به بهانه سومین سالروز درگذشت «خسرو شکیبایی»

و زمانِ بی‌رحم آنقدر سریع می‌گذرد که هرچه مدعی باشی که حواس‌ات به گذشت آن است، باز می‌بینی که از آن عقب افتادی و باز هم او در حال گذشتن است... و امروز از آن زمان سه سال است که می‌گذرد، …

و زمانِ بی‌رحم آنقدر سریع می‌گذرد که هرچه مدعی باشی که حواس‌ات به گذشت آن است، باز می‌بینی که از آن عقب افتادی و باز هم او در حال گذشتن است... و امروز از آن زمان سه سال است که می‌گذرد، از آن زمان که حتی از مرور خاطره‌اش در ذهن‌ات، بغض آنچنان گلویت را می‌فشارد که شاید ترجیح بدهی که از این نیز بگذری اما مگر کسی چنین توانی دارد!؟ امروز سه سال است که ایران، سینماگران ایرانی و سینمای ایران، بدون «خسرو شکیبایی»، بازیگر همیشه محبوب و دوست‌داشتنی‌ خود، فیلم می‌سازد و اکران می‌کند و دوباره فیلم می‌سازد و دوباره اکران می‌کند و... اما پس از آن روز، بی‌تردید این چرخه هنوز نتوانسته خلا ناشی از نبودن او را پر کند.

سه سال از نبود عمو خسروی سینمای ایران ‌گذشت. بازیگری که سال‌ها با «حمید هامون» باورش کردیم و در ۲۸ تیرماه سال۸۷، در سن ۶۴سالگی از اهالی زمین جدا شد و پیکرش در وداعی شکوهمند در قطعه هنرمندان بهشت زهرا(س) به خاک سپرده شد.‌ زنده‌یاد «خسرو شکیبایی» معتقد بود که؛ «مردم بدون من، همیشه مردم‌اند؛ من اما بدون مردم، مُرده‌ام. ما ماحصل نیروی ذهنی و خاطرات عزیز مردم هستیم. هنر بدون مردم مثل درخت بدون ریشه است و بازیگر بدون تماشاگر، یعنی هیچ.»