ابوالخیر ، احمدبن اسماعیل بن یوسف قزوینی رضی‌الدین طالقانی

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۵۱۲ -۵۹۰) قمری
محل تولد: ایران - قزوین - قزوین
شهرت علمی و فرهنگی: قاری ، محدث ، واعظ ، فقیه شافعی
در هفت سالگی قرآن را حفظ کرد. از ملکداد عُمَرکی و محمد بن یحیی نیشابوری و ابوعبدالله فراوی و عبدالغافر فارسی و عبدالجبار خُواری و زاهر شحّامی و ابن قشیری و ابن بَطّی در قزوین و نیشابور و بغداد فقه و حدیث آموخت. مدتی ساکن بغداد بود و در نظامیه و جامع قصر تدریس کرد. موفق‌الدین عبداللطیف و ابن‌القرشی و رافعی از شاگردان وی بودند. با ابن جوزی واعظ مشهور ، به نوبت ، هر کدام یک روز ، مجلس وعظ منعقد می‌نمودند. خلیفه وقت در مجلس موعظه حاضر می‌شد و پس پرده می‌نشست و جمع زیادی از مردم در مجلسش ازدحام می‌کردند. روز عاشورائی بر منبر بود ، مردم از وی خواستند بر یزید لعن بفرستد و او امتناع ورزید ، لذا مطرود آنان گشت و به قزوین بازگشت و در همان‌جا درگذشت. وی تصنیفات مختصر و مفصل و زیادی در تفسیر و حدیث و فقه دارد. از آثار وی: "التبیان فی مسائل‌القرآن" ، ردی بر حلولیه و جهمیه؛ "خصائص السواک"که در"معجم المولفین" "خصائص السوال" آمده است؛ "حظائر‌القدس".

منبع : مطالب ارسالی