توپخانه خاموش است

تیم ملی ایران در پایان مرحله گروهی جام ملت های ۲۰۰۷ آسیا با كسب ۲ پیروزی مقابل ازبكستان و مالزی و یك تساوی برابر چین ۷ امتیازی شد تا به عنوان تیم اول گروه C همچنان در مالزی باقی مانده و در مرحله یك چهارم نهایی حریف سنتی این مرحله یعنی كره جنوبی را به مصاف بطلبد. حریفی كه در این مرحله از جام ملت ها تاكنون مقابل تیم ملی ۲ شكست و یك پیروزی به دست آورده است.
هرچند نمایش های تیم ملی در ۳ بازی گذشته بیشتر از تحسین موجبات انتقاد اهالی فوتبال شده ولی بی مناسبت نیست اگر سراغ خطوط مختلف تیم برویم و عملكرد آنها را مورد بررسی قرار دهیم.
● اطمینان اجباری
حسن رودباریان به عنوان سنگربان اول تیم ملی روی گل ازبكستان ۵۰ درصد و روی گل اول چینی ها صددرصد مقصر بود ولی در عوض ۳ واكنش نجات بخش برابر ازبكستان (۲) و مالزی داشت و در نیمه دوم بازی با چین هم بدون اشتباه و به دقت تمام توپ های پشت دفاع تیم ملی روی ضدحملات چینی ها را جمع كرد تا عملاً پس از یك بازی و نیمه پراشتباه، یك و نیم بازی خوب در بیلان كاری او قرار بگیرد.
حسن دروازه بان اول تیم ملی است و به جز اطمینان به او چاره ای نداریم و فقط می توانیم آرزو كنیم به فرم خوب بازیهای غرب آسیا برگردد. البته رودباریان در پرونده كاری خود فقط یك بازی مقابل كره جنوبی دارد كه در عین گل نخوردن تیم ملی هم با حساب ۲ - صفر پیروز شده است. امید كه آن خاطره دوباره تكرار شود.
● استرس
تك به تك نفرات موجود در خط دفاعی برای خود ستاره هستند ولی مجموعه آنها هنوز نتوانسته اند اطمینان و آرامش را به تیم ملی هدیه بدهند. پس از اشتباهات فاجعه بار رحمان مقابل ازبكستان و كعبی برابر چین تا اینجای كار به تركیب مهدوی كیا، حسینی، رضایی و زندی رسیده ایم و اگر قرار باشد مقابل كره جنوبی با ۴ دفاع خطی به میدان برویم، احتمالاً همین تركیب را در میدان خواهیم دید و ناگفته پیداست كه بابت عدم تخصصی بودن زندی در دفاع چپ و همچنین سرعت كره در قلب دفاعی نگرانی داریم البته باید به این نكته هم اشاره كنیم كه سیدجلال در این خط فراتر از انتظارات ظاهر شده و مهدوی كیا به مدد سال ها تجربه و همچنین بازی در خط دفاعی هامبورگ هر وقت مشغول كارهای تدافعی شده اشتباهی نداشته است. این چیدمان دفاعی مقابل كره نیاز مبرم به حمایت همه جانبه نكونام، تیموریان و سایر عناصر خط میانی دارد وگرنه...
● ترش و شیرین
هرچند بهترین بازیكنان میدان در ۳ بازی گذشته از جمع هافبك های تیم ملی انتخاب شده اند ولی هنوز كمربند میانی ما نتوانسته حتی نیمی از انتظارات را برآورده كند. هركدام از نفرات حاضر در این منطقه می توانند نهایت آرزوی هر یك از تیم های حاضر در جام ملت ها باشند ولی تركیب های عجیب و غریب قلعه نویی از یك طرف و افول بعضی از ستاره ها هم از طرف دیگر كارایی خط هافبك ایران را به حداقل رسانده است.
با این حال باز هم ۴ گل از ۶ گل زده تیم ملی توسط مردان حاضر در این منطقه به ثمر رسیده است. نفراتی كه اگر در پست های تخصصی خود و با چیدمان صحیح در زمین استقرار یابند می توانند مشكلات عدیده ای برای هر حریفی درست كنند و راهگشای پیروزی های مكرر تیم ملی باشند ولی آیا كادر فنی تیم ملی می تواند به این تركیب ایده آل دست یابد؟ در ضمن هنوز آن علی كریمی و آندرانیك تیموریان كه می شناختیم در مالزی رؤیت نشده اند. شماره ۸ و ۴ فعلی تیم ملی فقط سایه ای از كریمی و آندو هستند.
● گل نزن ترین خط حمله
اگر در پی گل نزن ترین خط حمله جام چهاردهم هستید، راه دوری نروید، همین تیم ملی خودمان صاحب این خط حمله است.
اسم هر كدام از مهاجمان تیم ملی می تواند لرزه بر اندام هر حریفی بیاندازد ولی روی هم یك گل هم نزده اند. البته رسول خطیبی و غلامرضا عنایتی در بازی اول مقابل ازبكستان به عنوان گوش راست و چپ كه هیچ تخصصی در آن ندارند مورد استفاده قرار گرفتند ولی در بازیهای بعدی هم چنگی به دل نزدند.
هاشمیان هم با بیشترین دقایق بازی در خط حمله در حسرت حتی یك گل ماند و مهدی رجب زاده هم آنقدر كم بازی كرد كه ارزیابی دقیقی در موردش نمی توان داشت. لب كلام اینكه این خط حمله فقط و فقط مایه نگرانی است مگر اینكه با خروج از مرحله گروهی و رسیدن به مراحل حذفی موتور آنها روشن شود. تا اینجای كار فقط حسرت نبود علی دایی را خورده ایم كه اگر بود حداقل می توانست به امثال مالزی گل بزند.

آرش رستم نمدی

منبع : روزنامه ایران ورزشی