بی‌اشتهایی عصبی چیست؟

بی اشتهایی عصبی (anorexia nervosa) بیماری است که معمولاً در دختران نوجوان را گرفتار می‌کند، ولی پسران نوجوان، مردان و زنان بزرگسال نیز در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.
اشتغال ذهنی …

بی اشتهایی عصبی (anorexia nervosa) بیماری است که معمولاً در دختران نوجوان را گرفتار می‌کند، ولی پسران نوجوان، مردان و زنان بزرگسال نیز در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.

اشتغال ذهنی این بیماران داشتن اندامی لاغر و باریک است. از این رو وزن زیادی را از دست می دهند و همواره در این وحشت به سر می برند که مبادا دوباره وزن شان زیاد شود.

بیشتر مبتلایان باوجود آنکه بسیار لاغرند خود را چاق می دانند. ولی دانستن این نکته بسیار مهم است که مسئله بیمار در بی اشتهایی عصبی، وزن و غذا نیست، بلکه این مشکلات عاطفی اند که او از وزن و غذا برای مقابله با آنها استفاده می‌کند.

علائم هشداردهنده بی‌اشتهایی عصبی:

گرسنگی کشیدن و کاهش وزن عمدی.

بیم از افزایش وزن.

امتناع از خوردن.

انکار گرسنگی.

جست و خیز و فعالیت جسمی دائمی.

رویش مو بیش از اندازه معمول بر روی بدن و صورت.

حساسیت به دماهای پایین.

قاعدگی نامنظم یا عدم وجود قاعدگی.

ریزش موی فرق سر.

خود را چاق پنداشتن به رغم آنکه حقیقتاً فرد بسیار لاغر به شمار می‌رود.

تقاوت‌ها با پرخوری عصبی:بیماران دچار بی‌اشتهایی عصبی به خود گرسنگی می‌دهند، از خوردن غذاهای پرکالری خودداری می‌کنند و همواره در جست و خیز و ورزش‌اند. اما کسانی که دچار پرخوری عصبی هستند غذای زیادی می‌خورند، ولی بلافاصله پس از آن کاری می‌کنند که آن را استفراغ کنند، یا با خوردن قرص های اسهال یا ادرار آور تلاش می‌کنند، مانع اضافه وزن خویش شوند. بیماران دچار پرخوری به اندازه کسانی که دچار بی‌اشتهایی هستند، وزن از دست نمی‌دهند.

علت بی‌اشتهایی عصبی:

دلیل این بیماری چندان معلوم نیست. بیماران هنگامی که لاغرند، احساس رضایت بیشتری می کنند. این گونه افراد، بسیار کمال گرا هستند و دوست دارند همه چیز در زندگی شان در کامل‌ترین شکل خویش باشد.اغلب در مدرسه دانش آموزان موفقی به شمار می روند، در بسیاری از فعالیت های جمعی در مدرسه و خارج از آن شرکت می کنند و اگر چنانچه نمرات خوبی نیاورند یا به هر دلیلی چیزی در زندگی‌شان در حد عالی نباشد خود را سرزنش می‌کنند.

عوارض بی‌اشتهایی‌ عصبی:

دختران دچار بی‌اشتهایی عصبی، دچار قطع قاعدگی می‌شوند، پوست‌شان خشک و موهای سرشان بسیار نازک و شکننده می شود، موهای ظریفی در تمام سطح بدن شان رشد می‌کند و همیشه احساس سرما و کسالت می کنند،اغلب اوقاتشان تلخ است. همواره در فکر غذا هستند و لذا به سختی می توانند افکارشان را بر روی چیز دیگری متمرکز کنند. این عقیده که افراد دچار بی اشتهایی احساس گرسنگی نمی‌کنند، درست نیست بلکه برعکس این بیماران دائماً در حالت گرسنگی به سر می‌برند. و همین احساس گرسنگی دائمی است که موجب می‌شود آنها احساس کنند بر زندگی و جسم خویش کنترل و تسلط دارند. این بیماران ممکن است در در معرض خطر مرگ ناشی کم‌خوری درازمدت قرار بگیرند.

درمان بی‌اشتهایی عصبی:

از درمان بی‌اشتهایی عصبی بسیار دشوار است، چرا که اغلب بیماران خود را غیرعادی نمی‌پندارند و فکر می‌کنند زندگی‌شان روالی عادی دارد.در مراحل آغازین بیماری (مثلاً زمانی که هنوز ۶ ماه از شروع آن نگذشته یا بیمار وزن زیادی را از دست نداده است) شاید بتوان با بستری کردن بیمار در بیمارستان وی را درمان نمود. اما اگر قرار باشد موفقیتی در این کار حاصل شود، باید بیمار خودش خواهان تغییر وضعیت موجود خویش باشد و دوستان و خانواده اش او را در این کار یاری کنند کسانی که بی‌اشتهایی‌شان شدیدتر و پیشرفته‌تر است نیاز به بستری شدن در بیمارستان و معمولاً در بخش خاص بیماران دچار بی‌اشتهایی و پرخوری عصبی دارند.

درمان عبارت است از تغییر عادات غذایی بیمار:

اغلب این بیماران تا یک سال یا بیشتر باید تحت نظر باشند تا بتوانند احساسات خود را که باعث این مشکلات شده تغییر دهند.این احساسات ممکن است مربوط به وزن، مشکلات خانوادگی یا مسائل مربوط به اعتماد به نفس بیمار باشند. گاهی لازم است با دادن داروهایی به منظور کاستن از شدت افسردگی بیمار، وی را در این کار کمک کنیم. مهم ترین کمکی که خانواده و دوستان فرد مبتلا به بی‌اشتهایی می‌توانند به وی کنند ابراز علاقه و محبت به اوست. اکثر این بیماران با بیماری خویش کنار می‌آیند. با وجود بیماری احساس ایمنی و آسودگی می کنند. بیشتر بیم شان افزایش وزن است، که آن را دلیل بر از دست دادن کنترل برخویشتن تلقی می‌کنند. آنها از نظر خودشان هیچ مشکلی ندارند. بیماران دچار بی‌اشتهایی عصبی حتی ممکن است برای آنکه چیزی نخورند به دست و پای شما بیفتند! روشن است که خانواده و دوستان نباید زیر بار چنین خواهش‌هایی بروند.