پیش از قهر، آشتی‌کن!

اختلاف‌نظر، اختلاف رأی و عقیده، همه‌جا وجود دارد و انکار هم نمی‌شود، بین هر دسته و اجتماعی با هر شیوه و طرز فکر و عقیده‌ای، بالأخره یک‌سری اختلافات وجود‌دارد یا به‌وجود می‌آید …

اختلاف‌نظر، اختلاف رأی و عقیده، همه‌جا وجود دارد و انکار هم نمی‌شود، بین هر دسته و اجتماعی با هر شیوه و طرز فکر و عقیده‌ای، بالأخره یک‌سری اختلافات وجود‌دارد یا به‌وجود می‌آید .

چند‌صباحی این اختلافات، ذهن و وقت دو طرف را به خود معطوف و مشغول می‌دارد؛ تلاش‌های منفی، برداشت و قضاوت، گاه مغرضانه، جملات دردآور و تأسف‌بار و سرانجام، یک اتفاق، ما را بر سر یک میز می‌نشاند. دو طرف دعوا (دو نفر، دو حزب، دو طرز فکر، دو گروه و حتی دو کشور) چندین و چندبار می‌نشینند، به حرف هم گوش می‌دهند، دلیل و برهان برای رد دیگری و اثبات خویش ارائه‌ می‌دهند (یک حرف مشترک با دو برداشت کاملاً متضاد) کمی گلایه، کمی چاشنی عذرخواهی و سرانجام، پس از کشمکشی کاملاً آرام و دلپذیر، این مجادله، سوءتفاهم یا اختلاف، ختم به‌خیر می‌شود.

بیایید پیش از قهر، آشتی‌کنیم تا نیازی به قهر نباشد.

بیایید پیش از هر کاری، بنشینیم، آرام و معقول به حرف هم گوش فرادهیم، برای اثبات و یا رد عقاید طرفین، دلیل و برهان بیاوریم، پیشاپیش برای مشکلات ریز و درشت غیرقابل‌پیش‌بینی، از هم عذرخواهی‌کنیم و در یک کلام، آماده‌ی آشتی و همراهی شویم. این‌جا دیگر به فرمول زشت قهر، نیازی نیست چراکه قبلاً آشتی کرده‌ایم و چون در سلسله‌مراتب وجودی، قهر پیش از آشتی‌ست، نوبت به قهر نخواهد رسید.

آشتی بدون قهر، یعنی کاری که قراراست بعدها با هزاران خواهش، التماس و انواع و اقسام واسطه‌ها در یک محیط سراسر خجلت و شرم انجامش دهیم، بیایید صاف و پوست‌کنده، روبه‌روی هم بنشینیم و مشکل را پیش از بروز، حل‌کنیم. می‌شود سخت‌نگیرید، حتماً ممکن‌است پیش از قهر، آشتی‌کرد.