اسرائیل , ایران و سلاح های اتمی

دولت اسرائیل در میانه بحث و مشاجره آژانس بین المللی انرژی هسته ای با ایران به عنوان یك دسیسه گر و آشوبگر عمل می كند, و این در حالی است كه اسرائیل از سال ها پیش سلاح های هسته ای در اختیار داشته و با لجاجت هرچه تمام تر به هیچ عنوان به نظارت و كنترل بین المللی در مورد سلاح های اتمی خود تن نمی دهد

چهار ماه پیش از شروع جنگ عراق، نخست وزیر اسرائیل یعنی «آریل شارون» در مصاحبه ای در تاریخ ۵ نوامبر۲۰۰۲ با نشریه «تایمز لندن» گفت كه بلافاصله پس از سقوط صدام حسین و اشغال عراق باید ایران را به عنوان هدف بعدی در نظر گرفت. چندین ماه قبل از آن یعنی در فوریه ۲۰۰۲ نیز وزیر دفاع وقت اسرائیل «بن الیعاذر» در جریان دیدار از آمریكا اعلام كرد كه جلوگیری از اعمال ایران برای دولت اسرائیل بسیار مهم تر از سقوط صدام حسین به شمار می آید.نتیجه این گونه اظهارات در واقع تنها چیزی را كه به ذهن می آورد، جنجال سازی تنها قدرت اتمی خاورمیانه (اسرائیل) علیه دولتی است كه هنوز هم پس از دو سال بازرسی و تحقیق، ناظران آژانس بین المللی انرژی اتمی از ارائه مدركی دال بر آنكه این دولت (ایران) برنامه ای برای ساخت سلاح اتمی دارد، عاجز مانده اند. لابی اسرائیل در ایالات متحده آمریكا هم طی این سال ها فعالیت تبلیغاتی وسیعی علیه ایران را آغاز كرده است. سیاستمداران طرفدار اسرائیل در كنگره و سنای آمریكا مشغول جمع آوری آرایی برای صدور قطعنامه ای علیه ایران هستند و اعضای این محفل نژادپرست همان كسانی هستند كه كمی قبل از وقایع ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ برای سقوط صدام حسین فعالیت های تبلیغاتی داشتند.اینكه اسرائیل به عنوان تنها قدرت اتمی منطقه خاورمیانه خود را در صف مقدم تبلیغات علیه ایران قرار دهد، بدون شك یافتن راه حلی سیاسی و دیپلماتیك برای این بحران را با مشكلاتی جدی روبه رو می كند.«محمود احمدی نژاد» رئیس جمهور ایران در سخنرانی خود در ۱۷ سپتامبر سال جاری در اجلاس عمومی سازمان ملل، از این سازمان خواست تا كمیته ای را برای یافتن استراتژی های عملی و كارآمد با هدف خلع سلاح كامل كشورهای صاحب سلاح اتمی، تشكیل دهد. به عقیده رئیس جمهور ایران بررسی و تحقیق درباره چگونگی روند پیشرفت قدرت اتمی اسرائیل و اعلام اینكه این كشور برای برنامه های هسته ای خود از پشتیبانی كدام كشورها برخوردار است باید از جمله وظایف این كمیته در نظر گرفته شود.كشورهای عرب عضو آژانس بین المللی انرژی اتمی در نشست این سازمان در اواخر سپتامبر همچون همیشه خواستار نظارت بر فعالیت های هسته ای غیرصلح آمیز اسرائیل و پیوستن این كشور به پیمان منع ساخت و گسترش سلاح های اتمی شدند كه البته همچون سال های پیش هیچ نتیجه ای از آن حاصل نشد و طبق معمول اسرائیل صدور این قطعنامه را ناشی از انگیزه های سیاسی خواند و باز هم مثل سال های قبل، كشورهای عرب بحث و مذاكره در مورد آن را به سال آینده موكول كردند.

ایالات متحده و كشورهای اروپایی هم نه تنها اعتراض و مخالفتی با فعالیت های هسته ای اسرائیل ندارند بلكه با به راه انداختن جنجال تبلیغاتی علیه عراق و ایران و حمایت مستقیم از برنامه های هسته ای اسرائیل نشان دادند تا چه اندازه با معیارهایی كاملاً متفاوت در این موارد عمل می كنند. با وجود عدم ارائه كوچك ترین سند و مدرك، ایران به ساخت سلاح های اتمی متهم می شود و در همان حال اسرائیل به صورت علنی فعالیت های هسته ای غیرصلح جویانه داشته و با فریبكاری و دروغ قصد آن دارد تا بر امكانات هسته ای نظامی خود سرپوش بگذارد.اسرائیل از اواسط دهه ۵۰ و با همكاری تنگاتنگ با فرانسه اقدام به ساخت و تكمیل سلاح های اتمی كرد. در آن زمان دولت فرانسه هم درصدد بود تا پس از آمریكا، شوروی و بریتانیا به عنوان چهارمین قدرت اتمی دنیا مطرح شود. از آنجایی كه اسرائیل تعداد بسیار زیادی از دانشمندان اتمی برجسته را (كه تعدادی از آنان تبعه اسرائیل و گروهی دیگر یهودیان غیر اسرائیلی ای بودند كه به رژیم صهیونیستی دلبستگی داشتند) در اختیار داشت به دولت فرانسه پیشنهاد داد تا در این مورد با اسرائیل به تبادل دانش و اطلاعات فنی بپردازند. در همان زمان صدها دانشمند یهودی اسرائیلی و غیر اسرائیلی در طرح های تكمیل سلاح های اتمی فرانسه شركت داشتند كه بعدها همین كارشناسان برجسته تجارب خود را در اسرائیل گسترش داده و پیگیری كردند. كارشناسان و متخصصان اسرائیلی به هنگام اولین آزمایش اتمی فرانسه در فوریه سال ۱۹۶۰ به عنوان ناظر حضور داشتند و پس از آن آزمایش بود كه دولت فرانسه رسماً خود را به عنوان یك قدرت اتمی مطرح كرد. اما احتمالاً تنها فرانسه نبود كه تجارب اتمی اش را در اختیار اسرائیل گذاشت. با وجود آنكه قدرت های اتمی شناخته شده جهان بارها و بارها دست به آزمایشات هسته ای زده اند، اما تا به امروز هرگز اطلاعاتی در مورد حتی یك آزمایش اتمی توسط اسرائیل به خارج درز نكرده است.در ۲۳ اكتبر ۱۹۵۷ فرانسه و اسرائیل پای قراردادی را امضا كردند كه طی آن فرانسه متعهد شده بود یك رآكتور اتمی در منطقه بیابانی «دیمونا» برای اسرائیل نصب كند. مسئول عقد این قرار و اسرار برنامه اتمی اسرائیل در آن زمان مرد ۳۴ ساله ای از حزب كارگر یعنی «شیمون پرز» بود كه حال با ۸۲ سال سن، مقام معاونت نخست وزیر اسرائیل را در اختیار دارد. همكاری اتمی این دو كشور چنان محرمانه و سری بود كه حتی ایالات متحده آمریكا به عنوان اصلی ترین متحد اسرائیل، در جریان آن قرار نداشت. بخش های اساسی و مهم قرارداد هرگز روی كاغذ نیامده است. تنها دولت فرانسه آن هم به خاطر حفظ ظاهر خبر از تضمین دولت اسرائیل مبنی بر استفاده از رآكتور دیمونا جهت امور تحقیقاتی و كاملاً علمی داد و گفت كه اسرائیل تعهدنامه ای در این مورد امضا كرده است كه البته این ادعا از اساس دروغ بود.البته در این مورد شكی نیست كه بخشی از آن قرارداد مربوط به ساخت تأسیسات غنی سازی مجدد بوده است. در این مرحله سوخت استفاده شده دوباره وارد رآكتور می شود و علاوه بر زباله های اتمی و رادیواكتیو، ماده ای كه برای ساخت سلاح اتمی نیاز است به دست می آید یعنی پلوتونیوم. ظرفیت آن رآكتور و قابلیت تولید پلوتونیوم آن هم احتمالاً بین ۱۰ تا ۱۵ كیلو در سال است و این مقدار برای ساخت چندین بمب اتمی كفایت می كند.قاعدتاً برای چنان رآكتوری تهیه آب سنگین اهمیت خاصی دارد و پس از سال ها همین چندی پیش فاش شد كه آب سنگین مورد نیاز اسرائیل در سال های ۱۹۵۹ و ۱۹۶۰ از سوی بریتانیا تامین می شده است. البته پیش از آن وانمود می شد كشور نروژ حدود بیست تن آب سنگین به اسرائیل ارسال كرده كه البته این شایعه تمهیدی برای پنهان كردن هویت اصلی ارسال كننده آب سنگین یعنی بریتانیا بوده است. اسرائیل در آغاز كار خواهان خرید آب سنگین از ایالات متحده آمریكا بود اما از آنجایی كه دولت آمریكا تحت شرایطی كنترل شده و خاص اقدام به فروش آب سنگین می كرد، دولت اسرائیل از این خرید منصرف شد. ولی دولت بریتانیا چنین سخت گیری هایی نداشت و حتی خواهان تضمین ظاهری اسرائیل جهت استفاده های صلح آمیز از این كالا نیز نبود. اما هم اسرائیل و هم دولت بریتانیا در یك نكته اتفاق نظر داشتند: این معامله باید به هر صورت ممكن از دولت ایالات متحده آمریكا مخفی نگه داشته شود.

دلیل به اصطلاح پشت پرده و مهم همكاری های اتمی تنگاتنگ میان اسرائیل و فرانسه به نوعی همان حس مشترك ضد عرب بود. فرانسه از سال ۱۹۵۴ در یكی از مستعمره هایش یعنی الجزایر با جنبشی مسلح و استقلال طلب مواجه شد. از دید سیاست مداران پاریس، دولت ناسیونالیستی مصر به رهبری «جمال عبدالناصر» نیز یكی از پشتیبانان اصلی جنبش آزادیبخش الجزایر به شمار می آمد و از آنجایی كه اسرائیل هم در آن زمان مصر را دشمن اصلی خود می دانست، علایق فرانسه و اسرائیل در یك راستا قرار گرفت. اسرائیل نیز به عنوان همكاری متقابل با فرانسه به خاطر فروش هواپیما های جنگنده و تانك، سیاست های استعماری این كشور در شمال آفریقا را مورد حمایت قرار داد. اسرائیل در این رابطه در تمام نشست های سازمان ملل به استقلال مستعمره های فرانسه یعنی الجزایر، مراكش و تونس رأی منفی می داد. سرویس اطلاعاتی اسرائیل موسوم به AMAN نیز علیه جنبش آزادیبخش الجزایر و دولت مصر با سرویس های اطلاعاتی فرانسه همكاری می كرد. در همین رابطه از سوی اسرائیل سازمانی جاسوسی و ضد عرب در الجزایر تاسیس شد كه اعضای آن را یهودیان فرانسوی- الجزایری تشكیل می دادند و وظیفه اصلی آن گردآوری و ارائه اطلاعات به فرانسه بود.

---