رونق از دبی رخت بربست

سوفیا که یک زن سی و چهار ساله فرانسوی است، سال گذشته به منظور کار در یک شرکت تبلیغاتی به دبی مهاجرت کرد و آنقدر به اقتصاد در حال رشد این منطقه اطمینان داشت که با وامی پانزده ساله، یک آپارتمان سیصد هزار دلاری در دبی خرید.

اما امروز او نیز مانند بسیاری از دیگر مهاجران خارجی که نود درصد جمعیت این شهر را تشکیل

می دهند از کار اخراج شده است و آینده ای پیش روی خود می بیند که بهترین حالت آن اخراج از این شهر حاشیه خلیج فارس است.

سوفیا که به علت ادامه تلاش برای یافتن کار در دبی خواست نام خانوادگی اش فاش نشود می گوید واقعا نگران آینده هستم زیرا در دبی ملک خریده ام و به من گفته اند اگر نتوانم اقساط آن را بدهم، به علت بدهی به زندان خواهم افتاد.

همزمان با آغاز سقوط آزاد اقتصاد دبی، روزنامه ها اخیرا گزارش داده اند، خارجی های فراری بیش از سه هزار خودرو را در پارکینگ فرودگاه دبی به حال خود رها کرده اند. صاحبان این خودورها خارجی های فراری هستند که به علت پرداخت نکردن بدهی، ممکن بود زندانی شوند.

برخی از این افراد، کارتهای اعتباری خود را که همه موجودی آن بیرون کشیده شده است داخل خودرو گذاشته و یادداشت عذرخواهی روی شیشه خودرو چسبانده اند. دولت امارات عربی متحده مدعی است آمار واقعی کمتر از اینهاست، با این حال این گونه رویدادها دست کم گویای این حقیقت است که خارجی هایی که شغل خود را در دبی از دست داده اند، پس از پایان روادید کاری شان باید ظرف یک ماه امارات را ترک کنند. این واقعیت همچنین موجب شده است بخشهایی از دبی که زمانی ابرقدرت اقتصادی منطقه خاورمیانه قلمداد می شد، مانند شهر ارواح، خالی از سکنه شود.

هیچکس از عمق فاجعه اقتصادی که در دبی اتفاق افتاده است، آگاهی کامل ندارد اما واقعیت این است که دهها هزار نفر دبی را ترک کرده اند، قیمت مسکن در این شهر به شدت سقوط کرده است و طرحهای عظیم ساختمانی متوقف یا به طور کامل لغو شده اند.

با توجه به اینکه امیر نشین دبی تمایلی به انتشار آمار ندارد شایعات در این امیر نشین جان گرفته است و در حال ضربه زدن به اعتماد عمومی و اقتصاد دبی است. دولت امارات به جای حرکت به سمت شفاف سازی بیشتر، به نظر می رسد در مسیرهای دیگری حرکت

می کند. براساس پیش نویس قانون جدید رسانه ها، اگر یک رسانه به آبرو یا اقتصاد امارات آسیب بزند تا یک میلیون درهم معادل دویست و هفتاد و دو هزار دلار جریمه خواهد شد. برخی می گویند آثار این قانون از هم اکنون در پوشش اخبار این بحران قابل مشاهده است.

ماه گذشته، روزنامه های محلی به نقل از مسئولانی که نامشان را فاش نکردند، گزارش دادند: روزانه هزار و پانصد روادید کاری در دبی باطل می شود.

گفتنی است، سخنگوی وزارت کار امیر نشین دبی اخیرا در پاسخ به سوالی درباره این مسئله گفت وی این آمار را نه رد و نه تائید می کند و از اظهار نظر بیشتر در این باره خودداری کرد. با این حال برخی

می گویند آمار واقعی بسیار بیشتر از اینها است.

سایمون ویلیامز کارشناس اقتصادی بانک اچ اس بی سی در دبی می گوید در حال حاضر می توان باور کرد که اوضاع بسیار بدتر از گزارش های منتشر شده است و اعمال محدودیت برای ارائه آمار نیز مقابله با شایعات را دشوار کرده است. برخی مسائل درباره بحران در دبی واقعا آشکار و مسلم است؛ بهای مسکن که در شش سال اخیر به شدت افزایش یافته بود، طی دو سه ماه اخیر دست کم سی درصد کاهش یافته است. موسسه مودی اینوستر ارائه کننده خدمات مشاوره تجاری که رتبه بندی شرکت های تجاری را نیز منتشر می کند، اعلام کرد قصد دارد رتبه شش شرکت دولتی دبی را به علت چشم انداز اقتصادی ضعیف به شدت کاهش دهد. همچنین دلالان خودرو اعلام کرده اند، بسیاری از خودروهای لوکس دست دوم در دبی به قیمتی کمتر از چهل درصد ارزش دو ماه پیش برای فروش گذاشته شده اند و بیشتر خیابانهای دبی که معمولا در این موقع سال پر ترافیک بود اکنون بسیار خلوت است.

برخی تحلیلگران می گویند این بحران احتمالا اثری دراز مدت بر کل امارات عربی متحده خواهد داشت.

همچنین، مسئولان دبی غرور گذشته خود را فراموش کرده اند و اخیرا به طور آشکار اعلام کرده اند که آماده پذیرش کمک مالی هستند. با این حال امیر نشین ابوظبی که دولت مرکزی امارات عربی متحده در آن مستقر است در حال حاضر تنها به بانک های خود کمک کرده است. کریستوفر دیویدسن که سال گذشته در کتابی موسوم به آسیب پذیری یک موفقیت، بحران جاری در دبی را پیش بینی کرده بود، از این سیاست ابوظبی انتقاد

می کند. وی می گوید چرا ابوظبی زمانی که می تواند به دبی کمک مالی کند اجازه می دهد شهرت بین المللی دبی آسیب ببیند؟

وی می افزاید احتمالا ابوظبی با این اقدام و محدود کردن استقلال فعالیت دبی، در تلاش برای مرکزیت بخشیدن بیشتر به حکومت امارات عربی متحده، تحت کنترل ابوظبی است.

برای بسیاری از خارجی ها، دبی در ابتدا یک منطقه آرام و به دور از بحران اقتصادی غرب به نظر می رسید. کشورهای حاشیه خلیج فارس با توجه به منابع سرشار نفت و گاز خود، در برابر این بحران ایمن مانده اند و بسیاری که شغلهای خود را در نیویورک و لندن از دست داده بودند، برای کار در این منطقه تقاضای اقامت کردند.

با این حال دبی مانند ابوظبی یا کشورهای همسایه از جمله قطر و عربستان سعودی نیست که نفت زیادی داشته باشد، این منطقه شهرت خود را از راه طرحهای عمرانی خدمات مالی و گردشگری به دست آورده است.

اکنون بسیاری از اتباع خارجی به گونه ای از دبی صحبت می کنند که گویی پر زرق و برق جلوه دادن این منطقه از اول یک کلاه برداری بوده است. شایعات وحشتناکی نیز به سرعت درحال گسترش است که از جمله آنان این شایعه است که جزایر مصنوعی نخل جمیره که زمانی نماد توسعه دبی به شمار می رفت در حال غرق شدن است و از شیرهای آب هتلهایی که بر روی این جزایر ساخته شده است به جای آب، سوسک حمام خارج می شود.

سوفیا که هنوز امیدوار است پیش از ابطال روادیدش در دبی شغلی پیدا کند می گوید آنها می گویند اوضاع بهتر می شود اما من دیگر نمی توانم به این گونه حرفها اطمینان کنم.

حمزه صیاب جوان بیست و هفت ساله عراقی که در سال دو هزار و پنج به دبی مهاجرت کرده است

می گوید شش ماه پیش کارش را در یک شرکت مهندسی از دست داده است و تنها تا پایان ماه جاری میلادی فرصت دارد کاری پیدا کند و گرنه باید دبی را ترک کند.

وی می گوید سه ماه است به شدت دنبال کار می گردم اما فقط دو جا مصاحبه شدم.

وی گفت پیش از این، زمانی که روزنامه را باز

می کردی دهها فرصت شغلی در آن مشاهده می شد و به یک مهندس عمران با چهار سال سابقه کار ماهانه پانزده هزار درهم حقوق می دادند اما اکنون حداکثر هشت هزار درهم یعنی معادل دو هزار دلار حقوق می دهند. صیاب در حالی این اظهارات را می گوید که در کافی شاپی در مرکز خرید ابن بطوطه در میانه روز در حال نوشیدن قهوه است و اگر نتواند شغلی پیدا کند باید به اردن که اکنون خانواده اش از عراق به آنجا پناهنده شده اند برود. البته صیاب می گوید اوضاع در اردن بهتر از دبی نیست. صیاب همچنین می گوید پیش از ترک دبی باید برای پرداخت باقی اقساط خودرویش دوازده هزار دلار از پدرش قرض بگیرد.دوستان وی نیز که خودروهایی لوکس تر خریده اند، اکنون پس از بیکار شدن به شدت در تکاپو برای فروش آنها هستند.

صیاب می گوید زمانی ما زندگی خوبی در دبی داشتیم اما اکنون تنها اوقات خود را به بیکاری و صرف قهوه و نگرانی درباره آینده می گذرانیم.

نیویورک تایمز