از تعریف‌های ظاهری تا فاصله‌های عاطفی

یکی از شیوه‌های مرسومی که افراد با یکدیگر دارند صحبت درباره وضعیت ظاهری فرد در نخستین ارتباط کلامی است. این شیوه به دلیل مشوق‌های فراوانی که دارد همواره در یک فرهنگ رواج پیدا …

یکی از شیوه‌های مرسومی که افراد با یکدیگر دارند صحبت درباره وضعیت ظاهری فرد در نخستین ارتباط کلامی است. این شیوه به دلیل مشوق‌های فراوانی که دارد همواره در یک فرهنگ رواج پیدا کرده و به مرور زمان رشد پیدا می‌کند. افراد در نخستین برخورد اجتماعی‌شان برای این که موضوع مشترکی پیدا کنند درباره ظاهر یکدیگر نخست حرف‌ها را رد و بدل می‌کنند. آنها به هم می‌گویند: «انتظار نداشتم شما اینقدر مهربان باشید.» یا «همیشه تصورم درباره شما چیز دیگری بود.» به عقیده متخصصان امور اجتماعی و روانشناسان افراد با طرح این کلمات نخست صمیمیت‌شان را نسبت به یکدیگر ابراز کرده و در صورت پاسخ، میزان رعایت حدود صمیمی شدن با دیگری را می‌سنجند. اگر افراد صمیمیت بالاتری پیدا کنند بازهم در برخوردهای اول درباره این که او چه ظاهری پیدا کرده است؟! پیر شده است یا جوان؟! چاق شده است یا لاغر و... اظهار نظر می‌کنند.

اگرچه این شیوه‌های ارتباطی پس از مدت‌ها تبدیل به یک فرهنگ عامه شده و در میان همه به عنوان یک موضوع غیرارزشی رواج پیدا می‌کند اما به عقیده متخصصان امور اخلاق اجتماعی، این قضاوت‌ها بعدها شکل ارزشی برای جامعه پیدا کرده به طوری که افراد در برابر یکدیگر با چهره‌ای ساختگی ظاهر شده و مقاومت می‌کنند. این شیوه ارتباط نخستین اگرچه در ابتدا تشویقی برای صمیمیت به حساب می‌آمد، اما بعد از مدتی وقتی دو فرد که با یکدیگر صمیمی شده‌اند دیگر دلیلی برای جلب اعتماد طرف مقابل برای صمیمیت میانشان پیدا نمی‌کنند سعی می‌کنند در هر بار ملاقات چهره یا ظاهری متفاوت داشته باشند تا طرف مقابل در نخستین برخورد ظاهر او را ناهنجار تلقی نکند. این شکل قضاوت میان افراد باعث افزایش فاصله میان طبقه دوستان و آشنایان خواهد شد. بنابراین روانشناسان معتقدند افراد می‌بایست با شیوه‌های دیگری ارتباط اولیه را با دوست صمیمی‌شان آغاز کنند تا مقاومت دوستشان را برنیانگیزند.