هر آدمی آنی دارد مسعود ده‌نمکی هم!

چهار سال، یک سال در میان از سال ۸۶ فیلم‌های مسعود ده‌نمکی حاکم مطلق گیشه‌های نوروز سینمای ایران است و به غیر از دو سال قبل که فروش اخراجی‌ها ۳ از سوی تنها فیلم اسکاری سینمای ایران؛ جدایی نادر از سیمین اندکی تهدید شد، در تمام این سال‌ها اتفاقا ده‌نمکی سعی کرد فروش بالای فیلم‌هایش را بر سر مخالفان خود و فیلم‌هایش بکوبد.

چهار سال، یک سال در میان از سال ۸۶ فیلم‌های مسعود ده‌نمکی حاکم مطلق گیشه‌های نوروز سینمای ایران است و به غیر از دو سال قبل که فروش اخراجی‌ها ۳ از سوی تنها فیلم اسکاری سینمای ایران؛ جدایی نادر از سیمین اندکی تهدید شد، در تمام این سال‌ها اتفاقا ده‌نمکی سعی کرد فروش بالای فیلم‌هایش را بر سر مخالفان خود و فیلم‌هایش بکوبد.

در چرایی فروش چهار فیلمش-سه اخراجی‌ها و رسوایی- شاید بتوان فضای متفاوت سه فیلم اول و همچنین روایت متفاوت فیلم چهارم را دلیل اصلی این فروش‌ها دانست. اینکه طبع ژورنالیستی ده‌نمکی به شدت به ساخته شدن فضایی که مورد پسند مردم باشد کمک کرده است. ده‌نمکی چه زمانی که نشریه درمی‌آورد، چه زمانی که فیلم می‌ساخت، می‌دانست برای چه کسانی کار می‌کند. حتی اگر به همان مردمی که می‌آیند فیلمش را ببینند هم انتقاد کند- نمونه‌اش رسوایی است- و در بعضی جاها تاریخ جنگ را هم دستکاری کند- اخراجی‌ها ۱ و ۲- اما مخاطب هدفش مشخص است. دوست داشته باشیم یا نه، مسعود ده‌نمکی آنی دارد که شاخک‌ها را به خودش حساس می‌کند. دوستان و دشمنانش حساسند نسبت به کاری که انجام می‌دهد، از همان زمانی که وزیر پست و تلگراف و تلفن از او و نشریه‌اش به دادگاه شکایت کرد و ده‌نمکی به او پوزخندی معنی‌دار زد، همین خصوصیات را داشت تا الان. تصور نمی‌کنم فروش فیلم‌های ده‌نمکی دلایل سینمایی داشته باشد. او استاد حاشیه و حاشیه‌سازی است و می‌داند چه کار کند تا فیلمش بفروشد. یک روز با مجید سوزوکی و حاجی گرینف، امروز هم با حاج یوسف و افسانه. فروش رسوایی و مجموع اخراجی‌ها مدیون مسعود ده‌نمکی است و لاغیر!