در افغانستانی که گویا برای تهیه برق و وسائل گرم کننده مردم با مشکل روبه‌رو هستند چگونه توانسته اند این همه وسیله الکترونیکی را در خیابان به کار بیندازند تا خبر آن را BBC پخش کند!

اما دلیل چرخش خبری این رسانه ها برای دادن اخباری از بمب گذاری ها در افغانستان به اخباری در باره سالن های مد و نوازندگان چیست؟ و به‌راستی چرا کشوری برای از بین بردن چادر ۱۰ دلاری ازبمب چند میلیون دلاری استفاده می کند؟ بد نیست برای پاسخ به جلسه ای که بعد از سخنرانی نوام چامسکی در نوامبر ۲۰۰۱ تحت عنوان «۱۱ سپتامبر و پیامد هایش:جهان به کجا می رود؟» نگاهی کنیم. در این جلسه که در هندوستان برگزار شد یکی از شرکت کنندگان سوالی مطرح می کند و چامسکی پاسخی به او می دهد(این مطلب را از کتاب جهان پس از ۱۱ سپتامبر احمد سیف می آورم):

" سؤال: من ۲۵ سال پیش برای تدریس در افغانستان بودم و حالا هم مطالعاتی درباره آنان دارم. افغانستان کشور بسیار فقیری است. حتی به‌دست آوردن یک تکه نان خودش نوعی مبارزه است. آیا حمله کردن به افغانستان به زحمتش می ارزد؟ پرسش دوم این است که آیا منطقی است برای نابودی یک چادر ۱۰ دلاری از موشک های یک میلیون دلاری استفاده شود؟ جهان به کجا می رود؟

پاسخ چامسکی: گمان می کنم مطالعات شما درست است ولی از آن نتایج نادرستی می گیرید. به افغانستان حمله می شود دقیقا به این خاطر که کشور فقیری است و به زحمتش می ارزد. منظورم این است که شما نمی خواهید به کشوری حمله کنید که می تواند جواب شما را بدهد [دست زدن حضار]. به آن شکل مسخره است. دوباره رئیس مافیا را در نظر بگیرید [در جواب سوال دیگری در همین جلسه، سیستم حمله های نظامی آمریکا را با شیوه های مافیایی مقایسه می کند]. منظورم این است که آیا یک رئیس مافیا به یک رئیس مافیای دیگر که می تواند مزدورانش را بفرستد که او را بکشند، حمله خواهد کرد؟ اگر حق انتخاب داشته باشید علیه دشمنانی که نمی توانند از خود دفاع کنند خواهید جنگید، و بعد می توانید در صفحه تلویزیون ظاهر شده و ژست‌های قهرمانانه و خیلی چیز های دیگر بگیرید و ککتان هم نگزد.

مجتبی غفوری