رفتن ,ماندن و بازگشتن

شکست در آزمون وزرای زن

دولت دهم هر چه تلاش می کند راهی بیابد برای برون رفت از معضل زیادت انتقادها و اعتراض ها، گویا نمی شود و این راه به سادگی در دسترس نیست. رئیس دولت تصمیمی تازه می گیرد، همه اجزا به کار اجرا می آیند و پس از ایجاد نخستین مانع جدی دولت بازمی گردد و کس دیگری در دولت پیدا می شود که پشت تریبونی قرار گیرد و به زبان تازه یی که لحن عقب نشینی و شکست نداشته باشد، راه تازه یا پایان راه پیشین را بازگو کند. عقب نشینی دولت از معرفی وزرای زن دیگر، از همین جنس اتفاقات است که دولت دهم را ناچار کرده است تغییر مسیر دهد.

چند روز پیش وقتی روحانیون مجلس، عزم قم و بیت مراجع تقلید کرد تا پیرامون مسائل جاری کشور با آیات عظام به گفت وگو بنشیند، می شد حدس زد که مراجع تقلید پرده از دل پرخون خود نسبت به بعضی اقدامات دولت محمود احمدی نژاد برخواهند داشت که چنین نیز شد و مراجع بزرگ ساکن قم، نمایندگان روحانی پارلمان را خطاب قرار دادند که باید جلوی برخی اقدامات دولت گرفته شود چرا که این اقدامات در درازمدت ضربات جبران ناپذیری به جامعه وارد خواهند آورد. به این ترتیب بود که بار دیگر شکاف میان دولت و مراجع خود را بیش از پیش نمایان کرد.

مهم ترین بخش این شکاف مربوط به موضوع معرفی وزرای زن از سوی محمود احمدی نژاد به مجلس بود که انتقادات گسترده یی را در میان علما برانگیخته است.

علما و مراجع تقلید قم بر این باورند که دولت نباید چنین اقدامی انجام می داد اگرچه خود را هرگز مخالف گسترش نقش اجتماعی زنان نمی دانند. آنها نظریات خود را در این باره دارند و البته بر این عقیده اند که نظرشان در عرصه سیاست و اجتماع باید صائب باشد.

دولت محمود احمدی نژاد نخستین دولت اصولگرا در تاریخ انقلاب است که تا امروز چند بار و هر بار به گونه یی عمیق با مراجع و نظرات ایشان سر ناسازگاری داشته است. در دولت نهم و حالا دیگر دولت دهم مراجع تقلید و علمای بزرگ حوزه های علمیه مثل سایر اقشار اجتماع از طریق رسانه ها از اقدامات دولت مطلع شده و در جریان رخدادهای جاری کشور قرار گرفته اند. حال آنکه آنان در دوره های گذشته یکی از مهم ترین اقشار جامعه در عرصه تصمیم سازی به حساب می آیند. حالا اما به رغم نظرات مخالف مراجع نسبت به وزارت زنان در میان کابینه دهم، یک وزیر زن قرار گرفته است و براساس آنچه ثمره هاشمی دستیار ارشد احمدی نژاد اعلام کرده، او تنها وزیر زن کابینه خواهد بود و همکار همجنس دیگری به مرضیه وحیددستجردی نخواهد پیوست. ثمره هاشمی اعلام کرده است با انصراف آلیا دیگر هیچ گزینه زنی برای وزارت وجود ندارد. نشاندن نخستین وزیر زن در کابینه در سال های پس از انقلاب اسلامی اما حالا دیگر در کارنامه محمود احمدی نژاد قرار دارد و او است که بعدها می تواند گواهی عینی بر مدعای خویش داشته باشد که حضور زنان در عرصه اجتماع را بسیار خوش می داشته است.

در این میان اما یک واقعیت بیش از هر موضوع انحرافی دیگر باید مورد توجه قرار گیرد؛ چرا محمود احمدی نژاد تاکنون هیچ گاه مراجع تقلید را آنچنان که باید، جدی نگرفته است؟ چه، روزی که او می خواست سه زن را برای پوشیدن ردای وزارت به مجلس معرفی کند، از گوشه و کنار سروصدای انتقادات مراجع و عده یی دیگر بلند شد که این کار به نوعی مغایر با اصول اسلام است. پس از آن بود که رهبر معظم انقلاب از دولت خواستند تا نظر مساعد علما در این باره را جلب کند، اما گویا چنین نشد و سه زن در مجلس به جست وجوی رای اعتماد برآمدند. آن هنگام شک نبود که مجلس ناگزیر است به یکی از این سه زن رای اعتماد بدهد - که به زن ستیزی محکوم نشود - پس اینچنین هم شد و مرضیه وحیددستجردی لقب نخستین وزیر زن را از آن خود کرد. آن هنگام اما دولت نسبت به انتقادات مطروحه از سوی مراجع و شخصیت های دینی بزرگ در کشور بی تفاوت بود.

پیشتر و در سال های آغازین عمر دولت نهم نیز محمود احمدی نژاد به خاطر ماجرای دفاع از حضور زنان در ورزشگاه ها به شدت مورد انتقاد مراجع تقلید قرار گرفته بود، همچنین موضوع حمل قرآن کریم با مراسم ساز و حرکات موزون در یکی از مراسم برگزار شده از سوی سازمان میراث فرهنگی و نیز مجموعه یی از اظهارات اسفندیار رحیم مشایی، علما را از لفافه سکوت و عدم انتقاد از دولت اصولگرا گاه و بیگاه بیرون کشیده بود. همه اینها اما هیچ گاه نتوانستند باعث شوند دولت احمدی نژاد به دلجویی از مراجع بپردازد و نظرات انتقادی آنان را به کار گیرد.

دولت تحت هدایت محمود احمدی نژاد تاکنون تنها و تنها بر اثر فشار و گستردگی انتقادات مجبور شده است گاهی راهش را تغییر دهد و غیر از آنچه می خواسته انجام دهد.

اکنون هم دولت او در حالی از بازمعرفی کردن وزیر زن دیگری کوتاه آمده است که حجم انتقادات مراجع گسترش چشمگیر یافته و این بار مراجع تقلید انتقادات خود را در گوش روحانیون مجلس زمزمه کرده اند.

با این روند به نظر می رسد محمود احمدی نژاد و دولت او راهی خاص و البته تازه در پیش گرفته اند؛ راهی چنین، رفتن، سنگری را گرفتن، سربازی ندادن و بازگشتن.

او آنقدر در برخی اقدامات پیش می رود تا موجی و شاید سیلی از انتقاد در برش گیرد و عزم کوتاه آمدن کند، او مرد آزمون و خطاست و از هیچ تجربه یی نمی هراسد. او اولین رئیس جمهور است که تاکنون این همه انتقاد از جناح متبوع خود شنیده است و این همه انتقاد فراجناحی نظیر انتقادات مراجع تقلید را برای خویش خریده است. انشقاق اصولگرایان را نیز بر این همه بیفزایید. اما به راستی آیا رئیس دولت چرا این گونه است؟ او که خوب می داند نه انتخاب یک وزیر زن و نه هر اقدام دیگرش تاثیری در نگاه زنان جامعه بر او و دولتش نخواهد داشت، پس چرا روشی اینچنین را اختیار کرده است؟

مسعود رفیعی طالقانی