حذف كامل رقیب

تاریخ سیاسی كشورمان پس از پیروزی انقلاب اسلامی, دوبار پدیده حذف یك جناح توسط جناح دیگر را تجربه كرده و كسی نیست پیامدهای منفی این رفتار را كتمان كند

تاریخ سیاسی كشورمان پس از پیروزی انقلاب اسلامی، دوبار پدیده حذف یك جناح توسط جناح دیگر را تجربه كرده و كسی نیست پیامدهای منفی این رفتار را كتمان كند.

این تجربه تلخ یك بار از سوی جناح موسوم به راست در آغاز دهه ۷۰ و بار دیگر توسط جناح به اصطلاح چپ رقم خورد و در هر دو مرتبه، هیچ كس بیش از خود نظام و مردم ضرر نكردند. این نوع رفتار، اگر چه به اسم دینمداری یا مردمسالاری صورت بگیرد، تفاوتی در تخریب مناسبات منطقی و عادلانه جامعه ندارد و شاید تأكید هوشمندانه رهبری بر «مردم سالاری دینی» از این زاویه قابل تأمل باشد.

اكنون با اینكه تجربه مذكور می تواند راه گشای اصولگرایان باشد، ولی گویا هنوز استعداد «حذف كامل رقیب» در تمایلات بعضی عناصر جناح پیروز به چشم می خورد كه باید گفت چنین رویكردی، جز اضمحلال زودرس اصولگراها و پایان یافتن امید و اعتماد مردم نسبت به كارآمدی جبهه اصولگرایی حاصل دیگری نخواهد داشت.

محدود كردن مفهوم اصولگرایی به دایره های كلیشه ای تحت عناوین خاص، دقیقاً تكرار عملكرد ورشكستگان مدعی دوم خرداد است كه با تكبر اعلام می كردند جناح مقابل باید ضمن عذرخواهی از آنان، صرفاً به نسخه هایی كه ایشان می پیچند، به عنوان یگانه راه ترقی كشور عمل كنند.

بنده كه تمام دقایق دوره چهارساله مجلس ششم را بدون واسطه درك كرده ام، نمی توانم این واقعیت را نادیده بگیرم كه تلاش بعضی از همین دوم خردادی ها برای حفظ اركان و دستاوردهای نظام در مقابل خباثت عناصر غربگرا و سكولار در مجلس دوره قبل، بسیار تعیین كننده بود. یعنی دقیقاً همان زمانی كه برخی از اعضای فراكسیون اقلیت -مدعی اصولگرایی- حاضر نمی شدند برای حفاظت از ارزش های انقلاب، حیثیت و موقعیت خود را به خطر بیندازند، كسانی در فراكسیون اكثریت پیدا می شدند كه بدنامی در اردوگاه اصلاح طلبان را پذیرفته و علیه مواضع و تحركات ضداصولی مشاركتی های تندرو -به قول كروبی «حزب یك شبه»- فریاد می زدند و نقشه های آمریكاپسند این جماعت را عقیم می ساختند.

اكنون كه اصولگرایان به بركت «روشنگری و مقاومت» بعضی عناصر رسانه ای و سیاسی طرفدار نظام، به پیروزی های پی در پی دست یافته اند، شایسته نیست خدمات آنهایی كه در قلب جریان دوم خردادی، نابكاران را در رسیدن به مقاصد ضدانقلابی شان ناكام گذاشتند، نادیده بگیرند.

اگر كسانی كه دوم خردادی ها را در میانه راه ترك گفتند، صلاحیت قرارگرفتن در فهرست های انتخاباتی اصولگرایان را كسب كردند، قاعدتاً آنان كه در متن تحركات جناح مذكور تا آخر حضور داشتند و از تحقق اهداف دشمن توسط چهره های افراطی این جناح جلوگیری كردند، نیز شایسته تقدیر بوده و سزاوار است در خانواده بزرگ اصولگرایان قرار گیرند.

اگر ما اصولگرایان نخواهیم از تجربه تلخ حذف كامل رقیب طی دهه های گذشته، عبرت بگیریم، لااقل پایبندی به مشی و منش امام راحل و رهبر فرزانه انقلاب ایجاب می كند تا از افتادن در این ورطه مخاطره آمیز و بدفرجام پرهیز كنیم.

بدون تردید جریان غالب اصولگرایان، تداوم كامیابی خود را در نفی و حذف همه عناصر رقیب تعریف نمی كند، بلكه ناگفته پیداست فاصله گرفتن طرفداران ارز شهای چهارگانه «اسلام، امام، نظام و رهبری» از یكدیگر، به تولید نفرت و كینه و درگیری در میان اردوگاه بزرگ اصولگرایان خواهد انجامید.

مرور قطعه شعری از شاعره نامدار ایران پروین اعتصامی خالی از لطف نیست:

در دست بانویی به نخی گفت سوزنی

كای هرزه گرد بی سرو و بی پا چه می كنی؟

ما می رویم تا كه بدوزیم پاره ای

هرجا كه می رسیم تو با ما چه می كنی؟

خندید نخ كه ما همه جا با تو همدمیم

بنگر به روز تجربه، تنها چه می كنی؟

...

پندار من ضعیفم و ناچیز و ناتوان

بی اتحاد من، تو توانا چه می كنی؟

محمد جعفر بهداد