مهم است که حرمت دست دوستی خدا را حفظ کنیم

تصورش سخت است؛ ولی اگر بخواهی می‌توانی از واژه تا خواسته‌ و حرف دلت، راهی مستقیم ایجاد کنی. می‌توانی از ندای قلبت تا پنجره باور پرواز کنی. آری حتی می‌توانی بال‌های فرشته نگهبان …

تصورش سخت است؛ ولی اگر بخواهی می‌توانی از واژه تا خواسته‌ و حرف دلت، راهی مستقیم ایجاد کنی. می‌توانی از ندای قلبت تا پنجره باور پرواز کنی. آری حتی می‌توانی بال‌های فرشته نگهبان را ببینی.

می‌توانی یک‌روز که از شادمانی کوچک و بی‌سببی شعله‌ور شده‌ای، گرمای دست خدا را لمس کنی.

می‌توانی در هوای محبت و انسانیت یک دوست به آرامی‌پرواز کنی و خواسته دلت را از او بخواهی و اجابت شود یا نشود تو آرام گرفته باشی.

مهم این است که حرمت دست دوستی خدا را حفظ کنی.

مهم این است که به خود غره نشوی و همه او و خواست او باشی. از او بخواهی حتی اگر هیچگاه به دست نیاوری.

احساس می‌کنی دلتنگی، اما کاری از دستت برنمی‌آید.

اما یک روز ناگهان با خود فکر می‌کنی شاید امروز روز دیگری باشد.

شاید امروز در دفتر اجابت، سرنوشت دیگری را برایت رقم زده باشند.

احساس می‌کنی او با توست و حرفت را می‌شنود. حتی گریه‌ی آرام و بی‌صدای قلبت را می‌بیند.

احساس می‌کنی می‌دانی کلید حل مشکل تو کجاست، اما پای اراده‌ات کمی ‌لنگ است و از هراس ناامیدی قدم پیش نمی‌گذاری.

اما گرمای دلنواز مهربانی او در همین لحظه در قلبت جان می‌گیرد و تو را پیش می‌برد و فرشته‌ای مهربان را مسبب خلق معجزه‌ای ناگهانی می‌کند.

حال نوبت توست در هوای مهربانی‌اش پرواز کنی و در رقصی شاعرانه به پرواز در آیی.

دست خدا را به گرمی‌ بفشاری و حرارت مهربانیش را با تمام وجود احساس کنی.

شکر کنی، آنسان که ستایش پاک و بی آلایش درختان و جماد و نبات بر کرنش تو غبطه خورند. آری پرواز کنی و تا آنجا که می‌توانی به او نزدیک شوی.

تا او به اندازه‌ گپی دوستانه و خواهشی خالصانه و نگاه مهربان یک انسان به زندگی، فاصله است.

تا او به اندازه همین معجزه‌های ناگهانی و مهربان، فاصله است...

تا او فقط چند سطر واژه‌های دلتنگی و اشک‌های بارانی، راه مانده است...

پرواز کن تا او فقط یک غزل بغض و یک آسمان امید فاصله داری...