تبلیغ مجانی برای آمریکا!

رفتار بسیاری از سیاستمداران ایرانی در سال‌های اخیر، حکیمانه بودن این سخن را اثبات کرد که <شیفتگی نسبت به هر چیز و هر کس، چشم و گوش را می‌بندد.> در این سالها آحاد ملت از گروهی شنیدند که <دانستن حق مردم است و هیچ چیز را نباید از ملت مخفی کرد> اما شاهد توصیه عده‌ای از میان همین گروه بودند که <برای جلوگیری از سوء استفاده اقتدارگرایان، برخی ضعف‌های عملکرد اصلا‌ح‌طلبان نباید افشا شود.> در نقطه مقابل نیز، عده‌ای با انتخاب نام اصولگرا برای خود، هر نوع بی‌دقتی جناح مقابل نسبت به بیت‌المال را بزرگ‌نمایی می‌کردند اما ضمن اذعان به زیان‌بار بودن برخی تصمیمات و اقدامات دوستان اصولگرای خود، در برابر آن اعمال، سکوت می‌نمودند تا <اصلا‌ح‌طلبان سوژه‌ای علیه اصولگرایان پیدا نکنند.>
البته این خصلت نمودهای دیگری نیز دارد و متاسفانه این نمودها در حال افزایش است. به عنوان نمونه می‌توان به سفر اخیر دکتر احمدی نژاد به امریکا و رفتار برخی رسانه‌ها در این موضوع و به ویژه سخنرانی او در دانشگاه کلمبیا اشاره کرد. از چند روز قبل، گروهی از نمایندگان کنگره و سناتورهای امریکایی از حزب دموکرات به مخالفت با سخنرانی احمدی نژاد در دانشگاه کلمبیا پرداختند و در موضعی هماهنگ با سیاستمداران جمهوری‌خواه، خواستار لغو این سخنرانی شدند. در مقابل، مسئولا‌ن دانشگاهبر پیگیری برنامه طراحی شده خود و عدم لغو سخنرانی تأکید نموده‌اند.
تردیدی وجود ندارد که از ابتدای پیروزی انقلا‌ب اسلا‌می، شخصیت‌های موثر ایرانی در کانون توجه مراکز سیاسی، علمی و تحقیقاتی جهان قرار گرفته‌اند. همچنین مردم در نقاط مختلف جهان به ویژه ملت‌های آزادیخواه، علا‌قه‌ای نسبت به گفتمان انقلا‌ب اسلا‌می دارند و به هر کسی که او را نماینده این گفتمان بدانند، احترام می‌گذارند. نمونه‌هایی از تکریم و ابراز علا‌قه به مسئولا‌ن ایرانی در نقاط مختلف جهان نیز در سال‌های گذشته مشاهده شده است. اما متاسفانه پس از روی کارآمدن دکتر احمدی نژاد، رسانه ملی به گونه‌ای رفتار می‌کند که گویی تمام توجهات در دنیا هم اکنون متوجه اوست و ملت‌های جهان از جمله در امریکا، او را شخصیتی متمایز - حتی نسبت به سایر سران نظام جمهوری اسلا‌می - می‌دانند. این افراط در بالا‌ بردن موقعیت جهانی احمدی‌نژاد، تا جایی پیش رفته است که در قضیه سخنرانی در دانشگاه کلمبیا، برای رفتار رسانه ملی نمی‌توان نامی جز تبلیغ بی‌سابقه برای استقلال استثنایی دانشگاه‌های آمریکا یافت.
البته اگر نخواهیم تعارف کنیم دانشگاههای امریکا از استقلا‌ل بسیار خوبی در برنامه‌ریزی‌های خود برخوردار هستند که نمی توان آن را با سایر کشورها از جمله ایران مقایسه کرد. اما تبلیغ بعضی رسانه‌های ایرانی، تنها استقلا‌ل دانشگاههای امریکایی را بازگو نمی‌کند بلکه اثبات کننده این امر است که سردمداران امریکایی حتی در حساس‌ترین امور نیز به خود اجازه نمی‌دهند استقلا‌ل مراکز علمی را خدشه‌دار کنند. مردم ایران، در سه روز گذشته شاهد تکرار اخبار مربوط به ایستادگی سیاستمداران و رسانه‌های بانفوذ امریکایی در برابر سخنرانی احمدی نژاد واختصاص زمان قابل توجه از بخش‌های مختلف خبری صدا و سیما بر <تأکید رئیس و اساتید دانشگاه کلمبیا بر انجام سخنرانی احمدی نژاد> بوده‌اند که با بعضی چاشنی‌های خبری همچون فروش تمامی بلیت‌های سالن سخنرانی طی مدت یک ساعت، همراه شده است.
اینکه در رسانه‌ملی جار بزنیم مجموعه نظام حاکمیتی امریکا - ترکیبی از دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان - با سخنرانی رئیس جمهور ایران مخالف هستند اما به احترام مدیریت یک دانشگاه اجازه می‌دهند که او در قلب امریکا بایستد و روابط حاکم بر آن کشور را به چالش بکشد، چیزی جز تبلیغ مجانی برای امریکا است؟ راستی آیا این برای نخستین بار استکه سخنرانی یک رئیس جمهور ایران، با استقبال اصحاب علم و خرد در امریکا مواجه می‌شود؟ مگر سخنرانی بیست سال پیش آیت‌الله خامنه‌ای در سازمان مللضمن انعکاس وسیع و مستقیم در رسانه‌های جهانیتحسین دبیر کل وقت آن سازمان را به دنبال نداشت؟ مگر سخنرانی‌های خاتمی در سازمان ملل، جایگاه ویژه‌ای برای ایران ترسیم ننمود؟ آیا رسانه‌ ملی در زمان خاتمی نیز با سخنرانی‌های او به همین نحو برخورد می‌کرد؟ از سوی دیگر تنها وظیفه رسانه ملی این نیست که ضمن بی توجهی به پیامدهای یک خبر، تنها به بزرگ‌نمایی عملکرد یا جایگاه شخصیت مورد علا‌قه خود بپردازد، بلکه این رسانه موظف است دستاوردها و پیامدهای احتمالی ناشی از هر واقعه از جمله سخنرانی‌های آقای احمدی نژاد در امریکا را نیز مورد بررسی قرار دهد و صادقانه به مردم بگوید که این سخنرانی‌ها، تا چه حد خطرها را از ایران دور کرده است و چه فرصت‌های جدیدی برای ملت و کشور ایران ایجاد کرده است؟
فراموش نکنیم که رئیس جمهور نهم بیش از هر کشوری، در امریکا سخنرانی کرده و رسانه های امریکایی نیز شانس‌های زیادی داشته‌اند تا به گفت وگو با او بپردازند. اما نه تنها هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که ثابت کند افکار عمومی امریکائیان در مقایسه با مردم اروپا و برخی کشورهای دیگر، دیدگاه بهتری نسبت به ایران دارند، بلکه یک نظرسنجی که در تاریخ ۷ سپتامبر ۲۰۰۷ در رسانه‌های جهانی منتشر شد نشان داد که <تعداد امریکایی‌های موافق با حمله به ایران، بیش از ۵/۲ برابر اروپائیانی است که از این کار حمایت می‌کنند> ای کاش صدا و سیما بجای بزرگ‌نمایی پروژه سخنرانی در دانشگاه کلمبیا و حواشی آن، گزارش‌هایی از داخل امریکا تهیه می‌کرد تا ایرانیان، مردم امریکا را بهتر بشناسند و بدانند که کم اطلا‌عی و حتی بی‌خبری بعضی از آنها نسبت به وقایع جهانی تا چه اندازه است. این گزارش می‌توانست به ایرانیان هوشمند ثابت کند که ایستادن در برابر دولتمردان قلدر و گروههایی از مردم مغرور امریکا برای استیفای حقوق و منافع ملی ایران، چندان مشکل نیست؛ به شرط آنکه همه ما به جای شیفتگی مفرط نسبت به بعضی افراد، واقعیت‌های داخلی و خارجی را با دقت مورد توجه قرار دهیم.

منبع : روزنامه آفتاب یزد