سارتر در معیتِ «دیگریِ آرمانی»

زهره روحی

تصویر: سارتر و سیمون دوبووار 
سارتر در معیتِ «دیگریِ آرمانی»: «ژان پل سارتر» در مصاحبة بنی لوی
نقد و بررسی کتاب «بازپسین گفت‌وگو، مصاحبه با سارتر»؛ ترجمه جلال ستاری، نشر مرکز، 1386
معمولاً در قلمروهای هستی‌شناختی، جایگاهِ «آخرین و آخرین‌ها‌» اهمیت خاصی دارند چرا که به  «فرصت»ی  گره خورده‌اند که «هستیِ حاملِ آخرین‌»، به آن دست یافته‌ است. و این فرصت، از آنجا که «آخرین» است، برخلاف فرصت‌های از دست داده شده، (برای فرد دارای فرصت) «دیده و دریافته» می‌شود، آنهم از اینرو که در سمت دیگرش، چهرة «تناهی‌مندی» ظاهر می‌شود: به مثابه واقعیتی اجتناب‌ناپذیر؛ سخت و استوار و خارج از قلمرو امکان‌ِ آینده...

برای خواندن این نقد در زیر کلیک کنید:

پرونده ی «زهره روحی» در انسان شناسی و فرهنگ 
http://www.anthropology.ir/node/9682

پیوست	اندازه
10550.doc	98.5 KB