میرزاعبدالوهاب نشاط اصفهانی

▪ تاریخ و محل تولد : سال‌۱۱۷۵ - اصفهان
▪ تاریخ و محل وفات :
▪ تخصص : شاعر و ادیب
▪آثار : گنجینه نشاط (مجموعه اشعار)
▪ زندگی نامه :
میرزاعبدالوهاب نشاط اصفهانی شاعر و ادیب عصر فتحعلی …

تاریخ و محل تولد :

سال‌۱۱۷۵ - اصفهان

تاریخ و محل وفات :

تخصص :

شاعر و ادیب

آثار :

گنجینه نشاط (مجموعه اشعار)

زندگی نامه :

میرزاعبدالوهاب نشاط اصفهانی شاعر و ادیب عصر فتحعلی شاه قاجار در سال‌۱۱۷۵ در اصفهان در خانواده‌ای اشرافی به دنیا آمد، پدر بزرگ وی حاکم اصفهان بود و مال و ثروت فراوانی برای خانواده خود باقی گذاشته بود. نشاط در کودکی و نوجوانی علوم مختلف زمان خود از جمله شعر و ادبیات فارسی و عربی، ریاضی ، حکمت و منطق را فراگرفت و در جوانی به سرودن شعر پرداخت. وی سپس جذب محافل ادبی اصفهان شد و در زمانی که شهر اصفهان یکی از مراکز مهم شعر و ادب فارسی بود منزل خود را به محفل شعرا و ادبا مبدل نمود و با جمعی از شعرای همفکر خود ندای بازگشت ادبی واحیای سبک متقدمین را سرداد. نشاط در سال ۱۲۱۸ ه.ق به تهران رفت و در دربارفتحعلی شاه لقب معتمد الدوله را دریافت کرد و به سرپرستی دیوان رسائل گمارده شد. وی پس از منصوب شدن به این شغل همواره در خدمت شاه بود و بیشتر احکام سلطنتی و فرامین رسمی و نامه های خصوصی شاه و عقد نامه ها و وصیت نامه های خاندان‌سلطنتی قاجار با خط و انشای او تحریر می‌شد.

نشاط در اواخر عمر به مماشات با اهل طریقت و سلوک پرداخت و حتی بخش قابل ملاحظه‌ای از ثروت خود را خرج این دراویش کرد. نشاط اصفهانی در نظم و نثر فارسی و عربی استاد بود و بخصوص در سرودن غزل توانایی و تبحر خاصی داشت، با این حال طبع شعر خود را در قصیده ،مثنوی ،ترکیب بندو رباعی نیز آزمود و اشعاری را در این سبکها به یادگار گذاشت .وی همچنین در نگارش‌اقسام خط و مخصوصا خط شکسته استاد بود. مجموعه اشعار زیبای نشاط که بعضی از آنها در مدح فتحعلی شاه است تحت‌عنوان(گنجینه نشاط) جمع آوری و منتشر شده است که مشتمل بر اشعار ،قطعات ،حکایات اخلاقی ، نامه های شخصی، وقفنامه ها، عقدنامه ها و قصاید شاعر است.

عمر بگذشت و نماندست جزایامی چند / به که بایاد کسی صبح شود شامی چند // به حقیقت نبود در همه عالم جز عشق / زهد و رندی و غم و شادی ازو نامی چند // زحمت بادیه حاجت نبود در ره دوست / خواجه برخیز برون آی ز خود گامی چند // طبع خاکی بنه و چاک بر افلاک انداز / مرغ کز دام برآید چه بود بامی چند؟ // شیخ را باک گر از طعنه خاصان نبود / من چه باکم بود از سرزنش عامی چند // آتشی بر سر این کوی برافروخت نشاط/ در نگیرد ولی از شعله او خامی چند//