جورجیا اوکفی

یکی از اولین خاطرات وی «روشنی نور و همه آن نوری که در اطراف است» می باشد. اوکفی زندگی ۹۸ ساله خود را صرف تسخیر این تشعشعات بر روی کاغذ و بوم و یا هر چیز دیگر کرد، که همگی از ارزش بسیاری …

یکی از اولین خاطرات وی «روشنی نور و همه آن نوری که در اطراف است» می باشد. اوکفی زندگی ۹۸ ساله خود را صرف تسخیر این تشعشعات بر روی کاغذ و بوم و یا هر چیز دیگر کرد، که همگی از ارزش بسیاری برخوردار هستند. تنها چیزی که در زندگی جورجیا اوکفی تأثیر بسزایی گذاشت آشنایی با آلفرد اشتیگلیتر بود، که با علاقه بسیار اشتیگلیتر به ترسیمات وی آغاز گردید و با احساس علاقه بسیار به خود اوکفی ادامه یافت. اوکفی در سال ۱۸۸۸ در سان پریری واقع در ویسکانسین به دنیا آمد. از همان دوران کودکی مثل اکثر هنرمندان علاقه خود را به نقاشی و هنر نشان می داد. در واقع آشنایی وی با اشتیگلیتر به زندگی او جریان تازه ای بخشید. تصاویری که اشتیگلیتر از وی یعنی جورجیا اوکفی و آثار با ارزشش گرفت می تواند برجسته ترین اشعار عاشقانه تاریخ عکاسی به حساب آید. اما اوکفی قبل از همه چیز یک نقاش بود تا مدل فردی دیگر. او در سال ۱۹۱۹ در سن سی و یک سالگی اولین نمایشگاه خود را با آثار گلهایی که با زنگ تند رنگ آمیزی شده و به وجود آمده بودند، برپا نمود. که همین نمایشگاه در نهایت کار منجرب به شهرت جهانی وی شد. البته در اوایل کار با منتقدان سرسختی روبر شده بود که با بی ارزش جلوه دادن کارهای اوکفی قصد داشتند افکار عموم را نسبت به او آلوده سازند، اما جورجیا اوکفی از واکنش دادن به این مسائل پوچ و بی ارزش امتناع ورزید و واکنش نشان نداد. بعدها همین هنرمند به عنوان شاعر تنهایی بیابانها، سنگ ها و تمامی نور ها به موفقیت بسیاری دست یافت. اوکفی به عنوان هنرمندی شناخته شد که سبکی منحصربه فرد نسبت به سایر سبک ها که سبکی انشعاب یافته از مدرنیسم (مانند هنر تزیینی) بود، بیش از پیش مورد توجه منتقدان قرار گرفت. وی معتقد بود با این سبک خود می تواند مسیر جدید را تشخیص داده و در آن گام بردارد. بالاتر از همه آثار او دارای صراحت و رسایی محض بود، که با آثار دیگر هنرمندان متمایز می نمود.آثار او همچون آثار هایکو (شعر بی قافیه سه سطری ژاپنی) بکر و دست نخورده بود. اوکفی تا حدی به نقاشی بکر خود علاقه مند که حتی تا اواخر عمر خویش هیچگاه قلم موی خود را بر زمین ننهاد. آثار او همچون آثار شکسپیر ساده و انعطاف پذیر بود. او همواه مظهر استقلال زنان بود تا جایی که در یکی از سخنرانیهای مهم خود چنین گفت که: «من یک نقاش زن نیستم!» این سخنان وی بدان علّت بود که زنان بعنوان یک شهروند درجه دوم به شمار می آمدند. وی در سال ۱۹۸۶ و در سن ۹۸ سالگی از دنیا رفت. اگر دقت کنید در بین تصاویر لینکی وجود دارد.