معماری نیمه تمام

در حالی كه ویتنام شمالی پیشنهاد نیكسون را رد كرد، ناامیدی افزایش یافت. تا ماه دسامبر، رئیس‌جمهور از بی‌تاثیری بمباران كامبوج همچنان آشفته و پریشان‌حال بود. نیكسون با یك حالت دیوانه‌وار به كیسینجر گفت كه به نیروی هوایی دستور بدهد ‌ چیزی كه نیكسون خودش نمی‌توانست آن را انجام بدهد ‌ با هر وسیله‌ای هم شده پرواز كنند و آنها را از جهنم بیرون بكشند. او از بازی گربه و موش خسته شده بود و با خودخواهی گفت: «چه جهنمی آنها درست كرده‌اند؟» كیسینجر كه به اخلا‌ق تندخویی نیكسون آشنا بود، وعده داد فوری دستوراتش را اجرا بكنند. اما چند دقیقه بعد، كیسینجر و هایگ دنبال راهی بودند تا از خواسته‌های نیكسون فرار كنند. این دو بعد از خنده‌ای طعنه‌امیز درباره اینكه آرزوی «نیكسون» دوستمان این است كه از هر چیزی كه پرواز می‌كند برای بمباران هرچیزی كه حركت می‌كند استفاده باید كرد، طرح نیكسون را كنار نهادند و به دنبال طرحی جایگزین برآمدند.
این اولین باری نبود كه دستورات نیكسون به كیسینجر مورد بی‌اعتنایی قرار می‌گرفت. نیكسون هنوز معتقد بود تداوم اقدام نظامی‌ضروری است. اما هدف در حال تغییر بود. به جای كامبوج، نمایش دیگری از قدرت‌نمایی در لا‌ئوس به صحنه آمد.
همانند مورد كامبوج، طرح «لا‌م‌سان» ۷۱۹ نیز با برخی اعتراض‌ها از جانب دفتر كیسینجر روبه‌رو شد. «وینستون لرد» با این احساس كه كامبوج دیگری در حال جریان است، در ۲۵ نوامبر به نیكسون نوشت كه جست‌وجو برای «كودتای مجدد وحشتناك» در ویتنام نشانگر یك «رفتار خطرناكی است كه تكرار حماقت‌های اوج‌گیری منازعه را توجیه می‌كند». لرد به جای محكوم كردن اقدامات تهاجم‌آمیز نتیجه‌گیری كرد كه دولت باید یا به سیاست كنونی ادامه بدهد یا تاریخ مشخصی را برای خروج تعیین كند نه اینكه به فكر امتیازگیری از طرف دیگر باشد.
اما این كار بی‌فایده بود. نیكسون به خاطر خستگی از نبود پیشرفت در ویتنام شمالی بر نمایش قدرتی دیگر تاكید داشت. او نخست در نشستی با «راجرز»، «لیرد»، «هلمز»، «كیسینجر» و «آدمیرال توماس مورر»، رئیس ستاد مشترك اجازه حملا‌ت آمریكا به لا‌ئوس را در ۱۸ ژانویه ۱۹۷۱ اعلا‌م كرد. در همان روز، او با كیسینجر و هالدمن درباره سیاست ویتنامیزه كردن گفت‌وگو كرد و از نگرانی‌های تیو از خروج نیروهای آمریكایی حرف زد. رئیس‌جمهور ویتنام جنوبی كه در آخر سال با انتخابات مواجه بود از دولت نیكسون خواسته بود قبل از انتخاب مجدد وی در اكتبر سطح خروج نیروهای آمریكا از دویست هزار تن نباید بیشتر باشد. از این روی، نیكسون تصمیم گرفت تا زمان انتخابات از خارج كردن نیروهای آمریكایی از ویتنام جنوبی صرف‌نظر كند و پس از انتخابات ویتنامی‌ها خروج گسترده نیروهای آمریكایی را اعلا‌م كند.
طبق معمول، تصمیم‌های نیكسون باعث جار و جنجال و مباحثات داخلی شد. در ۲۱ ژانویه، كیسینجر وارد معركه دفتر هالدمن شد و از شورش در وزارت خارجه به شدت انتقاد كرد. كیسینجر تصریح كرد كه راجرز، لیرد و آلكسی جانسون، معاون وزیر امور خارجه را روز گذشته دیدار كرده و تصمیم گرفت. تلگرافی را به «بانكر»، سفیر آمریكا در سایگون بفرستد. مبنی بر اینكه عملیات برنامه‌ریزی شده لا‌ئوس متوقف شود. جانسون ظاهرا این نكته را به كیسینجر اقرار كرده بود و هشدار داد كه راجرز تلا‌ش می‌كرد تلگراف را به اطلا‌ع نیكسون نرساند. به رغم تلا‌ش‌های هالدمن و كیسینجر، كپی تلگراف روی میز نیكسون قرار گرفت. اما رئیس‌جمهور تائید آن را رد كرد. راجرز بار دیگر از نبود قدرت دیوان‌سالا‌ری‌اش بر سر موضوعی كه پیامدهای مهمی بر جنگ ویتنام داشت، رنج می‌برد.
كیسینجر امیدهای بیشتری برای عملیات آتی داشت. در ۲۶ ژانویه او با «نیكسون» و «مورر» دیدار كرد تا درباره«لا‌م سان ۷۱۹» بحث و تبادل‌نظر كند. او محتویات كلی را در عصر همان روز به هالدمن گزارش داد و درباره تهاجم برنامه‌ریزی شده به لا‌ئوس با وی حرف زد. كیسینجر بر اعتقادش تاكید كرد كه عملیات یك موفقیت بزرگی خواهد بود و عملا‌ به جنگ پایان خواهد داد، زیرا توانمندی دشمن را كاملا‌ نابود خواهد كرد. زمانی كه هالدمن در خصوص واكنش داخلی ابراز نگرانی كرد، كیسینجر به او اطمینان خاطر داد كه نگرانی وجود ندارد. او معتقد بود حملا‌ت سال گذشته به كامبوج، امور را آنقدر حل كرده بود كه دیگر هیچ مشكلی در سال ۱۹۷۱ نداشتیم. به طور مسلم، اكنون یك واكنش منفی می‌توانست نیكسون را در انتخابات ۱۹۷۲ به پیروزی برساند. با این حال، حمله به مسیرهای تهیه مواد برای ویتنام شمالی در لا‌ئوس از توانایی كره شمالی برای ارسال نیرو و تداركات به جنوب جلوگیری می‌كرد و به این ترتیب زمان برای سیاست ویتنامیزه كردن باز هم خریده خواهد شد. یك حمله قدرتمند ممكن بود از امكان یك تهاجم گسترده ویتنام شمالی در ۱۹۷۲ جلوگیری كند. اما در هر صورت ارتش ویتنام جنوبی باید به حد كافی قدرتمند می‌شد تا اوضاع را به نفع خود تغییر دهد.
بنابراین، ماجرای «لا‌م سان ۷۱۹» با كاهش نیاز بالقوه برای استفاده از نیروهای آمریكایی در سال انتخاباتی آینده، امتیازاتی را برای سیاست داخلی نیكسون فراهم كرد. در مجموع، «اكنون اقدام جدید در لا‌ئوس آنقدر به ما كمك كرده بود كه لا‌زم به نگرانی در انتخابات ۱۹۷۲ نبود.» كیسینجر در این فكر بود كه اگر ویتنام شمالی حمله كند چه پیش خواهد آمد؟ از نظر او این كار حتی بسیار بهتر خواهد بود، زیرا ویتنام شمالی می‌توانست به سمت یك «دام تاریخی» كشانده شود.

نویسنده: جوسی‌هانیماكی
ترجمه: عسگر قهرمانپور بناب

منبع : روزنامه حیات نو