چرا آسمان در شب تاریک است؟

ساده‌ترین رویدا دها،غالباً غنی ترین آگاهیها را با خود دارند.کافی است به آنها نظر کنیم.سقوط یک سیب، راز جاذبه عمومی را بر نیوتن آشکار ساخت. شب سیاه در دل خود آغازهای کائناترا …

ساده‌ترین رویدا دها،غالباً غنی ترین آگاهیها را با خود دارند.کافی است به آنها نظر کنیم.سقوط یک سیب، راز جاذبه عمومی را بر نیوتن آشکار ساخت. شب سیاه در دل خود آغازهای کائناترا دارد.

در۱۶۱۰ ،کپلر راز سیاهی شب را از خود پرسیده و به خود گفته بود که اگرکائنات بی پایان است ،آسمان شبانگاهی-در آن هنگام که خورشیدآن سوی کره زمین را روشن می کند- نیزباید چون روز درخشان باشد.یک کائنات بی نهایت ،باید حامل مقداری بی نهایت ستاره و هر کدام به همان تابندگی آفتاب ،باشد. همانطور که در دل یک جنگل انبوه،نگاه آدمی در هر سو بر روی تنه های درختان بی شمار متوقف می شود،در جنگل ستارگان یک کائنات بی نهایت، نیز،باید نگاه بر هر سو که متوجه شود ، با یک ستاره بر خورد کند و آسمان شبها می بایستی تابندگی خورشید را داشته باشد.کپلر نتیجه می گرفت که بنابراین شب سیاه به معنی آن است که کائنات بی پایان نیست.

در۱۶۸۷ ،وقتی نیوتن نظریه کائنات بی پایان را از سر گرفت تا مبادا جاذبه عمومی اوهمه جهان را در یک توده عظیم مرکزی فرو ریزد،مسئله شب سیاه باردیگر ظهور کرد .هاینریش ‏‏‎ألبرس ستاره شناس آلمانی با تکیه بر ایده یک منجم سوئیسی به نام ژان فیلیپ دوشزو در ۱۸۲۳نظر دارد که روشنایی ستاره ها می بایستی درزمان سفرشان در فضا درجایی جذب شود وشب از این جهت تاریک است که نور ستاره ها،در حد کمال ، به ما نمی رسد.این توضیح ،بهترین نبود ،زیرا آنچه که جذب می شود ،لاجرم باید باز پس داده شود زیرا نور ،گم شدنی نیست.رازی که امروز ازآن به نام تناقض ألبرس یاد می شود،سر به مهر مانده است.

با کائنات بیگ ـ بنگ از راز ظلمت شب،سر انجام پرده برداشته شد.شب تاریک است ، زیرا برای پر کردن آسمان از روشنایی،ستاره به اندازه کافی نیست. تعداد ستاره ها محدود است، نه چنانکه کپلر می اندیشید،به دلیل آنکه کائنات حد و مرز دارد ،بلکه به این دلیل که ما تمام کائنات را نمی بینیم. به دلیل آنکه عالم آغازی داشته است و به دلیل آنکه انتشار نور آنی و فوری نیست .فقط روشنایی ستاره هایی به ما می رسدکه در درون دایره ـ افق واقع شده اند.از سوی دیگر ،شمار ستارگان محدود است زیرا تا ابد نمی پایند. عمر ستاره های نورانی، درتناسب با سن و سال کائنات کوتاه است.چند میلیون یا حد اکثرچند میلیارد سال زندگی می کنند و بعد می روند.دست آخر ،گسترش کائنات نیز در این میان سهم اندک خود را ادا می کند.هر چه مسافت کهکشانها از یکدیگر دورتر شود،روشنایی نیز با دشواری بیشتری به ما می رسد ونور نیرو و قدرت خود را از دست می دهد و به قرمزی متمایل می شود .و به این ترتیب ،نیروی روشن کننده در دایره ـ افق کاهش می یابد.