جبهه ضد خلقی

سرژ حلیمی ترجمه شهباز نخعی

قدرت های نوظهور امروز وارثان شایسته ای برای ضداستعمارگران و ضدسلطه گران دیروز نیستند.  کشورهای «جنوب» بخش رشد یابنده ای از اقتصاد جهانی را کنترل می کنند.  این امر بی شک عادلانه است. اما توزیع این ثروت چنان نابرابر است که فاصله درآمدها در افریقای جنوبی یا چین بیشتر از ایالات متحده است و ثروت هایی که این چنین انباشته می شوند بیشتر صرف خرید موسسات یا دارایی های تجملی غربی می شوند تا بهبود شرایط زندگی و سلامت مردم چین، کشورهای عرب یا افریقا.

گویی عهد اشراف غارتگر تکرار می شود. درایالات متحده درپایان قرن نوزدهم خاندان های صنعتی با حرص و ولعی افسانه ای سلطه یافتند: جان دی راکفلر، جی پی مورگان، کورنلیوس واندربیلت.  اینان به تدریج دربخش های نفت، حمل و نقل و بانک جانشین خانواده های بزرگ اروپایی شدند.  اینان که درآغاز رقیب بودند، کمی بعد با رقبای آن سوی اتلانتیک خود درمورد بهره کشی از کارگران جهان، افزایش بیش از حد سود سهامداران خود و به تحلیل بردن ذخایر کره خاک به توافق رسیدند. 

سلطان ها و امیران خلیج [فارس]، متنفذان چینی، هندی و روس همان رویاها را درسر می پرورانند.  اینان مانند اربابان امریکایی دیروز، شوق دادن درس های جهانشمول به دنیا را دارند.

لاکشمی میتال، میلیاردر هندی که درمورد پروژه (خیلی) زود رهاشده ملی کردن یکی از مجتمع های صنعتی لورن * از او پرسش شده بود، این فکر را یک «گام بزرگ به پس» ** توصیف و تهدید کرد: «هرسرمایه داری پیش از سرمایه گذاری در فرانسه احتمالا دوبار خواهد اندیشید (۱)».  نخست وزیر روسیه در ارتباط با نرخ مالیات در پاریس به استدلالی مشابه تکیه کرد: «درروسیه، برای همه اعم از غنی و فقیر، نرخ مالیات ۱۳ درصد است.  به ما گفته می شود که ثروتمندان باید [مالیات] بیشتر بپردازند ولی ما نمی خواهیم که سرمایه ها از مسیرهائی ناروشن  به خارج بگریزند (۲)».  پکن هم در دفاع از نسخه های لیبرال کمترازاین دچار حرص و آز نیست.  درماه ژوئن گذشته، رییس جمهوری چین، پس ازپیروزی انتخاباتی دست راستی ها دریونان، تسکین خاطر خود را ابراز داشت.  او که رئیس صندوق های سرمایه گذاری اصلی حکومتی چین است و  سهامدار GDF سوئز، وجود «قوانین اجتماعی منسوخ» در اروپا را که «بیشتر سبب  تنبلی و سستی می شوند تا تلاش و سخت کارکردن » به مهمیز انتقاد گرفت (۳).

تاریخ دان بریتانیایی، پری آندرسن یادآوری می کند که درسال ۱۸۱۵، هنگام برگزاری کنگره وین، پنج قدرت – فرانسه، انگلستان، روسیه، اتریش و پروس- درمورد پیش بینی جنگ و ازبین بردن انقلاب ها به توافق رسیدند.  به نظراو، پس ازاین نظم جهانی توسط پنجه ای غیررسمی شامل ایالات متحده، اتحادیه اروپا، روسیه، چین و هند برقرارمی شود.  این «اتحاد مقدس» محافظه کار، تشکیل شده از قدرت هایی که رقیب و همدست هستند، رویای ثبات درسر می پروراند.  اما دنیایی که این نظم می سازد تنها وجود تنش های شدید و ناگهانی اقتصادی دیگری را تضمین و درهرحال، شورش های اجتماعی آینده را تغذیه می کند.

* وزیر صنایع سوسیالیست ، آقای آرنومونتبورگ تهدید کرده بود که مجتمع ذوب فلزات لورن را ملی خواهد کرد. این پیشنهاد بلافاصله از سوی نخست وزیر سوسیالیست، ژان مارک آیرو پس گرفته شد.

** اشاره ای به مزاح  به کتاب مائوتسه تنگ بنام « گام بزرگ به پیش»

۱- مصاحبه با فیگارو، پاریس 13 دسامبر 2012.

۲- مصاحبه فیگارو با دیمیتری مدودف ، پاریس 26 نوامبر 2012.

۳-

Lire Martine Bulard, «La Chine, la crise et les fraudeurs », Planète asie, 14 novembre 2011, http://blog.mondediplo.net

 

 

این مطلب در چارچوب همکاری انسان شناسی و فرهنگ و سایت دوستان لوموند دیپلماتیک منتشر می شود و در فرانسه در ژانویه 2013 به انتشار رسیده است.

 

پرونده ی «لوموند دیپلماتیک» در انسان شناسی و فرهنگ
http://anthropology.ir/node/15007