چرا همه فوتبال تیموریان را می پسندند

در پایان شهرآورد ۷۱ , کمیته فنی ناظر در بازی مجتبی جباری را به عنوان برترین بازیکن میدان انتخاب کرد انتخابی که از پیش می شد آن را پیش بینی کرد

در پایان شهرآورد ۷۱ ، کمیته فنی ناظر در بازی مجتبی جباری را به عنوان برترین بازیکن میدان انتخاب کرد؛ انتخابی که از پیش می‌شد آن را پیش‌بینی کرد. یک پاس گل، یک بار ضربه به تیر دروازه و خلق چند موقعیت برای مهاجمان استقلال و در نهایت به ثمر رساندن گل دوم این تیم، همه و همه سبب شده بود تا جباری برترین فوتبالیست بازی سنتی پایتخت لقب بگیرد. اما یک روز پس از بازی خیلی‌ها با تمرکز دوباره روی این بازی، ‌یک استقلالی دیگر را نیز مستحق این عنوان دانستند.

فقط استقلالی‌ها نیز نظر به این موضوع نداشتند و دیگر کارشناسان هم هافبک دفاعی ملی‌پوش آبی‌پوشان تهران را مستحق دریافت این لقب دانستند؛ آندرانیک تیموریان.‌ البته او پس از آن صحبت‌ها گفت همه تیم (استقلال) خوب کار کرده است و کاری با این القاب و این قبیل توجهات ندارد، اما چرا خیلی‌ها آندرانیک تیموریان را از این حیث برتر از جباری دانستند؟ در اینجا به دلایل این مهم و این‌که آندو چه نوع بازیکنی است، می‌پردازیم تا بیش از پیش با این فوتبالیست مسیحی ملی‌پوش ایران آشنا شوید.

۱) آندو از سال‌های اول مطرح شدن خود توجه ویژه‌ای به آمادگی جسمانی‌اش داشت. او در ابومسلم در سال‌های ۸۲ تا ۸۵ زیر نظر محمدرضا مولایی، بدنساز فعلی استقلال حتی در ساعات پس از تمرینات هم تمرین بدنی می‌کرد تا فیزیک خود را در سطحی بالا حفظ کند.

او شرایط امروز خود را مدیون تمرینات طاقت‌فرسای آن روزها می‌داند. آنچنان که مولایی نیز این مطلب را تایید می‌کند: «از وقتی به یاد دارم، این بازیکن از تمرین خسته نمی‌شد و حتی گاهی اوقات من را هم خسته می‌کرد، اما باز هم می‌گفت دلش می‌خواهد تمرین کند.»

۲) حضور چند ساله تیموریان در بالاترین سطح فوتبال اروپا در لیگ برتر انگلستان نیز بر این شرایط خوب فیزیکی، فاکتورهای دیگری را از جمله حرفه‌ای‌گری افزوده است. ضمن آن که به گواه مصاحبه‌های آندو طی همان سال‌ها او در انگلیس تحت تمرینات سنگین‌تری حتی نسبت به ایران قرار گرفت و این امر توان جسمانی‌اش را تشدید کرد تا او به شکل امروزی‌‌اش تبدیل شود.

۳) آندرانیک تیموریان یک بازیکن خیلی خوب برای سیستم ۱ ـ ۳ ـ ۲ ـ ۴ است. در واقع اگر تیمی در قالب نفرات خود دو تا آندو در جناح چپ و راست هافبک دفاعی داشته باشد دیگر نقصی در کار دفاعی خود احساس نخواهد کرد. آندو با توجه به تمایلش به جناح راست همیشه در این پست موفق عمل کرده و جزو کلیدی‌ترین مهره‌ها در این سیستم بوده است.

۴) تیموریان در میدان مسابقه دارای روحیه جنگندگی کم‌نظیری است.

در واقع اگر او از بازی بدون کارت زرد بیرون بیاید اسباب تعجب هم تیمی‌هایش را فراهم ساخته است. چه بسا در طول ۷ هفته گذشته لیگ برتر خودمان او غیر از یک بار که سه‌کارته و محروم شد حداقل در ۲ بازی مستحق دریافت کارت زرد دوم در یک بازی و اخراج بوده است، اما از این نکته نباید غافل شد که او حضور نسبتا مستمرش در ترکیب استقلال را تا حد زیادی مرهون اسم و رسمی است که نزد اهالی فوتبال دارد. بازی فیزیکی و درگیرانه آندرانیک تیموریان البته با تمام این اوصاف تا حد زیادی قدرت خط هافبک هر حریفی را تحلیل می‌برد.

۵) فوتبالی‌ها می‌دانند یک هافبک دفاعی درون میدان باید حکم یک لیدر را نیز داشته باشد. آنچنان که جواد نکونام در تیم پاس یا تیم ملی چنین رفتاری را در قبال خط دفاعی و حمله تیمش ایفا می‌کند یا در سال‌های دورتر مهدی فنونی‌زاده در استقلال یا حسین عبدی در پرسپولیس چنین عملکردی را در بازی خود بروز می‌دادند.

صحبت کردن با بازیکنان در خلال بازی به شیوه‌ای که به سود تیم باشد کار هر فوتبالیستی نیست، اما آندرانیک تیموریان دارای چنین ویژگی منحصر به فردی است که در حال حاضر میان هافبک‌های دفاعی شاغل در لیگ برترمان کمتر شاهد چنین نمونه‌‌هایی هستیم.

۶) تیموریان با جو حاکم بر ورزشگاه آشناست و بخوبی می‌داند در هریک از دقایق بازی چه روشی برای بازی کردن و رفتار با نفرات حریف یا در قبال تماشاگران حاضر در ورزشگاه بهتر است.

با ذکر یک مثال ساده این نکته را بازگو می‌کنیم. در دقیقه ۹۰ بازی شهرآورد بود که تابلوی تعویض میثم حسینی بالا رفت. این در شرایطی بود که استقلال با ۲ گل از پرسپولیس پیش بود و پرسپولیس هم گلزن نشان نمی‌داد.

در آن لحظه مدافع استقلال خیلی آهسته و به قصد وقت‌کشی مسیر خط طولی را در پیش گرفت که آندرانیک تیموریان به او نزدیک شد و با ترغیب او به خروج سریع‌تر، رفتار هوشمندانه‌ای از خود بروز داد. او با این حرکت نه‌تنها جو سکوها را از ملتهب‌تر شدن بازداشت، بلکه بازیکنان خسته و عصبانی پرسپولیس را نیز آرام کرد. چه‌بسا ممکن بود همین رفتار میثم حسینی، زمینه‌ساز جنجالی بزرگ در پایان دربی ۷۱ شود. اینها همه نشان‌دهنده شناخت تیموریان از جو حاکم بر ورزشگاه است.

۷) آندو محکم بازی می‌کند، اما فوتبال چرک و کثیفی را از خود به نمایش نمی‌گذارد. تکل می‌زند، تنه می‌زند و حتی پشت‌پا می‌اندازد، اما رفتارش اسباب بروز جنجال نمی‌شود. خیلی سریع دست یار حریف را می‌گیرد و او را از زمین بلند می‌کند. شاید بدترین واکنش او در طول ۷ هفته اول لیگ روی جواد کاظمیان بود. در واقع او اهل دعوا راه انداختن نیست و حتی پس از متوقف کردن یار حریف بسرعت این مساله را با علامت دست و صورت به اطلاع دیگر نفرات حریف می‌رساند.

شاید اگر بگوییم او فوتبالیستی است که در حال حاضر مانندش در ایران بشدت کم است، حرفی بیراه نزده باشیم. روزی حسین کاظمی در غیاب آندو و نکونام در لیگ برتر ایران دارای چنین شرایطی بود که او هم یکی دو فصلی است دیگر آن فروغ گذشته را ندارد.

بنابراین می‌توان گفت تیموریان نمونه کاملی برای همه هافبک‌های دفاعی لیگ برتر است تا با الگوبرداری از او در آینده نزدیک شاهد ظهور چند آندرانیک دیگر در تیم‌های لیگ برتری‌مان باشیم.

محمدرضا مدنی