خوشبختی در درون ماست

وقتی بچه بودم ، فکر می‌کردم خوشبختی در یک نقطه خاص واقع شده که باید برای رسیدن به آن زحمت بکشی و پولدار شوی یا حتما درجه تحصیلی یا شغلی خاص داشته باشی...
هرچه بزرگ‌تر شدم ضد و نقیض‌های …

وقتی بچه بودم ، فکر می‌کردم خوشبختی در یک نقطه خاص واقع شده که باید برای رسیدن به آن زحمت بکشی و پولدار شوی یا حتما درجه تحصیلی یا شغلی خاص داشته باشی...

هرچه بزرگ‌تر شدم ضد و نقیض‌های بیشتری با این تعریف ذهنی کودکی‌ام از خوشبختی یافتم. آدم‌های پولداری را می‌دیدم که خود را بدبخت نامیده و برعکس افرادی را می‌دیدم که هیچ چیز نداشتند و در عین نداری یک بچه معلول هم داشتند اما خدا را شکر می‌گفتند و خنده بر لب از خوشبختی‌شان صحبت می‌کردند. تا اینکه یک روز پدربزرگم با مهربانی به من گفت خوشبختی فقط یک حس است؛ حسی که زاییده افکار ماست. اگر توانستی فکرت را عوض کنی و مراقب‌اش باشی که بیمار نشود، رفتار و خلقیاتت هم عوض می‌شوند. در همان سال‌ها با کلماتی ساده به من یاد داد چه‌طور مراقب افکارم باشم و من آن نکات طلایی را تا امروز در ذهن حک کردم. او می‌گفت اگر فکرت بیمار شود ماحصل آن درماندگی در برابر حل مسایل روزمره‌ات است و درماندگی یعنی همان بدبختی. نکته طلایی اول همین بود که تغییر جزء لاینفک زندگی‌هاست و همواره باید پذیرفت زندگی بالا و پایین دارد و بدون اینکه منتظر بدترین نتیجه باشیم باید توان مواجهه با آن را یاد بگیریم؛ مثلا:

۱) هرگز نباید با خودت بگویی که می‌دانم فلان نتیجه بد در انتظارم هست.

۲) واقعیات دنیا را به اندازه‌ای که هستند ببین. چیزهایی مثل خوش‌بینی، ایمان، امید و حمایت‌هایی که از غیب می‌رسند باعث می‌شود بقای تو تضمین شود.

۳) هیچ وقت احساسات خود را مخفی نکن. باید تمرین کنی تا راه ابراز هر حسی را پیدا کنی، اگر مخفی‌اش کردی چون راه بروزش را بلد نبودی قدمی از سلامت و خوشبختی دور می‌شوی.

۴) به خودت احترام بگذار. نگو من هیچ‌کس نیستم. توان خود را بشناس تا در ضربه‌های زندگی بدانی چه‌کار می‌توانی بکنی.

۵) همیشه وقتی با ناامیدی و مشکلی مواجه شدی باید بتوانی روی مضحک مساله را هم ببینی. شاید نتوانی به آن بخندی اما این کمک می‌کند تا جور دیگری نگاهش کنی و راه‌حلی برایش بیابی.

الهه رضاییان