این نشریات دانشجویی نیستند

شده. این نشریه هم رایگان پخش شد.
اگر از دوستان دانشجوی خود سؤال کنید، متوجه خواهیدشد که نشریه ای شبهه ناک نیز در دانشگاه شهیدبهشتی با عنوان «چکاد» و با دانشگاههای تهران، که در …

شده. این نشریه هم رایگان پخش شد.

اگر از دوستان دانشجوی خود سؤال کنید، متوجه خواهیدشد که نشریه ای شبهه ناک نیز در دانشگاه شهیدبهشتی با عنوان «چکاد» و با دانشگاههای تهران، که در دانشگاههای دیگر استان ها و شهرستان ها نیز، آنها را با نام هایی متفاوت، ولی محتوایی یکسان می یابید.

باید تاسف خورد، برای کسانی نشریات دانشجویی را، بیشتر در ظاهر یک برگه A۳ به خاطر داریم. نشریاتی که اغلب، با قلم بسیار تند و تیز دانشجویان، رنگ و بویی بشدت سیاسی دارند و گاهی آنقدر دردسرساز می شوند که نتیجه ای چون تحصن، راهپیمایی، اخراج، استعفا و... بدنبال دارند. دانشجویان، برای کاهش هزینه های انتشار، نشریاتشان را معمولا سیاه و سفید، دو رو، و با کاغذ A۳ چاپ می نمایند. همین است که وقتی نشریه ای دانشجویی، با ظاهری متفاوت و پرزرق و برق و تا حدودی شبیه مجلات بازاری (مثلا شهروند امروز)، و با محتوایی در حمایت از کروبی و موسوی، روی میز درب ورودی دانشکده قرار می گیرد، ابتدا باید به دانشجویی بودن آن شک کرد و اتفاقا شکمان درست از کار درآمد!

هفته گذشته، نشریه ای در دانشگاه شریف پخش شد، با عنوان «راه نو» (عنوانش دقیقا این بود: «نشریه دانشجویی دانشکده صنعتی شریف». مدیرمسئول این نشریه آقای «محمد مصطفوی» بود وسردبیرش «سیدحسین مرتضوی». قیمت نشریه هم ۵۰۰ تومان بود. صدالبته که نامبردگان، دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف می باشند. اما کسانیکه این دو نفر را می شناسند، می دانند درآوردن چنین نشریه ای، با این حجم و نوع مطالب و این نوع صفحه بندی، در حد و توان آنها نیست. نکته قابل توجه، پخش رایگان این مجله ۵۰۰ تومانی درسطح دانشکده است.

ماجرا وقتی جالبتر می شود که بدانید، هفته گذشته، در دانشگاه امیرکبیر، نشریه ای با عنوان «اتصال کوتاه» (عنوان دقیق: «نشریه دانشجویی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر») پخش شد. آن نشریه، هم ظاهری متفاوت داشت و این شبهه را ایجاد می کرد که دانشجویی نباشد. مدیرمسئول آن نشریه آقای «عیسی رحیمی» و سردبیر «امیرحسین معتمدی» بود. قیمت هم ۵۰۰ تومان. طرح روی جلد این نشریه را هم ببینید.

وقتی این نشریه را ورق بزنید، با شگفت زدگی هرچه تمامتر، مشاهده خواهید کرد که هرآنچه در نشریه «راه نو» نوشته شده بود، در نشریه «اتصال کوتاه» نیز نوشته مدیرمسئولی خانم «سودابه عزیزی» پخش شده است، به صورت رایگان و با طرح جلد و مطالبی مشابه دونشریه قبلی.

جالب است. نشریه هایی یکسان، تنها با عنوان هایی متفاوت دراین سه دانشگاه پخش شده اند. مدیر مسئولان و سردبیر این نشریات نیز، متفاوت اند و مهمتر اینکه دانشجویان هر دانشگاه، آنها را می شناسند و می دانند که با هم در یک دانشگاه درس می خوانند، اما خوانندگان نمی دانند همان نشریه ای را می خوانند که دانشجویان دانشگاههای دیگر نیز، آن را با نامی متفاوت، دیده اند و خوانده اند.

این نشریات یکسان ولی غیرهمنام، تنها در این سه دانشگاه پخش نشده اند، نه فقط در سایر که شعارهایی چون آزادی بیان، دانشجومحوری، آزادی نشریات دانشجویی و دیگر شعارهای مخاطب خفه کن را سر می دهند، آنها که دانشجوی فعال سیاسی در نظرشان، تنها کسی است که نامش بالای اسم نشریه بخورد، و در دیگر امور، نه دخالت کند، نه اظهارنظر کند. باید تاسف خورد و شک کرد، در اهداف و نیت آنها که سال ها شعار داده اند و اینک، به هنگام فتنه، هر روز، خود را رسواتر می سازند. باید تاسف خورد، برای آنها که مخاطب نامطلع خود را، اینگونه کثیف، به یاری می گیرند، و ادعای «شفافیت و آزادی گردش اطلاعات» را دارند. ولی خود، جزو منحرف کنندگان، و آلوده کنندگان افکارعمومی اند، باید تاسف خورد.

سید مجتبی حسینی