شهرآباد

به شهرهامان نگاه کرده ایم چه روزگاری دارد و بر سر روستاهامان چه آمده است؟ از آبادانی و توسعه اش سراغ گرفته ایم؟ اصلا برای ما مهم است که برنامه های توسعه ای در شهر و دیار و کشور …

به شهرهامان نگاه کرده ایم چه روزگاری دارد و بر سر روستاهامان چه آمده است؟ از آبادانی و توسعه اش سراغ گرفته ایم؟ اصلا برای ما مهم است که برنامه های توسعه ای در شهر و دیار و کشور ما چه قدر اجرایی می شود؟ آیا مهم است برای ما که مثلا در سال هایی که گذشت چه قدر به مقصد طراحی شده سند چشم انداز ۲۰ ساله نزدیک شده ایم و در افق ۱۴۰۴ کجا خواهیم بود؟ آیا این ها برای ما مهم است؟ با خودمان راحت باشیم، این ها اولویت چندم دغدغه های ماست؟ آیا دغدغه ها توانسته است ما را به حرکت بیاورد؟ من که به اطراف نگاه می کنم و طرح ها را بر زمین مانده می بینم و تقویم وعده ها را پر از وعده های عمل نشده و برنامه هایی که در همان خط و کاغذ مانده است می بینم، نگران می شوم. به ویژه وقتی در کلام مولاعلی علیه السلام می خوانم شهرها به حب و دوستی وطن آباد می شوند. پس وقتی در شهر چشم می گردانم برای حس وطن دوستی که هر روز رنگ می بازد افسوس می خورم. این را هم خوب می دانم وقتی این حس کم رنگ شود چه فرداهای تلخی پیش رو خواهد بود. من می دانم وقتی تعلق خاطر اعضای خانواده، سست شود نهاد خانواده آسیب خواهد دید و افراد اگر در یک خانه هم باشند، «یک جانشین» و حداکثر «هم خانه» خواهند بود نه خانواده که کارکرد گسترده دارد. در سطح کلان تر هم سست شدن تعلق خاطر به وطن و میهن دوستی هم اولین پیش لرزه های شکست می شود.

پس حق می دهید نگران شوم. شما هم نگران تر خواهید شد وقتی از این زاویه که مولاعلی علیه السلام فرمودند به شهر و دیار خود نگاه کنید و پروژه ها را عقب تر از برنامه ببینید. ناراحت خواهید شد وقتی از زبان برخی والدین بشنوید که از فرزند خود بی خبرند و از آمدوشد و گروه دوستانش اطلاعی ندارند. برای فردا نگران خواهید شد که بر سر ما چه خواهد آمد. و یک نکته دیگر: بر سر ایمان خویش هم نگران خواهیم شد چون این ماجرا ادامه دارد. یعنی وقتی آبادانی شهرها نتیجه وطن دوستی باشد و «ناآبادانی» آن نتیجه «نادوستی» با وطن، برای ایمان خود چه خواهیم گفت وقتی بخوانیم «حب وطن از ایمان است» آیا با این وضعیت شهر و محله و خیابان و خانه و زندگی مان، سهمی از ایمان خواهیم داشت؟ حالا از این زاویه، رفتار خانوادگی و شهروندی خود را مورد مطالعه قرار دهیم، ببینیم کاستی های ایمان و وطن دوستی ما چه قدر خودنمایی می کند. نگوییم که دیگران هم چنین و چنانند و از ما بدتر.

نگوییم دیگران هم در پروژه ها اهمال می کنند در طرح ها سستی می ورزند. نگوییم در قیاس با برخی ها ما بهترین هستیم بلکه خود را با بهترین ها مقایسه کنیم و تلاش خود را با آنان بسنجیم بعد ببینیم کجاییم و که هستیم. اگر قرار باشد قد خود را با کوتوله ها مقایسه کنیم خود را فریب داده ایم اگر توان رفتن خود را با لاک پشت مقایسه کنیم خودفریبی کرده ایم بلکه باید خود را با قامت کشیدگان و شتاب خود را با دنیای سرعت بسنجیم و نتیجه آن ما را به تکاپو وادارد. قرار نیست معجزه ای رخ دهد و شهر ما و کشور ما آباد شود، این معجزه را خداوند در ایمان و اندیشه و دستان ما قرار داده است تا به کمک آن کشور خود، شهر خود و خانه خود را بسازیم...