افراطی گری، مرز ندارد

در طول روزهای گذشته به دنبال انتقاد بیسابقه آیت الله هاشمی شاهرودی از دولت نهم، حامیان افراطی این دولت در واکنشی پرخاشگرانه، به شدت رئیس قوه قضائیه را مورد حمله قرار دادند و تا مرز تخریب وی پیش رفتند. متاسفانه برخی رسانه های رسمی و مشاوران رئیس جمهور نیز در این تخریب و حمله به آیت الله شاهرودی پیشتاز بودند که این در نوع خود کم سابقه ارزیابی می شود.
بی تردید چنین برخوردی بی سابقه نیست و بسیاری دیگراز منتقدان دولت نهم توسط حامیان افراطی دولت با ادبیاتی غیر اخلاقی مورد هتک حرمت و توهین قرار گرفته اند. اما موضوعی که در ماجرای اخیر، بسیاری از کارشناسان سیاسی را به تامل بیشتر واداشت، این بود که اگر رئیس قوه قضائیه این مملکت حق انتقاد از دولت را نداشته باشد، آیا شهروندان عادی از چنین حقی برخوردار خواهند بود؟ اگر رئیس قوه قضائیه از حملات تخریبی در امان نباشد آیا شهروندان منتقد از تخریب در امان خواهند بود؟
اساسا آنچه که امروز اذهان عمومی را به خود مشغول داشته، درستی یانادرستی انتقادات مطرح شده توسط رئیس دستگاه قضایی نیست و اصلا بحث بر سر این نیست که آیا قوه قضائیه هم ایراد دارد یا ندارد، بلکه نگرانی اصلی از بابت افراطی گری در برخورد با منتقدان است.
متاسفانه در طول چند هفته گذشته برخی از همین حامیان افراطی رئیس جمهور و دولت نهم، وارد جنگی تمام عیار با مطبوعات منتقد شدند و تندترین ادبیات را درباره این گروه از مطبوعات به کار می برند. از اتهام "کودتای خزنده" تا مقصد چمدان های دلارهای آمریکایی و...
همین مشاوران حتی به نمایندگان مجلس نیز رحم نکرده اند و از واژه غیر منطقی "کوتوله های سیاسی" برای نمایندگان منتقد دولت، استفاده کردند.
این گروه از مشاوران حتی به همکاران خود در دولت نیز احترام نگذاشتند و از وزیر ارشاد دولت نهم هم انتقاد نمودند. سایت های هوادار دولت نیز به شدت وزرای مستعفی را مورد حمله قرار دادند و آنان را تخریب کردند.
مشاور مطبوعاتی رئیس جمهور در یکی از واکنش های خود به اظهارات رئیس قوه قضائیه با حالتی تحکم آمیز گفته است: "دخالت قوا در امور یکدیگر، اشتباهی است که انتظار می رود به نحو مقتضی اصلاح، جبران و از تکرار آن جلوگیری شود". هر چند او نگفته چطور ممکن است انتقاد از روشهای یک دولت، دخالت قلمداد شود و چگونه باید آیت الله هاشمی شاهرودی این اشتباه را جبران کند. اما واقعا چرا مشاوران رئیس جمهور چنین زمینه ای پیدا کردند که هر چه می خواهند علیه هر کس که می خواهند می گویند؟ این همه ترکتازی به خاطر چیست؟ این احساس قدرت از کجا نشات گرفته؟ اینگونه سخن گفتن از موضع بالا نتیجه کدام کوتاهی است؟
اگر قوه قضائیه همانند همان برخوردی که در گذشته با منتقدان اصلا ح طلب دستگاه قضایی داشت، یک بار این حضرات را احضار می کرد و درباره ادعاهایی که مطرح می کنند، مدرک و سند می خواست آیا بازهم اینچنین ادبیات تحکمی دربرابر رئیس یک قوه به کار می بردند؟ اگر آن روزی که مطبوعات را کودتاچی خواندند احضار می شدند، اگر آنروزی که به سید محمد خاتمی اهانت کردند، اگر آن روزی که منتقدان دولت از سوی این دسته متهم به رانت خواری و فساد شدند، اگر آن روزی که احزاب را متهم به براندازی کردند و اگر... این حضرات مشاور وحامی احضار می‌شدند و برای ادعاهای خود محاکمه می شدند آیا باز هم به این روشهای خود ادامه می دادند ؟
متاسفانه امروز هیچ کس از زبان تند و نیش قلم مدعیان افراطی حمایت از دولت نهم در امان نیست. هر چند این اشتباهی است که خود اصولگرایان مرتکب شدند، آنها گمان می کردند که افراطیون قابل کنترل هستند و مرز می شناسند اما حداقل امروز به آنان هم ثابت شده که افراطی گری، حد و مرز ندارد و این آسیاب تخریب و تهمت به نوبت به همه خواهد رسید.

نویسنده : عباس پازوکی

منبع : روزنامه مردم سالاری