بر گو نه های مهربانی

این چه جادویی است
که چشمانت بسان آفتابگردان
خورشید را می کند عاشق
حکایتی است سرشار از زیبایی ات
چونان آسمانی که در شب و روز
می اندازد پوست
بر من آشکار کن
که در پشت افق مهربانی …

این چه جادویی است

که چشمانت بسان آفتابگردان

خورشید را می کند عاشق

حکایتی است سرشار از زیبایی ات

چونان آسمانی که در شب و روز

می اندازد پوست

بر من آشکار کن

که در پشت افق مهربانی ات

باز ایستاده ام

ناله ی حیات من نامت چیست ؟

نه من آن بودم

که مادرانه بر گو نه هایت می زدم

بوسه

نه من بودم آن

که کز ازل چنان ماه

بر گیسوان شب گونت می زدم

شانه

تو ای سوار بر گرده ی ناز

فرود افتاده ام از کوه بازگشت

بگیر دستانم

تا که دریابم آغازم را .

شعر از استاد عابدین پاپی