ایدئولوژی های قرن بیستم(3): اگزیستانسیالیسم، از فلسفه تا روش زندگی

شارل پِپن ترجمه­ بهرنگ پورحسینی

اگزیستانسیالیسم با یک کار بزرگ خود را از تمام دیگر فلسفه­ های رایج جدا می­کند: اگزیستانسیالیسم فلسفه را به خیابان کشید، آن را روی صحنه ­ی تئاتر آورد، و کتاب­های فلسفیِ کتاب­فروشی­ها را تاحدی پرفروش کرد. اما فرانسوی­ها، که به­سرعت خود را بی­ ارزش می­کنند، (برای نمونه، دانشگاه­های فرانسه روی خوشی به سارتر نشان ندادند، اما آلمانی­ها و آمریکایی­ها او را یک اندیشمند مهم و کلاسیک به شمار آوردند)، به همان میزان با یک واقعیت مشهود هم مواجه شدند: اگزیستانسیالیسم، پیش از هر چیز دیگر، یک آموزه­ی فلسفی دشوار است که در فاصله­ی زمانی میان دو جنگ جهانی از میان مباحث فنی با پدیدارشناسی آلمانی، که چهره­هایی چون ادموند هوسرل، و سپس مارتین هایدگر نماینده­ی آن بودند، سر برآورد. سارتر، در حالی که دانشجوی اکول نورمال سوپریور بود، به برلین می­رود، و با نخستین متنی که در پاسخ به هوسرل نوشته بود و در سال 1936 منتشر شد، استعلای اگو، به فرانسه بازمی­گردد. در آن زمان دو اتفاق در عرصه ­ی کتاب و نشر روی می­دهد که به سارتر امکان می­دهد نخستین شاخصه ­های آموزه ­ی اگزیستانسیالیستی را مطرح کند. 

برای خواندن مقاله در زیر کلیک کنید: