چه کنیم تا دچار گناه نشویم

آیت ا جاودان گفت حضرت زهرا س می فرمایند شما عمل خالص به درگاه خدا بفرستید, او برای شما بهترین انتخاب را خواهد کرد

آیت‌ا... جاودان گفت: حضرت زهرا(س) می‌فرمایند: شما عمل خالص به درگاه خدا بفرستید، او برای شما بهترین انتخاب را خواهد کرد. انسان در حد مََشاعر و اطلاعات و فهم و عقل خودش انتخاب می‌کند. اما اگر خدای متعال برای انسان انتخاب کند، بهترین را انتخاب خواهد کرد و فقط در این فرض است که انسان حسرت نمی‌خورد. آیت ‌ا... جاودان در مطالبی پیرامون «روز حسرت» بیان داشته است که متن آن در پی می‌آید: آیه ۳۹ سوره مبارکه مریم می‌فرماید: وَأَنذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ وَهُمْ فِی غَفْلَةٍ وَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ؛ آنها را انذار کن و از یک روزی بترسان که آن روز، روز حسرت است. چرا روز حسرت است؟ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ کار تمام شده.

من این را نمی‌فهمم. اگر بفهمم آتش می‌گیرم. دیگر می‌دوم. استاد ما می‌فرمودند شیعه مانند آدمی‌است که آتش گرفته. طوری می‌دود که انگار می‌خواهد آتش را خاموش کند. ما نمی‌دویم. راحت هستیم. یک روز حسرتی در پیش است. آن روز، روزی است که کار تمام شده. یعنی دیگر هیچ وقت جبرانی نیست. من دیگر نمی‌توانم کار و خرابی گذشته را اصلاح کنم. آن روز هرچه بر سرم بزنم و هرچه گریه کنم، هرچه ناله کنم، به درد نمی‌خورد. آن روز به درد نمی‌خورد. یک صدُم آن ناله اینجا به درد می‌خورد. اگر یک ذره پلکتان خیس شود، به درد می‌خورد. اما آنجا اگر یک رودخانه هم از چشم من جاری شود، به درد نمی‌خورد. آن روز اینگونه است. تمام شده وقت برای جبران گذشته. بنابراین آدم آن روز پشیمان می‌شود. حسرت می‌خورد. فقط یک دسته آدم‌ها هستند که حسرت نمی‌خورند. هر کسی به اندازه‌ای ضرری کرده است. بنده همه عمرم را ضرر کردم. شما هنوز همه عمرت را ضرر نکرده‌ای. اگر بجنبی، می‌توانی از آن حسرت نجات پیدا کنی. فقط یک دسته آدم‌ها هستند که حسرت نمی‌خورند و آن آدمی‌است که به همه چیز درست عمل کرده است. یک ذره بیشتر عرض کنیم. ببینید همیشه یا بعضی اوقات چند انتخاب در برابر شما پیش می‌آید.

حالا من مثال کنکور را عرض می‌کنم. بار اول که انسان پشت کنکور است و می‌خواهد وارد دانشگاه شود، ۱۰-۲۰ تا فرض برایش وجود دارد. معمولا آنکه بیشتر می‌پسندد را اول می‌زند و همینطور به درجه پیش می‌رود. حالا اگر آن انتخاب اولش درست باشد چه؟ ببینید آن درسی که من می‌خواهم انتخاب کنم، باید مطابق استعداد من باشد. مطابق علاقه ام باشد. مطابق افکار و آرزوهایی که انسان برای آینده اش دارد. مطابق هرسه اینها باشد. مطابق استعداد و علاقه و آرزوها و شرایط زمانی و مکانی اش باشد. مثلا من الان فلان مهندسی را می‌خواهم. اما آنقدر امثال این مهندس‌ها هستند که اگر من هم به اینها اضافه شوم، بیکار می‌شوم. ببینید همه اینها هست. اگر مطابق تمام اینها باشد، وقتی قبول شوم، برنده ام. چون بهترین انتخاب را کرده ام. ببینید بهترین انتخاب. فرض بهتری نبوده. بنابراین چرا حسرت بخورم؟ اگر بهترین فرض را انتخاب کرده‌ام، چرا حسرت بخورم؟ دیگر حسرت نمی‌خورم.

جای حسرت ندارد. اگر انسان همیشه بهترین انتخاب‌ها را کرده باشد، دیگر هیچ حسرتی ندارد. آن چه‌کسی است که همیشه در عمرش بهترین انتخاب‌ها را کرده است؟ یک فرمایشی از حضرت صدیقه طاهره(س) نقل است. بیانات و کلمات ایشان خیلی نیست. اگر بگوییم این کلام به نوعی سرگل تمام فرمایشات ایشان است و در میان کلماتی که از ائمه و اهل عصمت به جای مانده است این یک جایگاه خیلی بلندی دارد، درست است. این کلام همین است که عرض می‌کنیم. می‌فرمایند شما عمل خالص به درگاه خدا بفرستید، او برای شما بهترین انتخاب را خواهد کرد. چند بار این را عرض کردم؟ خودت نمی‌توانی بهترین انتخاب را انجام دهی. انسان در حد مََشاعر و اطلاعات و فهم و عقل خودش انتخاب می‌کند.خب ممکن است خیلی از اوقات نتواند و اگر انتخاب دیگری می‌کرد آن برایش بهتر بود. بنابراین یک وقتی که مطالب برایش آشکار می‌شود، حسرت می‌خورد که چرا من اشتباه کردم و این انتخاب را کردم. خودم انتخاب کردم و واقعا به نظرم بهترین بود. اما خودم نفهمیدم. ممکن است گاهی اینگونه شود. اما اگر خدای متعال برای انسان انتخاب کند، بهترین را انتخاب خواهد کرد. فقط در این فرض است که انسان حسرت نمی‌خورد. بهترین انتخاب را یک کس دیگری کرده باشد که بهترین تشخیص را دارد. خب چه‌کار کنیم که این انتخاب صورت بپذیرد؟ گفتند به درگاه خدا عمل خالص بفرست.

به مقداری که شما به درگاه خدا عمل خالص می‌فرستید، او برای شما بهترین انتخاب را می‌کند. او بهترین انتخاب ممکن را برای انسان می‌کند. او پیش می‌آورد. او برای انسان پیش می‌آورد. بهترین استاد. بهترین همسر. بهترین کار. بهترین شغل. بهترین درس. همه بهترین‌ها. حاج‌آقای حق شناس یک داستانی دارند. جوان بودند. مثلا ۱۷-۱۸ ساله. ایشان را برده بودند نزد طبیب. او گفته بود اصلا نباید چیزی از نوع نان و غذاهای سفت بخوری. فقط غذاهای آبکی. روده‌ها زخم است و اگر یک ذره نان بخورد روده سوراخ می‌شود. گفتند چندین روز بود که من فقط سوپ از صافی گذشته خورده بودم. بسیار گرسنه بودم. آن روز اهل خانه آبگوشت خوردند و گوشت کوبیده داشت. من خیلی دلم خواسته بود. آنها هم قایم کرده بودند. من هم جایش را پیدا کردم. بعد چه شد؟ بعد از یک مدت یک ربع بیست دقیقه حالم به هم خورد. رفتند دکتر آوردند و دکتر گفت تمام است دیگر. آن چیزی که مریض به آن میل دارد، صلاحش نیست. صلاح مریض در آن است که طبیب می‌گوید. لذا انسان باید دقیق حرف طبیب را گوش دهد. مثال، مثال بسیار خوبی است.

من چند تا لقمه نان و گوشت کوبیده خوردم؟ پنج تا لقمه. آقا پنج تا لقمه می‌کشد. حالا شما بگو هر لقمه یک دروغ است. دروغ انسان را می‌کشد. غیبت است. غیبت آدم را می‌کشد. به نامحرم نگاه کردن است. اینها آدم را می‌کشد. طبیب گفته نه آقا. به نامحرم نگاه نکن. یک ذره اش هم صلاح نیست. باور کنید می‌کشد. من مصلحت طبیب را نمی‌پسندم. سختم است. طبیب اینها را می‌گوید. می‌گوید باید نمازت را اول وقت بخوانی. سعی کن قبل از نماز پای تلویزیون ننشسته باشی و یک فیلم دیده باشی که در تمام مدت نمازت در تتمه آن فیلم باشی. خراب می‌کند دیگر. رفتاری که انسان قبل از نماز کرده است، نماز انسان را آباد یا خراب می‌کند. من در بازار داد و هوار می‌کنم و بعد هم می‌آیم الله اکبر نماز را می‌گویم. نمی‌شود دیگر.

بقیه داد و هوارهایش را در نماز می‌زند. انسان باید قبلش یک کمی‌توجه کند. صلاح مریض در آن چیزی نیست که می‌خواهد و به آن اشتها دارد و پیشنهاد می‌کند. ما خیلی پیشنهاد می‌کنیم. حضرت زین العابدین(ع)یک فرمایشی دارند. گفتند آقا شما چه دلتان می‌خواهد؟ فرمودند دلم می‌خواهد که دلم نخواهد. پیشنهادی نکنم. همه چیز را بسپارم دست طبیب. این خیلی عقل می‌خواهد حالا حساب امام که جداست. آنقدر عقل می‌خواهد که انسان بفهمد آنچه او برای انسان پیش می‌آورد، بهترین است. اگر من درست هستم‌. یک وقتی گاهی آزاد زندگی می‌کنم. خب آدمی‌که آزاد زندگی می‌کند، پایش به سنگ می‌خورد. اگر آزاد زندگی نمی‌کند، هرچه برایش پیش می‌آید خوب است و مصلحتش است. آن وقت ما آن را انتخاب می‌کنیم. می‌گوییم خدایا این نه. این آره. اگر آدم آنقدر عقل پیدا کند که بداند آنچه خدا پیشنهاد می‌کند، بهتر است خیلی خوب است. ماها سختمان است. چه‌کار کنیم؟ عرض کردم یک وقتی می‌رسد و یک روزی می‌رسد که آن روز برای انسان روز حسرت است. روز حسرت، انسان حسرت می‌خورد. برای ذره ذره اش‌ها. مکرر از حاج آقای حق شناس می‌شنیدیم که می‌گفتند انسان در لحظه آخر یک ذره از تن فارغ شده است.

دقت کنید که انسان چقدر می‌تواند بزرگ باشد. لحظه آخر که یک ذره از تن فارغ شده است، آن لحظاتی که از تن فارغ شده است، از زمان بیرون رفته است. در آن یک لحظه تمام عمرش یادش می‌آید. ایشان مدام تکرار می‌کرد. این لفظی است که در حدیث آمده. این در قدیم بوده و شماها این را ندیده اید. مادران ما، یعنی مادربزرگان شما، زیر دیگ آتش درست می‌کردند و با یک ذره گیرونه می‌خواستند کاری کنند که هیزم زیر دیگ بگیرد. ناگزیر مدام زیرش را فوت می‌کردند. چون نفت هم نبود. عبارت این بود که اگر زیر یک دیگی را یک فوت کرده ای، یادت می‌آید. حالا به زمان ما بگویید اگر یک کبریت زده باشی. حالا کسی کبریت هم نمی‌زند. یک گاز روشن کردی. آخر مگر یک گاز روشن کردن چقدر طول می‌کشد؟ لحظه لحظه را یادت می‌آید. بابا مگر انسان چقدر جا دارد؟ آدم آنقدر جا دارد. اگر از این تن راحت شود و از زیر بار این تن دربیاید می‌تواند. آدم آنقدر جا دارد. آنقدر بزرگ است. ما کوچک خواسته ایم. یک نفر نوشته بود که من از نماز لذت نمی‌برم. چه‌کار کنم؟ لذت من لذت ناهار و خواب است. خور و خواب و اینها. لذایذ من در اینها محصور است. خب این یک ذره بالاترش را نمی‌چشد. این همگانی است. قانونش است. از این بگذر، آنجا هست. از اینجا بگذر، آن هست.

چقدر است؟ نسبتش چقدر است؟ صد هزار به یک است؟ نه. لذت نماز صد هزار برابر یک غذای خوشمزه است؟ نه. صد هزار کوچک است. آدم فقط با لذت یک نماز، از همه دنیا و حتی از بهشت می‌گذرد. اینقدر است. آن وقت جا دارد که من حسرت بخورم یا نه؟ به چه فروختی؟ آقا به چه فروختی؟ به یک مثقال. چه چیزی را به یک مثقال فروختی؟ بی نهایت را. حالا ما جایی در یوم الحسرة داریم یا نداریم؟ اینجا اگر من می‌فهمیدم، همینجا حسرت می‌خوردم. همینجا. چون نیست، آنقدر مشغولیت داریم که نمی‌گذارد بفهمیم. بنابراین کل حسرتت می‌ماند برای آن طرف. آقا یک حداقل بگوییم. ما همیشه به این حداقل می‌رسیم. حداقلش این است که من گناه نکنم.چون اگر انسان گناه کند، دیگر حسرتش ابدی است. می‌رود در جهنم و حسرت می‌خورد. اگر گناه نکنی که هیچ. وقتی رفتی داخل بهشت دیگر حسرت نمی‌خوری و راحت هستی. قیامت که گذشت به بهشت می‌روی و آنجا دیگر حسرت نیست. اما اگر خدایی نکرده به جهنم رفتی، هم در قیامت حسرت خورده ای و هم در جهنم حسرت خورده ای. ببینید این حداقل است.

این حداقل را می‌توانیم؟ حسرتی که گناه به بار می‌آورد خیلی زیاد است. اگر من بخواهم از این نجات پیدا کنم و این حسرت را نخورم و مثلا از این نوع حسرت‌ها بخورم که چرا وقتم را تلف کردم و چرا می‌توانستم نماز بهتر بخوانم و نخواندم از این حسرت‌ها باشد. که اگر به بهشت بروی از این حسرت‌ها راحت می‌شوی. چون در بهشت هیچ ناراحتی ای نیست و حسرتش در آنجا تمام می‌شود. اما اگر خدایی نکرده انسان گناه کرده باشد و جبران نکرده باشد، حسرتش ابدی است. اگر جبران کرده باشد، حل است. داشتم عرض می‌کردم چه‌کار کنیم که بتوانیم گناه نکنیم؟ چند بار این را عرض کردم. چه‌کار کنیم که بتوانیم گناه نکنیم. اگر مدد خدا نباشد که انسان نمی‌تواند. خدا باید به انسان کمک کند. این را بدانید. انسان هیچ وقت هیچ کاری را بدون مدد خدا نمی‌تواند انجام دهد. هیچ وقت. هیچ کاری را. هیچ کس بدون مدد خدا نمی‌تواند هیچ کاری انجام دهد.

اول این است که نمازمان را درست کنیم. اگر کسی نمازش درست باشد، همه چیزش درست است.همه چیزها. بنابراین هرچه انسان نمازش را درست کند، بقیه اش درست تر می‌شود. من چشمم را می‌خواهم، نمازت را درست کن تا چشمت درست شود. زبانم را می‌خواهم. نمازت را درست کن، زبانت درست می‌شود. به مقداری که نمازت درست است، زبانت درست است، چشمت درست است. به مقداری که نمازت درست است، رفتارت با زن و بچه ات درست است. درس و دانشگاهت درست است. به مقداری که نمازت درست است. کسب و کارت به مقداری که نمازت درست است. نماز خیلی مهم است. گفتند نماز چیست؟ ستون دین است. ستون است دیگر. این ساختمان ستون دارد. وقتی ستون محکم باشد، ساختمان برپاست. برای اینکه انسان بتواند گناه نکند، باید دست به دامان امام زمان(عج) باشد. هر روز. هر روز دست به دامان امام زمان باشد. اگر انسان این دست به دامانی را درست انجام دهد، نجات پیدا می‌کند. برای همه مشکلات دست به دامان امام زمان شوید.