من هاکابیز را دوست دارم

نویسنده و کارگردان: دیوید اُ.راسل. بازیگران: جیسون شوارتزمن، مارک والبرگ، جود لاو، داستین هافمن، لیلی تاملین، نائومی واتس. مدت: ۱۰۷ دقیقه.
باید دیوید اُ.راسل را ستایش کرد؛ او …

نویسنده و کارگردان: دیوید اُ.راسل. بازیگران: جیسون شوارتزمن، مارک والبرگ، جود لاو، داستین هافمن، لیلی تاملین، نائومی واتس. مدت: ۱۰۷ دقیقه.

باید دیوید اُ.راسل را ستایش کرد؛ او استاد کمدی سیاه است و در تلخ‌ترین سوژه‌ها، طنز و شوخی می‌یابد: می‌خواهد جنگ خلیج‌فارس (سه پادشاه) باشد یا فرزند قبول کردن (دلبری از فاجعه). من هاکابیز را دوست دارم نیز همان‌طور است: یک داستان کارآگاهی اگزیستانسیالیستی، که در حال بررسی چند و چون از هم فروپاشی روانی قهرمان‌اش، به تأمل در باب معنای زندگی می‌پردازد. ابتدا آلبرت مارکوفسکی (شوارتزمن) را داریم که پس از یک سلسله ماجرا و برخوردهای متعدد با دربانی بلندقد و سودانی، خل می‌شود. اجباراً برنارد و ویوین جافی (هافمن و تاملین) زوجی کارآگاه را استخدام می‌کند که تخصص‌شان، پیدا کردن ریشه‌های روانی لطمه‌هائی است که به مشتری‌شان وارد آمده است. مشکل مارکوفسکی ـ که یک فعال محیط زیستی است ـ ظاهراً براد استند (جود لاو)، مدیر فروش فروشگاه‌های عظیم هاکابیز است. براد نیز خیال دارد جهت کمک به فروش بیشتر و تبلیغ به نفع فروشگاه‌اش، وارد همان گروه محیط زیستی مارکوفسکی بشود و بدین ترتیب بعد از جان مالکوویچ بودن یکی از نامتعارف‌ترین کمدی‌های استودیوئی ساخته شده است.

فیلم‌نامهٔ راسل، آشکارا توسط فردی هوشمند نوشته شده که حرف حساب‌اش را با چنان شوخی و طنزی بیان می‌کند که به‌ندرت در فیلم‌های هالیوودی سراغ داریم. راسل که موفق شده عده‌ای از بازیگران معروف را متقاعد کند تا دیالوگ‌های فیلم‌اش را ادا کنند، توانسته فرصتی در اختیار تعدادی از آنها بگذارد تا بهترین نقش خود را در سال‌های اخیر بازی کنند. تاملین و هافمن که از غیرمتعار‌ف بودن نقش‌شان لذت برده‌اند، فوق‌العاده بامزه‌اند. در همین حال والبرگ که نقش آتش‌نشانی را بازی کرده که دغدغهٔ روز و شب‌اش خاموش کردن آتش چاه‌های نفتی است، بهترین نقش‌اش را پس از سه پادشاه بازی کرده. در مورد ایزابل هوپر ـ که در اینجا نقش یک فیلسوف فرانسوی را ایفا کرده و در حقیقت رقیب زوج کارآگاه است ـ باید گفت که از قابلیت‌های اسرارآمیزش استفادهٔ خوبی شده. لاو و واتسن نیز فوق‌العاده‌اند. نتیجه، اثری است که جسارت‌اش را داشته تا با بیننده‌اش هوشمندانه طرف شود. فیلمی که به خاطر لذت بردن از دیالوگ‌های غریب راسل، ارزش بازبینی‌های مجدد را دارد.