علل پرخاشگری در کودکان

ایسنا: علی سلیمانی اظهار کرد: کنترل خشم به شیوه شناختی رفتاری، فراهم ساختن شرایط تفریح سالم، ‌استراحت کافی و به موقع، ورزش مناسب از دیگر اقداماتی است که می‌توان برای درمان پرخاشگری کودکان به کار برد.
وی اضافه کرد: از عوامل مؤثر در ایجاد پرخاشگری در کودکان می‌توان به وجود مدلهای پرخاشگرانه در محیط، مشاهده حالت پرخاشگرانه سایر اطفال و تقلید این حالات، بروز اضطراب و گناه که با آشکار کردن تظاهرات خصمانه همراه باشد و خانواده‌های سختگیر که تنبیه بدنی را اعمال می‌کنند، اشاره کرد.

سلیمانی درباره علائم ظاهری پرخاشگری خاطرنشان کرد: رفتار پرخاشگرانه به صورت رفتار خصمانه و به منظور ایجاد ضرب و جرح به فرد دیگر و به صور مختلف مانند کتک زدن، لگد زدن، از بین بردن لوازم و وسایل، نزاع، آزار دادن، فحاشی و انجام ندادن خواسته‌های دیگران در کودکان ظاهر می‌شود.
این روانشناس اظهار کرد: عده‌ای، پرخاشگری را ناشی از عوامل روانی و محیطی دانسته‌اند و عامل اصلی ایجاد کننده پرخاشگری را ناکامی معرفی کرده‌اند. بر اساس نظریه غریزه ذاتی بودن پرخاشگری، بعضی از محرکها به طور ذاتی به وجود می‌آیند و سبب ظهور رفتار پرخاشگرانه می‌شوند که در انواع مختلف موجودات تظاهرات متفاوت دارد. عده‌ای از دانشمندان پرخاشگری را غریزه ذاتی دانسته‌اند که برای بقاء موجود ضروری است.
وی افزود: جنس موجودات نیز در تمایلات پرخاشگرانه تأثیر دارد که معمولاً جنس نر پرخاشگرتر از جنس ماده است.
سلیمانی ادامه داد: میزان پرخاشگری بر حسب زمان، مکان و موقعیت کودک تغییر می‌کند، برای مثال میزان آن در زمان خستگی و گرسنگی و خواب آلودگی شدیدتر است، یا در حضور آشنایان بیشتر بروز می‌کند.
سلیمانی تاکید کرد: نیرومندی جسمانی کودک و موفقیت اجتماعی خانواده نیز در تنوع تظاهرات پرخاشگرانه مؤثر هستند.
وی با اشاره به اینکه سطح پرخاشگری میان سه تا پنج سالگی به حداکثر خود می‌رسد، تصریح کرد: توقعات اجتماع در شکل، سبک، میزان و شدت پرخاشگری اطفال مؤثر است. در اکثر جوامع نه تنها به پسران اجازه پرخاشگری داده می‌شود، بلکه غالب والدین پسرهایشان را به زد و خورد با کودکان دیگر تشویق می‌کنند، در صورتی که برای دختران، ظرافت و لطافت پسندیده تر تلقی می‌شود.