دادار پیر

دادار پیر؛
دیری است که بر فراز قلّه تا همیشه ناپیدا
به تماشا نشسته است !

حجم سترگ کوه را
آرام آرام
گام بر می دارند آدمیان ؛
با کوله بار زندگی بر دوش
صعود را
و فتح را
چشم فرو بسته …

دادار پیر؛

دیری است که بر فراز قلّه تا همیشه ناپیدا

به تماشا نشسته است !

حجم سترگ کوه را

آرام آرام

گام بر می دارند آدمیان ؛

با کوله بار زندگی بر دوش

صعود را

و فتح را

چشم فرو بسته ،

دل بسته اند...

به فرو دست می نگرند گاهی ؛

در دامنه ها

هنوز هم رهسپارانی هست..

افسوس را خیره می مانند:

«کاش می دانستند… کاش می دانستند آنها…».

فرح نیازکار