عاشقی به شیوه ماه بنی‌هاشم

اسم تو که می آید بی اختیار دلم می رود به سمت علقمه و فرات. به سمت روشنای جوانمردی ات. به سمت گنجینه ادب و غیرتت.

خویش را در عشق‌ نشناسی خوش است / عاشقی هم حضرت‌ عباسی خوش است

اسم تو که می آید بی اختیار دلم می رود به سمت علقمه و فرات. به سمت روشنای جوانمردی ات. به سمت گنجینه ادب و غیرتت.

اصلا مگر می شود اسم تو به میان بیاید و از شجاعت و جانبازی و بازوی حیدری ات یاد نکرد؟ و مگر می شود خورشید فضل و کرمت در پشت ابرهای غفلت به فراموشی سپرده شود؟

آفتاب از سرانگشت نخل های مدینه بالا می رفت که تو به دنیا آمدی. پلک پنجره ها پرید وقتی چشم های مهربانت به سمت «ام البنین» چرخید؛ چشم هایی که خود تفسیر تشنگی تاریخ اند.

می گویند تو از مادری شیر شجاعت نوشیدی که از نسل دلاوران عرب بود و در خانه مردی بزرگ شدی که همواره نام ذوالفقارش لرزه به اندام شب اندیشان می انداخت. اصلا انگار آمده بودی تا مثل سلسله کوه ها شانه به شانه برادر باشی.

ای «قمر بنی هاشم»! شاید اگر تو را نمی دیدند کسی باور نداشت که ماه روی زمین راه برود؛ ماهی که پشت و پناه خورشید و اهل بیت اش باشد!

ای عموی همه تشنگان عالم!

تشنگی رسم خوشایندی است که تو آن را بنا گذاشتی وقتی که بر لب آب بودی و به احترام تشنگان لب های ترک خورده ات را به نمی آشنا نکردی. اما بنازم دست هایت را که بهترین دست های عالم اند. دست هایی که به رسم ادب در جلوی برادر، به سینه می گذاشتی. دست هایی که وقتی به آب زده شد خواب موج ها را برای همیشه بر آشفت.

دست هایت آیه خواهشند

دست هایت تا خدا قد می کشند

دست هایی سربلند و سوگوار

دست هایی مست اما روزه دار

پیش از این هیچ دستی آنچنان توفانی نبود و روایت هیچ دستی چون ماجرای دستان باوفای تو دهان به دهان نمی گشت؛ دست های معجزه گری که به پایت افتادند و بوسه گاه فرشتگان شدند. حالا در روز میلادت، چشم هایم سقاخانه ای است که تنها دل به رودخانه فضل و کرم تو دوخته است.

عبدالرحیم سعیدی راد