دیگر ابهامی نیست

در ماه های گذشته، اصلی ترین چهره های جناح اصلاح طلب، نگرانی خود را از این جهت اعلام کرده اند که » مدیریت اجرایی در سال های اخیر، آینده مبهمی را پیش روی مردم و کشور قرار داده است«. اما از میان سیاستمداران سرشناس ایرانی، بعضی حامیان پر انگیزه و کم تعداد احمدی نژاد در روزهای اخیر سخنانی بیان کرده‌اند که بخشی از ابهامات نسبت به آینده را برطرف کرده است و البته این رفع ابهام، چندان امیدوار کننده نیست.
سران فراکسیون دولتی اصولگرایان از یکسال قبل تلاش کردند انتخاب مجدد احمدی نژاد را یک موضوع عادی جلوه دهند که در تحقق آن هیچ شبهه‌ای وجود ندارد. اما گذشت هفته ها و ماه‌ها، نشان داد که بر خلاف هـمـه انـتـخـابـات گـذشـتـه این بار »عدم حمایت« از رئیس جمهوری که بر سر کار می‌باشد عادی تر است تا حمایت از او. برای نقل برخی ادعاها توسط چند فرد خاص و پافشاری دو یا سه روزنامه بر قطعیت هشت ساله شدن دولت احمدی نژاد نیز آنقدر از عبارات تکراری استفاده شد که اعتقاد قلبی »ادعا کنندگان« را به شدت زیر سوال می‌برد. به همین جهت تلاش کردند به هر نحو ممکن حامیان ظاهراً جدید برای رئیس جمهور بیابند. پیشی‌گرفتن بعضی گروه‌های اصولگرا از اصلی ترین تشکل های روحانی آن جناح و اعلام ناگهانی حمایت از رئیس جمهور نهم را می‌توان از همین دیدگاه مورد ارزیابی قرار داد و حدس زد که نیاز مبرم به تقویت موضع فراکسیون دولتی اصولگرایان، تحرکات جدیدی را موجب شده است. ‌‌
اما در فاصله کوتاهی از تقویت ظاهری و عددی جبهه حـامیان احمدی نژاد، عده ای از حامیان سرشناس، سخنانی می گویند تا مشخص شود برای آنها نیز هیچ ابهامی نسبت به آینده وجود ندارد و ایشان هم به خوبیمی دانند تداوم روند فعلی، چه بر سر کشور خواهد آورد. یکی از آنها که سالخورده‌ترین حامی دولت - هم از نظر طول عمر و هم از جهت دوران فعالیت سیاسی - محسوب می‌شود آینده مالی کشور را بی‌پشتوانه می بیند زیرا به نظر او » یا درِ صندوق ذخیره ارزی باز بوده و یا ته آن سوراخ«! حامی دیگر دولت هم که از نظر سنی کمی جوان تر اما از نظر برنامه ریزی برای رسیدن به هدف، یکی از قوی ترین چهره‌های سیاسی در میان اصولگرایان می باشد یک گام بالاتر می‌رود و این صندوق را از دو طرف سوراخ می‌نامد تا مشخص کند »حتی اگر در آینده، باز هم درآمدهای نجومی نفت، نصیب کشور شود این دولت به موجودیتی با نام ‌&#۰۳۹;&#۰۳۹;‌ذخیره ارزی‌&#۰۳۹;&#۰۳۹;‌علاقه نخواهد داشت«. به عبارت دیگر، تداوم حاکمیت دولت فعلی به این معنا خواهد بود که درآمدهای زیاد نفتی، بیش از آن که برای برنامه های دراز مدت و آسوده سازی خیال ملت صرف شود در خدمت اهداف کوتاه مدت دولت قرار خواهد گرفت و بخشی از آن در مسیری هزینه می شود که بسیاری از بزرگان برای آن، نام »اقتصاد کمیته امدادی« را انتخاب کرده اند.
ناامیدی آشکار از فرصت شناسی مالی، تنها نکته ای نیست که حامیان ظاهراً جدی دولت به آن اشاره می کنند . سه روز قبل گروهی از اصولگرایان دور هم جمع شدند تا دلایل حمایت خود از کاندیداتوری مجدد احمدی نژاد را اعلام نمایند. در همین جلسه، یک محافظه کار سرشناس، لزوم وجود تعقل در کنار پُرکاری را گوشزد کرد . این سخن به تنهایی نیز قابل فهم است اما آنگاه پرمعناتر می شود که به یاد بیاوریم همین فرد، دو سال قبل ازپرکاری دولت نهم و رئیس آن تعریف کرد اما از فقدان استراتژی در دولت هم نالید تا نشان دهد آینده این پرکاری، الزاماً به معنای رساندن کشور به اهداف طراحی شده نیست. سال قبل نیز همین شخصیت سرشناس اصولگرا، از تلاش دو ساله خود و همفکرانش برای اثبات یک نکته بدیهی به دولت »پرکار« خبر داد: » دو سال طول کشید تا به دولت بقبولانیم اقتصاد کشور بدون تئوری مشخص قابل اداره نیست«! به عبارت دیـگـر، نگرانی که در سه سال گذشته نسبت به لزوم تصمیم گیری های استراتژیک و حرکت بر مبنای تئوری های پذیرفته شده اقتصادی وجود داشته است همچنان ادامه دارد و این بار در عبارت کلی تر- و البته نگران کننده تر - بیان می شود که :‌»آقای رئیس جمهور از نظر توان کار کردن بی نظیر هستند ولی این موارد نباید ایشان را به این نتیجه بـرسـانـد کـه از شورای امنیت ملی و یا نظر مشورتی وزارت خارجه بی نیاز است‌... باید توجه داشت که داشتن برنامه دراز مدت، لازمه پیش بردن امور و کارهاست و این چیزی نیست که بتوان از آن صرفنظر کرد . این درست نیست که بگوئیم آن قدر کار می کنیم که فرصت فکر کردن نداریم«‌‌.
همزمان با انعکاس این عباراتِ روشنگر در خصوص دولت که برای آنها نام حمایت از احمدی نژاد را انتخاب کرده اند، اصلی ترین روزنامه حامی احمدی نژاد هم »سوژه ساز همیشگی دولت« یعنی رحیم مشایی را بهانه می‌کند تا نگرانی خود از تصمیمات تعجیلی دولت در عرصه‌های بوروکراتیک را بیان نماید. نمونه‌هایی که ذکر شد نشان می‌دهد که حامیان دولت، هیچ ابهامی نسبت به آینده ندارند زیرا آنها هم مطمئن شده‌اند اولاً انتظار بهره‌برداری مناسب دولت از فرصت‌های استثنایی ناشی از افزایش درآمدهای کشور، انتظاری بیهوده و غیرقابل تحقق است ثانیاً در تصمیم‌گیری‌های دولت توجه کافی به تفکر و مبانی کارشناسی وجود ندارد و ثالثاً ساختار شکنی‌های اداری دولت، ناشی از تعجیل و اراده‌های شخصی است نه براساس مشورت و بررسی‌های کارشناسی.
‌البته همین سه نمونه کافی است تا بتوان آینده کشور را در صورت تداوم سیستم فعلی مدیریت حدس زد. هیچ نشانه‌ای هم وجود ندارد که مدیران فعلی در صورت انتخاب مجدد، تغییری در روش‌های خود ایجاد نمایند. همه اینها، توسط حامیان جدی دولت مطرح شده است و اگر قرار باشد هشدارهای منتقدان دولت در خصوص رفتار دولت نهم و رئیس آن در عرصه‌های بین المللی را نیز بر آن بیفزاییم پیش بینی آینده بسیار آسان‌تر خواهد شد.جدیدترین هشدارها در این عرصه، مربوط به حضور پرحاشیه رئیس جمهور در اجلاس ژنو است که عده‌ای از طرفداران دولت، هر روز ابعاد جدیدی را کشف می‌کنند تا نامگذاری آن با عنوان »حماسه« را موجه‌تر جلوه دهند. در حالی که بسیاری از کارشناسان داخلی، برآیند هزینه و فایده حضور در اجلاس ژنو - به فرض وجود فایده - را منفی می‌دانند.
‌ ‌دو روز قبل یک روزنامه‌اصلاح طلب، در مقاله‌ای هشدار آمیز به افشای یکی از حوادث ظاهراً حاشیه‌ای اجلاس ژنو پرداخت. این حاشیه، »گزارش نویسی تکذیب نشده رئیس جمهور سوئیس از دیدار با احمدی نژاد« بود که به ادعای رئیس‌جمهور سوئیس در آن، لزوم تعجیل اوباما در تغییر رفتار نسبت به ایران مورد تاکید قرار گرفته بود. به عبارت دیگر، علیرغم همه اظهارات، شعارها و تاکیدها، »زمان تغییر« رفتار اوباما از کیفیت این تغییر مهم‌تر است و چنانچه دفتر ریاست جمهوری ایران، کماکان به سکوت خود در این مورد ادامه دهد، هر کس حق دارد این تاکیدات را مرتبط با انتخابات ریاست جمهوری کشورمان بداند. اجزاء این خبر قبلاً در آفتاب یزد نیز به چاپ رسیده بود اما مراجعه به توضیحات خواندنی مسعود بهنود در مقاله » چرا دولت تکذیب نمی کند« موجب روشنگری بیشتر خواهد شد. ‌‌
به هر حال، اکنون می توان تشخیص داد که چرا تلاش‌های گسترده همراه با روش‌های ویژه حامیان دولت نهم، تاکنون بیش از ۷۰ نماینده مجلس را به حمایت علنی از نامزدی مجدد احمدی نژاد، قانع نکرده است. ظاهراً اکثریت نمایندگان مجلس نیز مانند منتقدان دولت به این نتیجه رسیده‌اند که با تداوم کار این دولت، هیچ ابهامی در پیش بینی آینده وجود ندارد؛ آینده‌ای که در آن، باز هم پرکاری بدون استراتژی، عدم توجه کافی به »تفکر و مشاوره« و تصمیم گیری های تعجیلی، بر سر کشور همان خواهد آورد که در سه سال گذشته آورده است!

منبع : روزنامه آفتاب یزد