قسمت هشتم (۲)

آن جمع کن جان پراکنده بیار

وان مستی هر خواجه و هر بنده بیار

آواز بکش رضای پاینده بیار

ز آواز سرافیل شوم زنده بیار

٭٭٭

آن زلف سیاه و قد رعناش نگر

شیرینی آن لعل شکرخاش نگر

گفتم که زکوة حسن یک بوسه بده

برگشت و به خنده گفت سوداش نگر

٭٭٭

آن ساقی روح دردهد جام آخر

این مرغ اسیر بجهد از دام آخر

گردد فلک تند مرا رام آخر

وز کرده پشیمان شود ایام آخر

٭٭٭

آن کس که ترا دیده بود ای دلبر

او چون نگرد بسوی معشوق دگر

در دیده هر آنکه کرد سوی تو نظر

تاریک نماید به خدا شمس و قمر

٭٭٭

از عاشق بدنام بیا ننگ مدار

ورنه برو این مصطبه را تنگ مدار

از دردی خم بجز مرا دنگ مدار

ای خونی خونخواره ز ما چنگ مدار

٭٭٭

امروز من از تشنه دهانی و خمار

نی دل دارم نه عقل و نه صبر و قرار

می‌آیم و می‌روم چو انگور افشار

آخر قدح شیره به عصار بسیار

٭٭٭

اندیشه‌ی دهرت ز چه بگداخت جگر

طبع تو مزاج دهر نشناخت مگر

پندار که نطفه‌ای نینداخت پدر

انگار که گلخنی نپرداخت قدر

٭٭٭

ای آمده ز آسمان درین عالم دیر

و آورده خبرهای سموات به زیر

ز آواز تو آدمی کجا گردد سیر

یارب تو بده دمدمه پنجه‌ی شیر

٭٭٭

ای آنکه دلت باید در وی منگر

زاهد شو و چشم را بخوابان بگذار

اما چکند چشم که بیرون و درون

بیچاره‌ی عشق اوست بیچاره نظر

٭٭٭

ای بوده سماع آسمانرا ره و در

وی بوده سماع مرغ جانرا سر و پر

اما به حضور تست آن چیز دگر

مانند نماز از پس پیغمبر

٭٭٭

ای خاک درت ز آب کوثر خوشتر

اندر ره تو پای من از سر خوشتر

چون بانگ دف عشق ترا ماه شنید

مه گشت دو تا و گفت چنبر خوشتر

٭٭٭

ای دلبر عیار دل نیکوفر

از جمله‌ی نیکوان توئی نیکوتر

ای از شکرت دهان گلها پر زر

وز هجر کبود پوش تو نیلوفر

٭٭٭

ای دل بگذر ز عشق و معشوق و دیار

گر دیده وری ز هر سه بندی زنار

در توبه‌ی نیستی شو و باک مدار

کاین فقر منزه است ز یار و اغیار

٭٭٭

ای زاده‌ی ساقی هله از غم بگذر

ای همدم روح قدس از دم بگذر

گفتی که ز غم گریختم شاد شدم

شادی روان خود از این هم بگذر

٭٭٭

ای ظل تو از سایه‌ی طوبی خوشتر

ای رنج تو از راحت عقبی خوشتر

پیش از رخ بنده‌ی معنی بودم

ای نقش تو از هزار معنی خوشتر

٭٭٭

ای عشق خوشی چه خوش که از خوش خوشتر

آتش به من اندر زن کاتش خوشتر

هر شش جهت از عشق خوش‌آباد شدست

با این همه بیرون شدن از شش خوشتر

٭٭٭

ای مرد سماع معده را خالی دار

زیرا چو تهیست نی کند ناله‌ی زار

چون پر کردی شکم ز لوت بسیار

خالی مانی ز دلبر و بوس و کنار

٭٭٭

این صورت باغست و در او نیست ثمر

تو رنجه مشو بیهده سوگند مخور

یا کار معلق و فریبست و غرر

خود از تو نجست کس از این جنس خبر

٭٭٭

بالا بنگر دو چشم را بالا دار

صاحب‌نظری کن و نظر با ما دار

مردانه و مرد روی دل اینجا دار

آوردم و آمدم تو دانی یاد آر

٭٭٭

بالا منشین که هست پستی خوشتر

هشیار مشو که هست مستی خوشتر

در هستی دوست نیست گردان خود را

کان نیستی از هزار هستی خوشتر

٭٭٭

با همت باز باش و یا هیبت شیر

در مخزن جان درآی با دیده‌ی سیر

رو زود بدانجا که نه زود است و نه دیر

بر بالا رو که خود نه بالا است نه زیر

٭٭٭

بسیار بخوانده‌ام دستان و سمر

از عاشق و معشوق و غم و خون جگر

پای علم عشق همه عشق تو است

تو خود دگری شها و عشق تو دگر

٭٭٭

تا بتوانی مدام می‌باش به ذکر

کز ذکر ترا راه نمایند به فکر

محرم چو شدی در حرم اجلالش

بینی به یقین جمال معشوقه‌ی بکر

٭٭٭

تا چند کشی سخره‌ی نفس بیکار

تا چند خوری چو اشتران خوشه‌ی خار

تا چند دوی از پی نان و دینار

ای کافر و کافر بچه آخر دین‌دار

٭٭٭

چون از رخ یار دور گشتم به بهار

با غم بچه کار آید و عیشم بچه کار

از باغ بجای سبزه گو خار بروی

وز ابر بجای قطره گو سنگ ببار

٭٭٭

چون بت رخ تست بت‌پرستی خوشتر

چون باده ز جام تست مستی خوشتر

در هستی عشق تو چنین نیست شدم

کان نیستی از هزار هستی خوشتر

٭٭٭

چون دید رخ زرد من آن شهره نگار

گفتا که دگر به وصلم امید مدار

زیرا که تو ضد ما شدی در دیدار

تو رنگ خزان داری و من رنگ بهار

٭٭٭

خواهی بستان حلقه‌ی مستان بنگر

خواهی سر خر به خودپرستان بنگر

اکنون سر خر نیز به بستان آمد

کون خر اگر نه‌ای به بستان بنگر