دلت برای "دیدن" تنگ می شود

پرستویی بازیگری است که نقش همچون موم در دستانش نرم می شود و شکل می گیرد. پرویز پرستویی در کسوت استادی نابینا که سالهای سال است دنیا را با گوشهایش، با سرانگشتانش کشف می کند بعد …

پرستویی بازیگری است که نقش همچون موم در دستانش نرم می شود و شکل می گیرد. پرویز پرستویی در کسوت استادی نابینا که سالهای سال است دنیا را با گوشهایش، با سرانگشتانش کشف می کند بعد از بازگشت نور به شبکیه چشمانش درگیر چالش های بزرگی می شود.

فیزیک چهره پرویز پرستویی خبر از نوعی برون گرایی ذاتی می دهد. نوعی عصیان، اهل خطر بودن، کسی که به نوعی تمایل به برهم زدن نظم خشک هرروزینگی را دارد. اما این برون گرایی ذاتی پرویز پرستویی به شدت در این فیلم کنترل می شود تا درست و به موقع عصیان کند و در برابر درون گرایی رویا (رویاتیموریان) همسر یوسف (پرویز پرستویی) یک تضاد منطقی را پیش بکشد و ساختار درام شکل بگیرد.

تضادی که در طول فیلم با بازی ظریف این دو بازیگر توانمند به یک سنتز می رسد. پرویز پرستویی دارای بدنی منعطف و نرم است و این بار باید این نرمی را همچون برون گرایی ذاتی اش کنترل کند تا حرکات خشک و مکانیکی یک نابینای مضطرب که دچار چالش های فکری شدیدی شده، بازسازی شود. فیلمنامه براساس داستانی شخصیت محور شکل گرفته و طبیعتا بار سنگین این درام به روی شانه های قدرتمند پرویز پرستویی می نشیند. استرس های یوسف به خوبی به مخاطب منتقل می شود به طوری که در پلان مشهور این فیلم که می توان آن را پلان اصلی نام نهاد چشمان مخاطب هم به روی دنیا باز می شود. شاید بتوان پلان بیمارستان پاریس را شاه بیت این غزل نامید. انگشتان زمختی که به روی گونه ها کشیده می شود تا به نوعی نور را لمس کند.

راه رفتن های تکه تکه و خشک که درست راه رفتن کودکی را در ذهن تداعی می کند که برای اولین بار روی دوپا راه می رود. ذوق زدگی حاصل از این تجربه منحصر به فرد تمام و کمال به مخاطب منتقل می شود. هق هق هایی که زبان را بند آورده، خم کردن های سر و خیره شدن به نقطه ای نامعلوم چنان انرژی این پلان را بالا می برد که فقط دیدن تصویر خودش در شفافیت یکی از درهای روبه رویش می تواند این انرژی را به نرمی تخلیه کند. خنده هایی که رنگ گریه دارند مخاطب را چنان روی صندلی میخکوب می کند که آدم دلش برای دیدن تنگ می شود.