۱۸ ژوئن سال ۲۰۰۵ ـ نظرات و کارهای «آلوارو کونهال» - وقوع انقلاب و عصیان؛ اگر ...

«آلوارو کونهال» نویسنده و اندیشمند پرتغالی ۱۳ ژوئن سال ۲۰۰۵ در ۹۱ سالگی فوت شد و به این مناسبت ۱۵ ژوئن در کشور پرتغال عزای عمومی اعلام شده بود. آلوارو یک کمونیست بود و از ۲۴ سالگی …

«آلوارو کونهال» نویسنده و اندیشمند پرتغالی ۱۳ ژوئن سال ۲۰۰۵ در ۹۱ سالگی فوت شد و به این مناسبت ۱۵ ژوئن در کشور پرتغال عزای عمومی اعلام شده بود. آلوارو یک کمونیست بود و از ۲۴ سالگی تا ۶۱ سالگی، عمر خود را در زندان و یا در مخفیگاه و تبعید گذرانیده بود، ولی هیچگاه از مبارزه برای تحقق تساوی انسانها و تامین رفاه طبقه زحمتکش دست نکشیده بود.

وی در طول زندان و زندگانی زیر زمینی، چندین داستان نوشت که به اسم مستعار انتشار می یافت و در این داستانها عقاید خود را به گونه ای غیر مستقیم منعکس می کرد. آلوارو همچنین انتشار روزنامه «آوانته» را در هر شرایطی که بود متوقف نساخت. نظامیان چپگرای پرتغال عمدتا تحت تاثیر اندیشه های «آلوارو» در ۲۵ آوریل ۱۹۷۴ بر ضد دیکتاتوری سالازار دست به کودتا زدند و نظام را تغییر دادند و آلوارو را از تبعید باز گردانند و ترتیب یک استقبال میلیونی از او را دادند.

آلوارو که تحصیلات دانشگاهی در رشته حقوق داشت و تا ۸۰ سالگی دبیر اول حزب کمونیست پرتغال بود سمت دولتی، جز وزیر مشاور بودن را نپذیرفت. او معتقد بود: در جامعه همیشه عده ای خواهند بود که زیان و گرفتاریهای خود را نتیجه تصمیمات و کارهای یک مقام اجرایی خواهند دانست و در نتیجه از حزب و ایدئولوژی که این مقام مبلّغ و یا وابسته به آن است رویگردان خواهند شد.

آلوارو در آخرین نطق خود در کنگره حزب کمونیست پرتغال وفاداری اش را به مارکسیسم ـ لنینسم تاکید کرده و عصیان های قریب الوقوعی را در چند نقطه جهان پیش بینی کرده و گفته بود در جوامعی که تورم پول، پیدایش ثروتمند بادآورده از این راه و یا فساد اداری و نپوتیسم (پاییدن اقوام و خویشان و دوستان)، عدم رعایت نظامات دولتی (وجود خودسری به ویژه از سوی ماموران دولت و متنفذان)، عدم امنیت قضایی، بی اعتنایی دولت و مقامها نسبت به سختی تامین معیشت، فساد اجتماعی، روز افزونی فقر و بالاخره نارضایی طبقه زحمتکش وجود دارد زمینه برای تغییرات اساسی و حتی عصیان عمومی آماده خواهد شد که همه این عوامل را می توان در چند عبارت خلاصه کرد: ایجاد طبقه در جامعه و گسترش شکاف طبقات از هم و پیدایش یک طبقه ثروتمند و ظلم این طبقه نسبت به دیگران که اگر از طرق دمکراتیک (وضع قانون) رفع نشوند؛ وقوع انقلاب و عصیان قطعی خواهد بود.

آلوارو تنها یک فرزند دختر داشت.