به بهانه سالروز ازدواج حضرت محمد(ص) و حضرت خدیجه(س)

زندگی مشترک پیامبر(ص) و خدیجه(س) درس آموز تمام مردان و زنانی است که جویای سعادت در زندگی خود هستند. عدم دلبستگی خدیجه(س) به سیم و زر دنیا و توجه به امور معنوی، عشق و علاقه به پیامبر(ص)، …

زندگی مشترک پیامبر(ص) و خدیجه(س) درس آموز تمام مردان و زنانی است که جویای سعادت در زندگی خود هستند. عدم دلبستگی خدیجه(س) به سیم و زر دنیا و توجه به امور معنوی، عشق و علاقه به پیامبر(ص)، عطوفت و مهربانی متقابل رسول خدا(ص) و خدیجه(س)، ایثار و وفاداری نسبت به یکدیگر، همه و همه درسهای آموزنده ای است برای جویندگان سعادت.

خدیجه را نباید تنها یک بانوی سرمایه دار دانست. این بانوی بزرگ، حتی در دوران جاهلیت، که پاکدامنی جایگاهی نداشت، به دلیل عفت و دامن پاکش، طاهره نامیده می شد. خدیجه آنچنان بر بلندای معنویت صعود کرده است که پیامبر خدا(ص) به کمال وی شهادت داده است. این بانوی با معرفت، آنچنان حقیقت شناس و تیزبین است که در میان همه مردان و زنان عصر بعثت، اولین فردی است که نبوت رسول خدا(ص) را تصدیق می کند و مدال پرافتخار ایمان را به دست می آورد. مقام این بانوی بزرگ به اندازه ای رفیع است که پیامبر خدا(ص) خطاب به وی فرمودند: خدیجه! خداوند عزوجل روزی چندین بار به عظمت تو در نزد ملائکه مقربش مباهات می کند.

خدیجه(س) مانند سایر مردم، محمد(ص) عزیز قریش را به عنوان فردی امین و درستکار می شناخت. بر همین اساس از حضرتش دعوت کرد تا مسؤولیت یکی از کاروانهای تجارتی وی را بپذیرد.

به هر حال، محمد(ص) مسؤولیت کاروان را پذیرفت. خدیجه هم غلام مورد اعتماد خود مَیسره را همراه حضرتش نمود، تا هم کمک کارش باشد و هم هنگام بازگشت گزارش سفر را از وی دریافت کند. در بازگشت کاروان تجاری، آن چیزی که بیشتر از خیر و برکت و سود تجارت این سفر، به سرپرستی محمد(ص)، نظر خدیجه را به خود جلب نمود، گزارش دل انگیز میسره از سخنان راهبی بود که به نبوت پیامبر اذعان کرده بود.

این گزارش، قلب خدیجه(س) را از عشق به رسول خدا(ص) آکنده نمود. گزارش میسره، و نوید ورقهٔ بن نوفل، چنان طوفانی از محبت محمد(ص) در دل خدیجه ایجاد کرد که بی صبرانه حضرتش را طلبید و خطاب به وی چنین گفت: ای پسرعمو، به دلیل خویشی، شرافت خانوادگی، امانتداری، حسن خلق و راستگویی که در شما سراغ دارم، به شما اشتیاق پیدا کردم.

آنگاه برای ازدواج با پیامبر(ص) اعلام آمادگی کرد. خدیجه گرچه از نظر مال و ثروت ممتاز بود، اما دل به امور معنوی داشت. او طالب شخص با کمال بود، نه فرد پولدار.

بر اساس همین دیدگاه بلند بود که خواستگاران پولدار خود را نپذیرفت و حتی مهریه را از مال خویش قرار داد. این کار خدیجه(س) عشق غیرقابل توصیف وی را نسبت به رسول خدا(ص) می رساند، آن هم عشقی مقدس و معنوی که ورای همه امور مادی است، عشق به کمال است؛ عشق به صداقت است، عشق به امانت است، عشق به همه خوبیهاست و در یک کلام عشق به خداست.

این بانو می داند که همه سعادت و خوشبختی در ارتباط با فرستاده خدا است و لذا در بیانی چنین می گوید: خوشبختی نصیب زنی است که همسر محمد(ص) گردد، زیرا محمد برای وی مایه افتخار است.

عشق و علاقه خدیجه(س) به رسول خدا(ص) یکطرفه نبود، بلکه محبت دو جانبه بود. این واقعیت را ابوطالب(ع) در خطبه عقد چنین بیان کرد: خدیجه و محمد هر دو علاقه مند به یکدیگر هستند.

همان گونه که خدیجه نسبت به رسول خدا(ص) شناخت پیدا نموده و به حضرتش علاقه مند شده بود، رسول خدا(ص) نیز کمالات خدیجه(س) را دریافته و او را شایسته برای همسری خود می دانست وهیچ زنی را همتای خدیجه قرار نمی داد، او را ستایش می کرد و بر سایر همسران خود برتری می داد و در بزرگداشت و تکریم او تلاش زیاد می نمود. سروده مادر امامت در وصف رسول خدا(ص) در نخستین جلسه دیدار شنیدنی است چرا که پیام عشقی پاک و خدایی را به ارمغان می آورد:

به خدا سوگند هر وزش نسیم، مرا به یاد شبهای وصال می اندازد و چون از سوی (خانه) شما فروغی درخشیدن می گیرد، می پندارم که آن نور شبح و سایه شماست.

درد و جور شبانه ای از (فراق) شما کشیده ام، و چه کسی (دلداده ای) است که از جور و رنج شبانه در امان باشد.

ترحم و دلسوزی کنید و عطوفت به کار گیرید، که در هر حال مرا گریزی از (دلبستگی) به شما نیست.

علی اکبر صمدی