تولید دوربین‌های DSLR با حسگرهای آماتوری!

شرکت Olympus در سال ۲۰۰۳ میلادی از حسگرهای کوچکتری برای دوربین‌های فاخر استفاده کرد که Four-Third خوانده می‌شدند. سال گذشته این شرکت به اتفاق Panasonic گونه جدیدی از این حسگرها را با نام Micro Four-Third معرفی …

شرکت Olympus در سال ۲۰۰۳ میلادی از حسگرهای کوچکتری برای دوربین‌های فاخر استفاده کرد که Four-Third خوانده می‌شدند. سال گذشته این شرکت به اتفاق Panasonic گونه جدیدی از این حسگرها را با نام Micro Four-Third معرفی و مدل‌هایی را نیز روانه بازار کرد. یکی دو ماه پیش در همین صفحات درباره حسگرهای مورد استفاده در دوربین‌های عکاسی دیجیتال صحبت کردیم و جدولی ارایه دادیم که مساحت دقیق حسگرها را مشخص کرده بود.

بیشتر دوربین‌های اقتصادی حرفه‌ای

(Entry-۰Level DSLR) از حسگرهایی استفاده می‌کنند که APS-C خوانده می‌شوند و مساحت حسگر آن‌ها بین ۳۲۹ تا ۳۶۰ میلی‌متر مربع است. شرکت Sigma از فرمت Foveon استفاده می‌کند که ۲۸۶ میلی‌متر مربع مساحت دارد. فرمت Four-Third مورد استفاده Olympus، Leica و Panasonic فقط ۲۲۵ میلی‌متر مربع مساحت دارد و در حال حاضر کوچک‌ترین حسگر مورد استفاده در مدل‌های حرفه‌ای اقتصادی است. البته کوچک بودن ابعاد حسگر معایب متعددی دارد و مزایایی نیز بر آن مترتب است، زیرا می‌توان دوربین‌هایی با وزنی کمتر، ابعاد محدودتر و البته ارزان‌تر تولید کرد، اما اصلی‌ترین مشکل این دسته از دوربین‌ها نسبت تصویر است. شرکت Olympus از نسبت تصویری ۴ به ۳ بهره می‌برد و اگر قرار باشد که از نسبت تصویری ۳ به ۲ استفاده کند ناگزیر به حذف بخشی از بالا و پایین تصویر خواهد بود که خود مشکلی تازه پدیدار خواهد کرد. هر چند برخی از شرکت‌ها مانند Panasonic این مشکل را با استفاده از تکنیک‌های دیگر برطرف کرده‌اند. یکی دو سال پیش فرمت Micro Four-Third توسط Olympus ارایه و موجب اتفاق جالبی را موجب شد. دوربین‌های حرفه‌ای (DSLR) سه تفاوت بارز با دوربین‌های آماتوری دارند.

اول اینکه) از حسگرهای بزرگ‌تر استفاده می‌کنند. کوچکترین حسگر حرفه‌ای حداقل چهار برابر اندازه حسگرهای مورد استفاده در بهترین دوربین‌های آماتوری است.

دوم اینکه) از سیستم مکانیکی برای ثبت تصاویر بهره می‌برند، به این‌ شکل که نور ورودی در هنگام تنظیم کادر و منظره‌یابی هیچ‌گونه تماسی با حسگر اصلی ندارد و توسط چند قطعه آینه و عدسی وارد سیستم منظره‌یاب می‌شود. پس از انجام تنظیمات نهایی،‌ دکمه شاتر فشرده می‌شود و یکی از آینه‌ها کنار می‌رود و نور ورودی با حسگر اصلی تماس برقرار می‌کند و تصویر ثبت می‌شود.

سوم اینکه) در سیستم منظره‌یاب دوربین‌های حرفه‌ای از یک منشور پنج‌وجهی با آینه پنج‌وجهی استفاده می‌شود تا نور را به چشمی دوربین برساند. منظره‌یاب دوربین‌های آماتوری الکترونیکی است. وجود همین منشور باعث افزایش حجم و وزن دوربین‌های حرفه‌ای شده است.

جناب Olympus ابتکاری به خرج داده و برای اینکه دوربینی جمع و جور روانه بازار کند زحمت کشیده و با حذف سیستم منظره‌یاب وزن،‌ حجم و قیمت دوربین را نیز کاهش داده است. هنگامی که منشور پنج‌وجهی با آینه پنج‌وجهی از دوربین حذف شود، ضخامت دوربین را می‌توان نصف کرد و وزن دوربین نیز حداقل دویست، سیصد گرم کاهش می‌یابد. در مدل‌های حرفه‌ای درست و درمون از منشور و در مدل‌های اقتصادی از آینه اسفاده می‌شود تا قیمت نهایی کاهش یابد. حذف آینه در دوربین‌هایی که از فرمت حسگر Micro Four-Third استفاده می‌کنند تغییری در کیفیت تصویر ایجاد نمی‌کند، اما تعریف جدیدی از دوربین‌های حرفه‌ای اقتصادی ارایه می‌کند که ممکن است باعث اختلاف نظر شود!

نکته پایانی!

شرکت Panasonic با معرفی دوربین ۱/۱۲ مگاپیکسلی Lumix DMC-GH۱ که از حسگر Live MOS با فرمت Micro Four-Third استفاده می‌کند، ‌نشان داده است که می‌توان محصولی فاخر تولید کرد. این محصول در قیاس با مدل‌های مشابه چندان ارزان نیست و نزدیک به یک و نیم میلیون تومان قیمت دارد، اما برخلاف مدل‌های حرفه‌ای حدود ۳۸۵ گرم وزن و کمتر از پنج سانتی‌متر ضخامت دارد و با وجود امکانات فیلمبرداری فوق‌العاده از صدای دو کاناله و کیفیت تصویری Full HD با فرمت AVCHD پشتیبانی می‌کند.

با ارایه مدل DMC-GH۱ دسته جدیدی از دوربین‌های حرفه‌ای تعریف خواهند شد که ابعاد آماتوری دارند، اما برای کاربری حرفه‌ای طراحی شده‌اند. فرمت Micro Four-Third می‌تواند Olympus و Panasonic را وارد بخشی از بازار کند که طرفداران بسیاری دارد و تا اطلاع بعدی رقیب نخواهد داشت!