بتن مغناطیسی

اثر میدان مغناطیسی روی آب در سال ۱۹۰۲ توسط یک فیزیکدان دانمارکی به نام هنریک آنتون لورنز مطرح شد که موفق به اخذ جایزه نوبل فیزیک نیز گردید

اثر میدان مغناطیسی روی آب در سال ۱۹۰۲ توسط یک فیزیکدان دانمارکی به نام هنریک آنتون لورنز مطرح شد که موفق به اخذ جایزه نوبل فیزیک نیز گردید. وی مطرح کرد که تحت تأثیر یک میدان مغناطیسی، مولکول های قطبی آرایش یافته و جدا می شوند، در نتیجه آب سبک تر می شود.

برخی از محققین از قبیل چیچل و آننکو در سال ۱۹۷۲ و جوشی و برنز کمات و در سال ۱۹۶۶ و کلاسن در سال ۱۹۸۱ نیز احتمال می دهند که فرآوری مغناطیسی، ساختار پیوندهای هیدروژن میان مولکول های آب را تحت تأثیر قرار می دهد. آنها تغییراتی در خواص آب از قبیل جذب نور، کشش سطحی و PH را گزارش کردند.

در ۱۴ اکتبر ۱۹۹۳ دولت جماهیر شوروی آیین نامه ای تحت عنوان «کاربرد میدان مغناطیسی در اقتصاد بین المللل» منتشر کرد و صنعت ساختمان روسیه، ملزم به استفاده از این تکنولوژی جدید در تولید بتن و سیمان شد.

در سال ۱۹۹۸ مقاله ای تحت عنوان «کاربرد آب القا شده مغناطیسی در خواص فیزیکی و مکانیکی بتن های تازه، توسط آیدیس مگالهاس گمز انتشار یافت. در این مقاله، نویسنده به مقایسه بتن های تهیه شده با آب معمولی و مغناطیسی پرداخته و در پایان نتیجه گرفته است که آب مغناطیسی مقاومت فشاری و کششی بتن را تا ۲۰٪ افزایش می دهد.

عنوان	فایل
بتن مغناطیسی	application/pdf 1.pdf 1,952 KB	دانلود

حمید هرمزی