آکسفورد راهی برای رسیدن به بازیگری بود

مستربین در گفتگو با خبرنگار تایم

روان اتکینسون معروف به مستربین، کمدین معروف سینمائی انگلستان و جهان که در میان تمام کشورها از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است درباره زندگی شخصی خود به سؤالات خبرنگار تایم این‌گونه جواب داده است:

▪ آیا همچنان که در سن ۳۰ سالگی در اولین کار کمدی خود موفق ظاهر شدی اکنون در ۵۰ سالگی بی‌هیچ تفاوتی همان‌گونه ظاهر می‌شوی؟

ـ حقیقتش نقش‌هایم بازتابی از شخصیت درونی من هستند. مستربین در واقع نهاد طبیعی احساسات و ابراز تمنیات من است به‌ویژه وقتی به من گفته می‌شود که باید کاملاً تا بی‌نهایت چهره مسخره بهخود بگیری، این حس درونی مرا بیشتر به سمت این نقش می‌کشد. اما این مسأله بیشتر در فضای باز به من دست می‌دهد تا در دکور درون استودیو.

▪ چرا کارهای تو بیشتر عامیانه و عوام‌پسند و در عین حال برخاسته از فرهنگ عامه طبقات جامعه است؟

ـ زیرا از سطح تفکر واقعی یک کودک بزرگسال شروع می‌شود تا مرحله بزرگترین انسان‌های خردسال ادامه می‌یابد.

ما انسان‌ها بسیار دوست داریم که در سنین بالا به دوران کودکی خود سر بزنیم و از آن لذت ببریم. درست مانند کودکی که مانند بزرگسالان آرزوی بزرگ شدن را دارد. او نیز با دیدن کارهای من احساس بزرگ شدن می‌کند و از کارهای من لذت می‌برد. لذت مستربین در واقع و به‌طور ذاتی کودکی محبوس شده در کالبد یک مرد بزرگسال است.

مثلاً یک پسر ۱۰ ساله از یک فرهنگ متفاوت با دیدن فیلم‌های من همان احساسی را دارد که یک مرد ۳۰ تا ۵۰ ساله.

▪ ما مستربین را بیشتر در نقش‌های سینمائی‌اش با نام تدی بیر دوست داریم تا نمایش‌ها و شوهای تلویزیونی. زیرا در آنها، مستربین با محیط مانوس و الفت گرفته همراه می‌شود و با دوستدارانش بهتر رابطه برقرار می‌کند. آیا تو غیر از این فکر می‌کنی؟ آیا بیشتر نقش‌های ناطق را ترجیح می‌دهی یا صامت را؟

ـ مستربین زمانی بیشترین تأثیر را دارد که هرگز از عبارات و کلمات استفاده نکند. اما در خانه هر دو را با هم دارم. به‌طوری که نقش‌های صامت بسیاری را اجرا کرده‌ام که معروفترین آنها ”کلاهبردار ناشی“ می‌باشد.

▪ آیا تاکنون به نقش‌های جدی خود نزدیک شده‌ای؟

ـ راستش نقش‌ها می‌آیند و می‌روند، اما همه اینها بستگی به یک موضوع و مسأله دارد. من زمانی آن نقش‌ها را ایفا می‌کنم که هرگز مشکل عصبی نداشته باشم. زمانی که من نقشی را غیر از آنچه که خودم هستم ایفا کنم می‌توانم به جدی بودن آن امیدوار باشم تا براساس آن حواشی من ناپدید شوند. اینجاست که اوج تمام آمال و آرزوهای من شکل می‌گیرند.

▪ در اکثر اوقات باچارلی‌چاپلین مقاسه می‌شوی. آیا او توانسته است بر کارهایت تأثیر بگذارد؟

ـ من دوران رشد خودم را با تماشای فیلم‌های چارلی‌چاپلین پشت سرگذاشته‌ام، قطعاً تأثیرپذیری‌هائی داشته‌ام اما نه زیاد. مردم مرا جانشین و پیرو باسترکیتون می‌دانند. حتی تحت تأثیر باستر کیتون هم قرار نگرفتم و هرگز فیلم‌های او را ندیدم. من بیشتر خود را یک کمدی بصری می‌دانم تا یک کمدی فیزیکی. حال آنکه چاپلین بدون شک یک بازیگر اکروبات و سیرک باز معروف بود اما من نیستم.

▪ شنیده‌ایم که دوستدار جمع‌آوری کلکسیون ماشین‌های اسقاطی خارجی هستی. آیا این کار را واقعاً دوست داری؟

ـ من از اتومبیل‌رانی باماشین‌های دهه ۵۰ و ۶۰ بسیار لذت می‌برم. بذر این علاقه در سن ۱۲ سالگی در من جوانه زد. آن زمان از ماشین مادرم که مدل موریس ماینور بود یواشکی استفاده می‌کردم. من در آن موقع با ماشین در اطراف مزرعه پدرم گردش می‌کردم. اما همچنان امروز بهترین ماشین دلخواهم، همان مک‌لرن اف ۱ می‌باشد که ۱۰ سال گذشته آن را داشته‌ام.

▪ با آن که مهندسی خود را از آکسفورد گرفتی، چطور شد که سر از سینمای کمدی در آوردی؟

ـ براساس علاقه‌ذاتی خودم. آکسفورد در واقع راهی برای رسیدن به بازیگری بود. زیرا می‌خواستم زندیگ دانشجوئی خود را تا آنجا که امکان داشت در این امیدواری سپری کنم که می‌توانم توانائی‌های ذاتی هنری خود را کشف و به‌عنوان یک شخصیت‌ذاتی هنری در خودم متبلور گردانم.

سرانجام آن سرگرمی‌ها برایم تبدیل به یک شغل و منبع درآمد شد. فکر می‌کنم مهندسی کار بزرگی است من یکبار دیگر به آن باز خواهم گشت اما همان‌طور که مدت‌ها پیش در رساله پایان نامه دانشجوئی‌ام نوشته‌ بودم، هرگز از آن به‌عنوان یک شغل و منبع درآمد استفاده نخواهم کرد.