مطالعات نوسنگی قدیم غرب ایران : پروژه باستان شناختی زاگرس مرکزی

راجر متیوز ، یعقوب محمدی فر ، وندی متیوز و عباس مترجم، ترجمه محسن زینی وند

مقدمه
سرزمین کوهستانی زاگرس و کوهپایه های آن ، به عنوان سرزمین هسته ای گیاهان و حیوانات وحشی که بعداً اهلی می شوند، دارای اهمیت بالای در مطالعه یکجا نشینی و منشا کشاورزی است. تحقیقات دهه های 60-1950 میلادی در این منطقه مبنای برای توسعه نظریه ها درباره "انتقال(انقلاب) نوسنگی " بود(Braidwood 1961). عمده ترین این نظریه ها، پیشنهاد «انقلاب طیف وسیع» در استفاده از منابع گیاهی و حیوانی بود(Flannery 1969).
پروژه باستان شناختی زاگرس مرکزی(CZAP) یک برنامه جدید تحقیقاتی مشترک انگلستان و ایران، برای پژوهش در منشاهای یکجانشینی، اهلی گری و کشاورزی در غرب ایران است. فاز نخست، پژوهش در دو محوطه نوسنگی بدون سفال در زاگرس مرکزی مرتفع و پست است(تصویر 1). محوطه شیخی آباد در ارتفاعات سرد زاگرس ، در دشتی حاصلخیز ، با ارتفاع 1430 متری ازسطح دریا، به وسیله قله های مرتفع 3000 متری احاطه شده است. محوطه جانی نزدیک کوهپایه های دشت بین النهرین در بخش گرمتر زاگرس، در دشتی کوچک ، در ارتفاع 1280 متری از سطح دریا واقع شده که با ارتفاعات 1500 متری محاط گشته است. هر محوطه شامل 8 تا 10 متر بقایای نهشته¬های استقراری است که 1 هکتار مساحت داشته و 4 برابر بزرگتر از گنج دره اند.
 

برای خواندن این مقاله در زیر کلیک کنید: 

 

 

 

پیوست	اندازه
12265.doc	832 KB