۲۷ ژوییه سال ۱۹۵۳ میلادی ـ پایان جنگ خونین شبه جزیره کره

۵۸ سال پیش در روز ۲۷ ژوییه سال ۱۹۵۳ میلادی در دهکده پان مون جوم واقع در خط حایل مرزی میان دو کره پیمان صلح مسلح امضا شد و به جنگ خونین سه ساله شبه جزیره کره خاتمه داد.
در روز ۲۵ ژوئن …

۵۸ سال پیش در روز ۲۷ ژوییه سال ۱۹۵۳ میلادی در دهکده پان مون جوم واقع در خط حایل مرزی میان دو کره پیمان صلح مسلح امضا شد و به جنگ خونین سه ساله شبه جزیره کره خاتمه داد.

در روز ۲۵ ژوئن سال ۱۹۵۰ میلادی نیروهای ارتش کره شمالی در یک حمله غافلگیر کننده از خط حایل میان دو کره واقع در مدار ۳۸ درجه عبور کرده و به خاک کره جنوبی هجوم بردند.این حمله که به تصمیم کیم ایل سونگ ، رهبر کره شمالی انجام گرفت ، یک پیروزی نظامی بود.

در روز۲۸ ژوئن فقط سه روز بعد از آغاز حمله شهر سئول ، پایتخت کره جنوبی توسط نیروهای کره شمالی اشغال شد.در حالی که سینگمان ری دیکتاتور کره جنوبی که از سوی ایالات متحده حمایت می شد ، در روز ۲۱ اکتبر سال ۱۹۴۹ گفته بود که قادر است ظرف سه روز شهر پیونگ یانگ ، پایتخت کره شمالی را تصرف کند.

در بعدازظهر روز ۲۵ ژوئن ، سازمان ملل متحد که با نخستین تجاوز نظامی از زمان تاسیس خود روبه رو شده بود تشکیل جلسه داد و اعلام کرد این حمله صلح جهان را به خطر انداخته است و ۱۶ کشور از اعضای سازمان ملل متحد نیروهای نظامی خود را برای مقابله با این تهاجم بسیج کردند.

در روز ۲۷ ژوئن سال ۱۹۵۰ میلادی هری ترومن رئیس جمهور آمریکا به نیروی هوایی و نیروی دریایی این کشور دستور داد با استفاده از تمام امکانات ممکن از نیروهای کره جنوبی حمایت کنند. به این ترتیب ، ایالات متحده رسما وارد جنگ علیه کره شمالی شد.

یک ستاد فرماندهی سازمان ملل متحد در توکیو مستقر گردید و ژنرال مک آرتور آمریکایی به سمت فرماندهی نیروهای سازمان ملل متحد منصوب شد. در این میان نیروهای کره شمالی که از لحاظ تجهیزات نظامی بر نیروهای کره جنوبی برتری داشتند به پیشروی خود ادامه داده و تقریبا تمام خاک کره جنوبی به استثنای بخش کوچکی از جنوب این کشور را اشغال کردند. در نیمه ماه سپتامبر سال ۱۹۵۰ میلادی اوضاع تغییر کرد.

در روز ۱۵ سپتامبر ، ژنرال مک آرتور ، حاکم نظامی ژاپن و فرمانده نیروهای سازمان ملل متحد با کشتی های جنگی نیروهای خود را در پشت خطوط نیروهای کره شمالی پیاده کرد و مناطق اشغالی را دوباره متصرف شد.

در روز ۲۸ سپتامبر شهر سئول بازپس گرفته شد و در روز ۳۰ سپتامبر نیروهای کره شمالی به آن سوی مدار ۳۸ درجه رانده شدند.

نیروهای سازمان ملل متحد در پی آنها از مرز گذشته و شهر پیونگ یانگ ، پایتخت کره شمالی را اشغال کردند و به سوی رودخانه یالو مرز میان چین و کره شمالی پیشروی نمودند. با توجه به پیروزی های نیروهای سازمان ملل متحد پایان جنگ قریب الوقوع جلوه می کرد اما در اواخر اکتبر سال ۱۹۵۰ میلادی چین کمونیست وارد جنگ شد.

شش ارتش چین شامل ۷۰۰۰۰۰ نفر از رودخانه یالو عبور کرده و داخل خاک کره شمالی شدند. نیروهای سازمان ملل متحد بدون توجه به اطلاعات در مورد تجمع عظیم نیروهای چین به پیشروی خود ادامه دادند تا این که در روز ۲۶ نوامبر سال ۱۹۵۰ میلادی به مواضع اصلی نیروهای چینی و کره شمالی در نزدیکی رودخانه یالو رسیدند.

در این هنگام انبوه عظیم نیروهای چینی دست به ضد حمله زدند.

نیروهای سازمان ملل متحد در مقابل موج انسانی نیروهای چینی تا شمال سئول عقب نشستند. در روز ۴ ژانویه سال ۱۹۵۱ میلادی شهر سئول بار دیگر به تصرف کمونیست ها درآمد. یک خط حایل جدید در ۶۴ کیلومتری جنوب سئول ایجاد شد. در روز ۱۵ ژانویه نیروهای سازمان ملل متحد پیشروی نیروهای چینی و کره شمالی را متوقف کردند.

در ۱۴ مارس سال ۱۹۵۱ میلادی بر اثر فشار نیروهای متحد ، قوای چین در طول جبهه عقب نشینی کرده و شهر سئول بازپس گرفته شد. جنگ شدید میان نیروهای متخاصم به شدت در خاک هر دو کره ادامه یافت تا این که در تابستان سال ۱۹۵۱ میلادی به تقاضای کمونیست ها مذاکرات برای آتش بس آغاز گردید. این مذاکرات سه بار توسط کمونیست ها قطع شد.

خط حایل مدار ۳۸ درجه به جبهه جنگ طرفین متخاصم تبدیل گردید و نبردها در طول خط حایل ادامه یافتند تا این که ، با انتخاب ژنرال آیزنهاور که طرفدار پایان دادن به جنگ کره بود به مقام ریاست جمهوری آمریکا و مرگ استالین که به چین و کره شمالی کمک نظامی می کرد در ۳ مارس سال ۱۹۵۳ میلادی ، مذاکرات آتش بس به طور جدیتری دنبال شد و سرانجام در روز ۲۷ ژوییه سال ۱۹۵۳ میلادی در دهکده پان مون جوم واقع در مدار ۳۸ درجه پیمان صلح مسلح امضا گردید.

به این ترتیب ،در روز ۲۷ ژوییه سال ۱۹۵۳ میلادی با امضای پیمان صلح مسلح جنگ خونین شبه جزیره کره که از عوارض جنگ سرد بود، خاتمه یافت.

جنگی که در آن بین ۲۵۰۰۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰۰۰ نفر جان باختند و هر دو طرف متخاصم دست به وحشیگری هایی زدند که تاریخ هرگز قادر به فراموش کردن آنها نیست.

بهرام افتخاری