نمایش خوردن!!

تو رستوران و کافی‌شاپ و قهوه‌خانه و ساندویچ‌فروشی در کنار تو چند نفر دیگر هم مشغول خوردن هستند، کسی هم خیره خیره نگاهت نمی‌کند. دهن کسی هم آب نمی‌افتد، دل کسی هم هوس نمی‌کند. …

تو رستوران و کافی‌شاپ و قهوه‌خانه و ساندویچ‌فروشی در کنار تو چند نفر دیگر هم مشغول خوردن هستند، کسی هم خیره خیره نگاهت نمی‌کند. دهن کسی هم آب نمی‌افتد، دل کسی هم هوس نمی‌کند. ولی این خوردن با خوردن تو کوچه و خیابون و گاز زدن به موز و ساندویچ و خوردن آب‌میوه و نوشابه و بستنی پشت فرمون ماشین و تو پیاده‌رو و تو ایستگاه اتوبوس و مترو فرق می‌کنه. تو که حتی نمی‌تونی زخمی‌شدن یک گنجشک و سر بریدن یک مرغ را تحمل و تماشا کنی چرا به این راحتی یک کار می‌کنی که خدای ناکرده دلی بسوزه و آهی بلند شه.

ما که تو فرهنگ دینمون داریم که اگر بوی غذات به خونه همسایه رسید بهتره بی‌بهره‌اش نگذاری. چطوری شده که اغذیه‌فروشی‌ها و سالن‌های رستوران‌هامون تماماً مثل ویترین، محل نمایش خوردنی‌ها و خورنده‌های متنوع شده است.

چه ضرورتی داره که انواع و اقسام غذاها را از پشت شیشه به نمایش دربیاوریم تا همه با چشم‌هاشون تماشا کنند؟! این هم یک نمونه برای آنهایی که تو هزاره‌ی سوم از زندگی ماشینی و فقط عاطفی تو روابط اجتماعی خسته شده‌اند.

امام مجتبی علیه‌السلام غذا می‌خورد و سگی هم نزدیکی سفره‌اش بود حضرت هر لقمه که می‌خورد لقمه‌ای هم برای سگ می‌انداخت و می‌فرمود: «از خدا حیا می‌کنم که جانداری من را نگاه کند و من به تنهایی چیزی بخورم.»

نویسنده : پیام شعبانی