نمادهای چهار چرخ

جدید ترین مدل معروف ترین اتوبوس جهان که نماد لندن است معرفی شده است

جدید‌ترین مدل معروف‌ترین اتوبوس جهان که نماد لندن است معرفی شده است. این اتوبوس قرار است از سال ۲۰۱۲ وارد این شهر شود تا دیگر این شهر بدون نماد چهار چرخ نماند. این اتوبوس جدید قرمز رنگ دو طبقه بر خلاف نمونه قبلی اصلا دود نمی‌کند و در آن از موتور هیبریدی دیزلی هم استفاده شده است و نسبت به نمونه قدیمی ‌۴۰درصد مصرف سوخت کمتری دارد البته استفاده از تکنولوژی‌های مدرن و راحت بودن داخل آن و کاهش ارتفاع اتوبوس برای سوار شدن افراد مسن سبب شده این اتوبوس گران قیمت شود؛ قیمت این اتوبوس ۴۲۰ هزار دلار است.

برای طراحی این اتوبوس مسابقه‌ای برگزار شد تا بهترین طرح برای آن مشخص شود پس از مشخص شدن چهره، حال نمونه‌های اولیه این اتوبوس ساخته شده است اما چگونه این اتوبوس نماد لندن شد و چگونه مدت‌ها دو موجود آهنین یعنی یک اتوبوس و یک تاکسی نماد یک شهر بودند.

اتوبوس‌های دو طبقه و تاکسی‌های سیاه رنگ سقف بلند، «روت مستر» و «بلک کب»، که دو نمونه از نشانه‌های آشنای لندن به شمار می‌روند، یادگار صنعتی هستند که زمانی از افتخارات یک ملت بوده و حال در سرازیری قرار گرفته است.

افول صنعت خودرو بریتانیا، سبب ورشکستگی شرکت‌ام جی روور شد و آخرین شرکت خودروسازی این جزیره، سرانجام به شرکت شانگهای چین فروخته شد.

خودرو‌سازی در بریتانیا، تقریبا همزمان با آلمان و فرانسه متولد شد؛ فردریک سیمس انگلیسی همکار دایملر آلمانی و مبتکر موتورهای درون‌سوز، در سال ۱۸۸۶ نخستین قدم‌ها را برای شکل‌گیری این صنعت در بریتانیا برداشت تا کالسکه‌های بی‌اسب، آرام‌آرام جای درشکه‌های اسبی را پر کنند.

در سال ۱۹۱۰ شرکت‌های «ولسلی» که دیگر نشانی از آن نیست و «روور» در دو شهر بیرمنگام و منچستر شکل گرفتندپس از آن سالها . صنعت خودروسازی در بریتانیا به سرعت رشد کرد و در سال‌های دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی به اوج خود رسید.

حالا بیش از ۳۰ خودروساز کوچک و بزرگ که زمانی در بریتانیا فعال بودند، یا نابود شده و فعالیتشان را برچیده‌اند و یا با حفظ نشان تجاریشان جزو شرکت‌های بزرگ دیگر شده‌اند.

شرکت‌های «لندرور»، «جگوار» به تاتا موتورز، «آستون مارتین» به «فورد» آمریکا، «مینی ماینر» و «رولز رویس» به «بی.‌ام.دبلیو» آلمان، «واکسهال» به «جنرال موتورز»، «بریتیش موتورز» به ترکیه، «لیلاند» به «داف» هلند و «بنتلی» به «فولکس واگن» آلمان فروخته شدند.

حالا وقتی در خیابان‌های لندن قدم می‌زنید بیشتر خودروهای فرانسوی و آلمانی را می‌بینید تا خودروهایی با نشان‌های پرسابقه داخلی؛ ولی همین صنعت نیمه‌زنده نیز سالانه بیش از یک میلیون و ۴۰۰ هزار خودرو تولید می‌کند و هنوز سعی در زنده ماندن دارد. برخی دلیل این نزول را تغییر سیاست اقتصادی بریتانیا از تولید لوازم صنعتی به سمت توجه بر سیستم بانکداری و تجارت می‌دانند و معتقدند این کشور مایل است پایگاه داد‌وستد خوبی باشد تا مرکزی برای تولید؛ ولی برخی دیگر علت را تولید نه چندان جذاب مدل‌های انگلیسی می‌دانند که با روند زمان چندان منطبق نشده‌اند و همچنان به سنت‌های گذشته وفادارند. سنتی که حتی در نظام سیاسی این کشور نیز که ملکه نماد آن است، همچنان خودنمایی می‌کند.

البته با فروش شرکت‌های بریتانیایی به شرکت‌های خارجی برخی از این شرکت‌ها تغییر رویه داده و نوگرا شده‌اند. مانند «مینی ماینر» که نماد خودرو کوچک دهه ۷۰ انگستان و اروپا بود.

شرکت «مینی ماینر» پس از آنکه به «بی.ام.دبلیو» فروخته شد و شاهد تغییرات وسیعی در زمینه‌ی مدیریتی و مهندسی بود، اکنون روح تازه‌ای را در کالبد خود احساس می‌کند.

«مینی ماینر جدید» به یکی از خودروهای موفق کلاس کوچک جهان مبدل شده است و به عنوان هنرپیشه‌ای جذاب به دنیای بسیاری از فیلم‌های سینمایی راه پیدا کرده است. این تغییر رویه تنها در مینی ماینر اتفاق نیفتاد؛ بلکه در «جگوار»، «رنج روور»، «رولز رویس»، «بنتلی» و «آستون مارتین» هم ظهور کرد و تمام آن مدل‌های قدیمی ‌با حفظ ظاهر سنتی‌شان، مدرن شدند.

این تغییرات، حتی در تاکسی‌های تولیدی شرکت «ال.‌تی.‌ای» هم اعمال شد، هرچند همچنان، ظاهر سنتی و سقف‌های بلند آنها حفظ شده است. سقف‌های بلندی که زمانی به مردان ثروتمند این امکان را می‌داد تا بدون آنکه کلاه‌های بلندشان را از سر بردارند، سوار اتومبیل شوند.

تاکسی‌های ساخت شرکت «ال.تی.‌ای» در سال ۲۰۰۴ متحول شد. این شرکت سعی کرد همراه با حفظ سنت‌های خود از جمله شکل شمایل تاکسی‌های سیاه لندنی، مدل‌های جدید را با ظاهری مدرن‌تر وارد بازار کند.

حال این نو شدن به اتوبوس‌های قرمز رنگ دو طبقه رسیده که نمونه جدید شان ۸۷ نفر گنجایش دارد و دارای سه در برای سوار شدن سرنشینان است.

ولی طراحی جدید مانند «روت مستر» قدیمی‌که ساخت شرکت لیلاند بود، قیافه‌ای فانتزی ندارد البته هنوز هم مانند مدل قدیمی‌اش سکوی در عقب آن است که مسافران می‌توانند روی آن بپرند یا پیاده‌شوند. مدل پیشین این اتوبوس سرانجام در پایان سال ۲۰۰۵، از شبکه اتوبوس‌رانی لندن کنار گذاشته شدند؛ هزینه‌های استفاده از این اتوبوس، که علاوه بر راننده به یک مامور دیگر هم نیاز داشت تا روی سکوی عقب بایستد و بلیت‌ها را کنترل کند، زیاد به نظر می‌رسید.

علاوه بر این، برای افراد معلول دشوار بود تا برای سوار و پیاده شدن از سکوی عقب آن استفاده کنند؛ در حالی که اتوبوس‌های مدرن نه تنها درهای اتوماتیک دارند بلکه کف اتوبوس هم هنگام توقف پایین می‌آید تا به مسافران برای سوار و پیاده شدن کمک کند.

در حال حاضر، تنها ۲۰دستگاه از اتوبوس‌های «روت مستر» قدیمی‌ که در طول نیم قرن گذشته، تصویر آشنای کارت پستال‌های لندن بوده‌اند، در خطوط ویژه‌ای در مراکز جهانگردی این شهر رفت‌وآمد می‌کنند.

امین آزاد