بیماری ای که در آن فرد خودش را همیشه زشت می بیند

شاید شما هم افراد زیادی را بشناسید که مدام جلو آینه می ایستند, به چین و چروک های دور چشم خود خیره می شوند و فکر می کنند ثانیه به ثانیه میزان این چین ها بیشتر می شود

شاید شما هم افراد زیادی را بشناسید که مدام جلو آینه می‌ایستند، به چین و چروک‌های دور چشم خود خیره می‌شوند و فکر می‌کنند ثانیه به ثانیه میزان این چین‌ها بیشتر می‌شود. یا مثلا دایما بینی خود را نگاه می‌کنند و افکار منفی به سرشان هجوم می‌آورد که مثلا از قبل هم بزرگ‌تر شده و افتادگی نوک دماغشان بیشتر، یا حالت بدن و شکل آن هم بدتر شده و لباس‌ها برایشان مناسب نیستند و اگر قرار است به مراسم یا میهمانی بروند نامناسب‌ترین و زشت‌ترین میهمان جمع هستند، اما تمامی این مشکلات چیزی است که تنها در ذهن این افراد ساخته شده است. این افراد چهره معمولی‌ خود را به شکل خارق‌العاده‌ای زشت می‌بینند و این افراد بیشتر مبتلایان «اختلال بدشکلی بدن» هستند؛ اختلالی که در ذهن، آنها از خودشان یک هیولای بدشکل می‌سازند و باعث می‌شود به شکلی افراطی، به لوازم آرایشی و عمل‌های جراحی رو بیاورند.

اما کسانی که مدام سراغ انواع عمل‌های زیبایی می‌روند و هیچ‌وقت هم راضی نمی‌شوند، به نوعی اختلال روانی مبتلا شده‌اند. آنها با دیدن یک جوش روی صورت خود مضطرب می‌شوند و ساعت‌های طولانی از روز‌شان را تنها به تغییراتی فکر می‌کنند که می‌تواند آنها را زیباتر کند. عمل جراحی، راهی برای آرام کردن این اشتیاق نیست، بلکه می‌تواند چنین اختلالی را به مراتب تشدید کند زیرا این افراد بعد از انجام عمل، باز هم از چهره یا بدنشان راضی نمی‌شوند و می‌خواهند با تکرار این کار، باز هم ظاهرشان را تغییر دهند. اختلال بدشکلی بدن، یک مشکل شایع روانی است، مشکلی که در آغاز مبتلایان به آن، تنها زمان زیادی را برای فکر کردن به ظاهر‌شان سپری می‌کنند اما در مراحل پیشرفته‌تر، با جراحی‌های مکرر یا تلاش برای زیبا شدن به قیمت آسیب دیدن، سعی می‌کنند خود را آرام کنند.

این اختلال تنها یک ناراحتی گذرا نیست، بلکه چنین بیماری اگر با هیچ کدام از این تلاش‌ها از ظاهرش راضی نشد، ممکن است خود را در خانه حبس کند یا دست به خودکشی بزند. مشکل اینجاست که این افراد هرگز از تغییراتی که در ظاهرشان ایجاد می‌کنند، راضی نمی‌شوند. در مراحل بالای این اختلال، آنها حتی به دلیل نارضایتی از ظاهر‌شان، در موقعیت‌های اجتماعی ظاهر نمی‌شوند و تحصیل، کار یا هر پیشرفت دیگری را قربانی این تصور می‌کنند. این افراد با قرار گرفتن در جمع دچار اضطراب شدید می‌شوند. چنین افرادی ممکن است چندین بار با تیغ جراحی برای تغییر چهره‌‌شان تلاش کنند یا در یک ماه، بارها مدل و رنگ موهای‌شان را تغییر دهند و باز هم راضی نشوند.

گرچه مبتلایان اختلال بدشکلی بدن، از وضعیت عمومی ظاهرشان ناراضی هستند اما در بیشتر موارد شکایت اصلی آنها از بینی، موها، پوست، چشم‌ها، گونه و لب‌های‌شان است. البته آنها برای چاق یا لاغر شدن هم انرژی زیادی می‌گذارند و هیچ وقت از اندامی که دارند، راضی نمی‌شوند. آنها همیشه گمان می‌کنند که بخشی از بدنشان زیاد از حد کوچک یا بزرگ است و برای تغییر دادن آن، وقت و هزینه زیادی صرف می‌کنند. چنین افرادی ممکن است برای فراهم کردن هزینه عمل، زندگی‌‌شان را با مشکلات زیادی روبه‌رو کنند، اما اولویت آنها رفاه‌شان نیست؛ بلکه تنها رسیدن به ظاهری است که آرزویش را دارند. برای این بیماران، وضعیت ظاهر‌شان از هر اندوهی در زندگی غم‌انگیزتر است. شاید نتوانید به آنها خرده‌ای بگیرید چون تا زمانی که توسط یک متخصص درمان نشوند، کنار آمدن با وضعیتی که دارند برایشان سخت‌ترین کار ممکن است.

بعضی محققان می‌گویند این بیماری، منشأ ژنتیک دارد اما بسیاری دیگر، استرس‌های جبران‌ناپذیر و اتفاقاتی که در مسیر زندگی فرد می‌افتد را ‌منجر به چنین آسیب روانی‌ای می‌دانند، اما این مشکل به هر دلیلی که ایجاد شود، باید آن را مثل یک بیماری، جدی دانست و برای درمان آن از یک متخصص کمک گرفت. شما نمی‌توانید مبتلایان آن را با تندی و خشم آرام کنید بلکه تنها یک روانپزشک و روانشناس، پا‌به‌پای هم، به کمک دارو و درمان‌شناختی رفتاری از پس آن برمی‌آیند. دارو درمانی توسط یک روانپزشک، راه آخر آرام کردن مبتلایان به این اختلال است و درمان شناختی رفتاری با کمک یک روانشناس یا روان‌درمانگر هم در از بین بردن نشانه‌های این بیماری بی‌تاثیر نیست.

اختلال بدشکلی بدن، یک بیماری پنهان است. زیرا بسیاری از دارندگان آن از اینکه دچار چنین بیماری‌ای هستند، اطلاع ندارند و آن را یک حساسیت عادی می‌دانند. بسیاری دیگر هم از اینکه مشکل‌ خود را به زبان بیاورند و به دنبال راه‌حل آن باشند، خجالت می‌کشند. از طرف دیگر، بسیاری از مبتلایان به آن از انواع دیگری از اختلالات روانی هم رنج می‌برند و متاسفانه بسیاری از متخصصان، از تشخیص این مشکل جدی و ارجاع بیمار به یک روانپزشک غافل می‌شوند. محققان می‌گویند از هر صدنفر، چهار تا پنج نفر از این مشکل رنج می‌برند.