زمانی برای انتخاب

داری در یک جاده کوهستانی رانندگی می کنی. در حال مسافرت کردن هستی. در حین رانندگی ناگهان چیزی از دور در جاده توجهت رو به خودش جلب می کنه. جلوتر که می ری تشخیص می دی که انگار یه نفر …

داری در یک جاده کوهستانی رانندگی می کنی. در حال مسافرت کردن هستی. در حین رانندگی ناگهان چیزی از دور در جاده توجهت رو به خودش جلب می کنه. جلوتر که می ری تشخیص می دی که انگار یه نفر روی زمین افتاده.

داره توی خون دست و پا می زنه. انگار تصادف کرده و راننده ضارب رهاش کرده. دست و پاتو گم می کنی. با ترس فکر می کنی باید چی کار کنی؟

واکنش یک:

به دور و برت نگاه می کنی. هیچ کس در جاده حضور نداره. با خودت فکر می کنی احتمالا تا نزدیکترین بیمارستان باید راه زیادی باشه و ممکنه اون شخص دوام نیاره. در این صورت چه اتفاقی می افته؟

چه جوری باید ثابت کنی تو باهاش تصادف نکردی؟ همیشه شنیدی که می گن راننده هایی که مصدوم های تصادفات رو به بیمارستان می رسونن دچار دردسر می شن.

یعنی تو ممکنه یه عمر تاوان خطایی که یکی دیگه مرتکب شده رو پس بدی؟

حتی در بهترین حالت اگه زنده بر سونیش بیمارستان و حالش خوب هم بشه احتمالا باید حداقل حدوداً یک ماه درگیر کارهای کلانتری و بیمارستانش باشی. چه برسه به اینکه شاید این شخصی که به این شدت آسیب دیده یا در مسیر بیمارستان یا داخل بیمارستان نهایتاً بعد از چند روز تموم کنه.

خوب پس تو چرا خودت رو درگیر کنی؟ تو وظیفه ای نداری. این وظیفه اون کسی بوده که باهاش تصادف کرده. حالا تو ثواب نجات دادن این آدمو نبری نمی شه؟ تازه احتمالا چند دقیقه دیگه بعد از تو ماشین های دیگه ای هم از اونجا رد می شن.

ثواب نجات دادن این آدمو می بخشی به اونا و پاتو می گذاری روی گاز و به سرعت از محل حادثه دور می شی. تمام مسیر رو با ترس و لرز رانندگی می کنی و مرتب اون صحنه از جلوی چشمات رد می شه. سعی می کنی بهش فکر نکنی اما صدایت در درونت هست که تو رو نکوهش می کنه.

چند روزی که مسافرت هستی بهت زهر می شه. سعی می کنی دیگه همه چیز رو فراموش کنی و خوش بگذرونی اما نمی تونی. نمی تونی خودتو به شاد بودن بزنی. یه نقطه تاریک در ذهنت وجود داره که نمی تونی نادیده بگیریش. سعی می کنی به خودت بقبولونی که دیگه همه چیز تموم شده. دیگه چند روز گذشته. اگه قرار بوده مرده باشه مرده. اگه قرار بوده کسی رسونده باشدش بیمارستان رسونده.

اما می بینی که تموم نشده. ندایی از درونت همه اش اینو تکرار می کنه که داری خودتو توجیه می کنی تو از وظیفه ات فرار کردی. تو پرونده ات رو پیش خدا سیاه کردی.

وجدان هیچ وقت دست از سر آدم برنمی داره. سرشو هیچ جوری نمی شه گرم کرد داد می زنه و داد می زنه. سال های سال این نقطه تاریکی که در ذهنت ایجاد شده آزارت می ده و هرازچندگاهی تصویر اون شخص برات زنده می شه. یعنی چه بلایی به سرش اومده؟

این آزار فرسوده ات می کنه و می شه یه غل و زنجیر همیشگی به دست و پات. می شه یه بار سنگین روی شونه ات که کاری نمی تونی براش انجام بدی. آرزو می کردی که ای کاش می تونستی این غل و زنجیر رو از دست و پات باز کنی اما نمی شه.

واکنش دو:

به دور و برت نگاه می کنی. هیچ کس در جاده حضور نداره. باید چه کار کنی؟ به امان خدا ولش کنی؟ مگه می شه؟

وجدانت هرگز بهت اجازه چنین کاری رو نمی ده یه لحظه به ذهنت خطور می کنه: اگه سوار ماشینش کنی چه می شه؟ نکنه...

سریع این فکر رو از خودت دور می کنی. مهم نیست چی می شه. تو باید در هر صورت کار درست رو انجام بدی. در این صورت حتما خدا بهت کمک می کنه. همیشه اینو گفتی که هیچ وقت خدا نمی گذاره کسی که می خواد کار خیر انجام بده ضرر کنه. و حالا وقت عمل کردن فرا رسیده.

در هر صورت مهم اینه که خودت و خدا از این کار راضی باشید.

به خدا توکل می کنی و شخص آسیب دیده رو روی صندلی عقب ماشینت می گذاری و خودتو به شهر می رسونی.

خوشبختانه بیمارستانی در همون حوالی وجود داره. در بیمارستان ازت پرس و جو می کنن که آیا تو باهاش تصادف کردی؟ و تو داستان رو تعریف می کنی. یکی دو روز در پاسگاه و این طرف و اون طرف درگیر این موضوع هستی. اما بعد از چند روز مصدوم با رو به بهبود رفتن و به دست آوردن حواسش توضیح می ده که با چه ماشینی و چه جوری تصادف کرده و تو رو بی گناه تشخیص داده و رهات می کنن.

چند روز باقی مونده مسافرتت رو راضی و خشنود از کار خیری که انجام دادی خوش می گذرونی. یه حس غرور و رضایت درونت رو پر کرده.

سال ها می گذره و تو همیشه این داستان رو با افتخار تعریف می کنی و در زندگیت تبدیل به یک نکته مثبت می شه...

کجایی؟ به چه فکر می کنی؟ عجله کن! حالا که آخر هر کدوم از این دو راه رو دیدی یکیشو انتخاب کن. فقط هرگز فراموش نکن وقتی می خوای پاتو در ابتدای یک راه بگذاری حتما به آخرش نگاه کنی.

ملیکا بهزادی