چگونه بچه ها را راه بیندازیم

از تشویق کودکان به راه رفتن تا تهیه کفش مناسب برای آنها

۱، ۲، ۳ و فرزند شما شروع به حرکت می‌کند؛ او اولین قدم‌هایش را برمی‌دارد و شما از شادی در پوست خود نمی‌گنجید اما همه بچه‌ها در یک زمان و با یک مدل یکسان شروع به حرکت نمی‌کنند و هر کدامشان با ریتم خاصی پیشرفت می‌کنند. بعضی از بچه‌ها حدود ۱۰ ماهگی شروع به راه رفتن می‌کنند....

برخی دیگر حدود ۱۷ تا ۱۸ ماهگی راه می‌افتند و این موضوع اصلا تعجب‌آور و نگران‌کننده نیست و نکته این است که راه افتادن بچه‌ها دیر یا زودش هیچ ارتباطی به میزان هوش آنها ندارد.

اگر در راه رفتن یا بهتر بگوییم به راه افتادن فرزندتان کمی دلهره دارید یا صبوری‌تان کم شده، می‌توانید در این امر به او کمک کنید به این صورت که ابتدا دست‌های او را بگیرید. به صورتی که احساس کند توازنش حفظ شده است. حالا آرام‌آرام او را به جلو هدایت کنید. می‌توانید از روروؤک هم در مراحل ابتدایی (فقط مراحل ابتدایی) کمک بگیرید. برای راحتی‌اش بهتر است مسیرهایی را در خانه خلوت کنید تا احیانا زیر پایش چیزی گیر نکند یا از ترس خوردن به بعضی وسایل یا گیر کردن پایش به عنوان نمونه به سیم تلفن قدم برندارد. هیچ‌وقت از جمله ‌هایی مثل«حواست را جمع کن داری می‌افتی» استفاده نکنید. این جمله‌ها شجاعت، جسارت و ریسک کردن را در او کم می‌کند.

● کفش‌های مناسب

برای تعادل بیشتر، از ابتدا کفش پایش نکنید. اما هر وقت اقدام به خرید کفش کردید، مطمئن باشید کودکتان در کفش‌هایش احساس راحتی می‌کند. سعی کنید هنگام خرید کفش از سایز آن اطمینان حاصل کنید نه بزرگ و نه کوچک. هیچ‌وقت از کفش‌های بچه‌های دیگر برای او استفاده نکنید و در نهایت اگر در ابتدای راه رفتن علاقه‌مند نبود کفش نپوشد اصراری نداشته باشید. سعی کنید در محیط خانه که امکان کفش پوشیدن نیست پای برهنه راه برود. ابتدای راه رفتن باید به پاهایش اطمینان کند. در این دوره سنی بچه‌ها بسیار با حس‌هایشان ارتباط برقرار می‌کنند به عنوان نمونه حس راه رفتن با پای پرهنه روی ماسه‌ها را تجسم کنید. برای او هم این کار لذت‌بخش است و این بدون کفش راه رفتن بعضی مواقع به راه افتادنش کمک می‌کند.

● اجازه راه رفتن بدون دخالت

بی‌شک در اولین قدم‌ها فرزندتان را همراهی خواهید کرد. به عنوان نمونه زیر بغل‌هایش را می‌گیرید. او در حال حاضر به تمام اشیای پیرامونش حساس و علاقه‌مند است. او می‌خواهد همه چیز را لمس کند، بگیرد یا حتی در فکرش می‌گذرد که آنها را جابه‌جا کند. اگر در اطرافتان در جمع دوستان یا فامیل کودکی همسن و سال فرزند شما بود داشتن یک همراه برای او بسیار جذاب‌تر است؛ همراهی که قدم‌های اولین را با هم بردارند و البته با دیدن کسی که همسن خودش است در ذهنش این موضوع که او هم می‌تواند راه برود و تعادلش را حفظ کند آسان‌تر از دیدن راه رفتن بزرگ‌ترهاست.

● روروک را فراموش کنید

این وسیله برای بچه‌ها تا ۶ ماهگی مناسب است اما بعد از آن تبدیل به وسیله‌ای برای محدودیت او می‌شود. در واقع حالتی پیش می‌آید که فرزند شما خیلی به پاهایش اطمینان نمی‌کند. بیشتر بچه‌ها با افتادن‌های پیاپی به پاهایشان مطمئن می‌شوند. از این موضوع نترسید. او با سرعت خودش پیش می‌رود و حس‌هایش به او می‌گوید که چه مکان‌هایی خطرناک هستند.

● مراحلی که باید طی شود

راه رفتن پروسه‌ای است که در عرض چند روز اتفاق نمی‌افتد. باید در این امر صبور باشید. در واقع نوزاد شما از بدو تولد در ضمیر ناخودآگاه خود به سمت راه رفتن پیش رفته است و این اتفاق مرحله به مرحله می‌افتد. ابتدا سر جنین شکل می‌گیرد، استخوان‌ها و ماهیچه‌های پشت و بازوها و دست‌هایش؛ حالا نوبت زانوهاست که شکل بگیرند. تمامی بچه‌ها کم و بیش مشابه این مراحل را طی می‌کنند اما قبل از راه افتادن اصلی از طرفین روی زمین می‌غلتد بعد روی شکم چهار دست و پا راه می‌رود و سپس زانوهایش را می‌شناسد به آنها متوسل می‌شود و قدم‌های ابتدایی را افتان و خیزان برمی‌دارد. در هر صورت تمامی بچه‌ها این مراحل را با کمی تغییرات طی کنند. او روزبه‌روز شما را به تعجب وامی‌دارد. در یک سالگی شروع می‌کند به راه رفتن به تنهایی یعنی علاقه‌مند است که این کار را تنها انجام دهد. در یک سال و ۶ ماهگی به تنهایی راه می‌رود. خوشحال باشید چون حوالی ۲ سالگی شاهد دویدن‌های او خواهید بود.