میخک هندی

گیاهی است درختی همیشه سبز به ارتفاع ۱۲-۱۰ متر و پوسته خاكستری. برگ های پایا و متقابل این درخت تخم مرغی نوكدار و با بافتی چرمی اند. گل ها به صورت دسته های دیهیم مانند انتهایی آرایش یافته اند. گل ها دارای كاسه ای جام مانند بوده و به رنگ زردفام- قرمز، كشیده ، جام قرمز رنگ و تعدادی پرچم كه از جام گل بیرون آمده اند. غنچه های باز نشده درخت میخك بخش دارویی این گیاه را تشكیل می دهد. درخت میخك در سن ۶-۵ سالگی گل می دهد ولی برداشت محصول باید از سال دهم آغاز گردد. غنچه های باز نشده میخك باید هنگامی چیده شوند كه جام گل رنگ گلی پیدا كرده باشد. معمولاً محصول برداری دو بار در سال (مرداد تا آبان) انجام می گیرد. میخك دارای ۲۱-۱۴ درصد روغن فرار، ۱۳-۱۰ درصد تاتن و یك ماده كریستالیزه به نام كاریوفیلن است. میخك هندی به عنوان ضدنفخ استفاده شده، معطر است و به عنوان ادویه مورد استفاده قرار می گیرد. به صورت موضعی در دندانپزشكی به عنوان بی حس كننده، ضدعفونی كننده و ضددرد استفاده می شود. در طب گذشته از میخك هندی به عنوان ضدنفخ، خوشبوكننده دهان، تقویت كننده لثه، آرامش بخش و همچنین در پیشگیری از تهوع و استفراغ استفاده می شده است.
از فرآورده های موجود در بازار می توان به اسانس میخك اشاره كرد. منشاء این گیاه جزایر مالاكا و اقیانوسیه بوده ولی در نواحی زنگبار، ماداگاسكار، اندونزی، برزیل و آفریقا آن را كشت می دهند.

سحر شهنازی

منبع : روزنامه شرق