تحریک منجر به رشد عضلانی

ماکزیمم تحریک منجر به رشد می‌بایست تا حد ممکن با کمترین حرکت ایجاد شود. برای ایجاد یک تأثیر مشخص به یک حداقل نیاز می‌باشد و هنگامی‌که این تأثیر ایجاد گردید آن‌موقع است که اجراء حرکت بیشتر در واقع باعث کاهش افزایش قدرت و سایز عضلانی به‌دست آمده خواهد گردید.

برای مثال در ابتدای شروع حرکت جلوبازو با هالتر ایستاده دست‌ها در وضعیت کاملاً صاف قرار دارند و عضلات بازو نیز در موقعیت کشش هستند. در این موقعیت قدرت عضلات درگیر جهت اجراء حرکت جلوبازو در پائین‌ترین سطح قرار دارد. یعنی هر یک از فیبرهای عضلانی در شرایط کشیده قرار داشته و کل عضله نیز در همین وضعیت می‌باشد. در یک چنین شرایطی برای بالا آوردن وزنه تنها می‌توان تعداد کمی از کل فیبرهای عضلانی را درگیر نمود و افزایش درصد بیشتری از فیبرهای عضلانی تقریباً غیرممکن می‌باشد. فیبرهای عضلانی با انقباض و کوتاه‌تر شدن طولشان کار انجام می‌دهند. عضلات برای منقبض شدن می‌بایست حرکت کنند.

تمام فیبرهای عضلانی در یک عضله مشخص به‌طور همزمان منقبض شوند. پس پرواضح است که طول کل عضله مورد نظر به کوتاه‌ترین حد خواهد رسید. اما این مهم اتفاق نخواهد افتاد مگر اینکه بخش‌های مرتبط با آن عضله حرکت کرده و در موقعیت انقباض کامل قرار بگیرند. اگر یک عضله به انقباض کامل برسد ولی بخش‌های مرتبط به آن به انقباض کامل نرسیده باشند آن‌موقع است که بدون شک عضله از محل اتصالش جدا (پاره) خواهد شد. بنابراین به‌نظر کاملاً واضح می‌آید که درگیر کردن تمام فیبرهای عضلانی یعنی زمانی‌که در هنگام اجراء حرکت جلوبازوها با هالتر و در تمامی دامنه حرکت به‌جز زمانی که در انقباض کامل عضلانی باشد غیرممکن می‌باشد. با اجراء این حرکت به‌وسیله هالتر امکان انجام حرکت به شیوه فوق غیرممکن می‌باشد یعنی به‌هیچ عنوان نمی‌توان فیبرهای عضلانی را درگیر نمود.

اما اگر تمام فاکتورهای مرتبط به‌درستی درک شده باشند و حرکت با شیوه کاملاً صحیح آن اجراء گردد (که البته یک‌چنین شرایطی حتی در بدنسازی با تجربه نیز دیده می‌شود) آن‌موقع است که فرد قادر خواهد بود درصد به مراتب بیشتری از فیبرهای قابل دسترس را درگیر نماید.

در ابتدای شروع یک ست ده تکراری از حرکت جلوبازوها با هالتر عضلات، سرحال و قوی می‌باشند اما باز در موقعیت شروع حرکت فرد قادر است تنها تعداد کمی از فیبرهای موجود را درگیر نماید علت این موضوع خیلی ساده است چون اولاً اکثر فیبرها در یک چنین وضعیتی نمی‌توانند عملی انجام دهند و دوماً در هر شرایطی تنها تعداد واقعی فیبر مورد نیاز جهت اجراء حرکت به‌کار گرفته می‌شود و نه بیشتر. به‌دلیل اینکه فیبرهای عضلانی مجزا برای اجراء حرکت از اصل یا همه‌چیز و یا هیچ‌چیز پیروی می‌کنند شما می‌توانید با اجراء هر چه سریع‌تر حرکت بر درصد درگیری فیبرهای عضلانی بیفزائید. اما اینکار نه لازم و نه مطلوب می‌باشد. چون‌که اجراء حرکت با سرعت در زمانی‌که عضلات سرحال و پرانرژی هستند بسیار خطرناک می‌باشد. یعنی احتمال پارگی بافت‌های متصل کننده عضلات بسیار بالا می‌باشد ضمن اینکه در اجراء حرکت با سرعت همیشه تمایل به استفاده از تکنیک ضربه‌زدن و تقلب وجود دارد. و همانطور که می‌دانید این تکنیک به‌دلیل به‌کارگیری عضلات دیگر بدن باعث کاهش درصد فیبرهای عضلانی در عضله مورد تمرین می‌شود.

بنابراین اولین تکرار می‌بایست در عین سریع اجراء شدنش با فرم کاملاً صحیح نیز انجام شود در صورت داشتن هرگونه شک نسبت به اجراء صحیح فرم حرکت می‌بایست از سرعت انجام حرکت کاست و آن‌را با سرعتی به مراتب آهسته‌تر اجراء کرد.

به هر ترتیب و بدون توجه به نحوهٔ اجراء تکرار اول شما تنها قادر خواهید بود که درصد کمی از تعداد کل فیبرهای عضلانی حاضر را درگیر نمائید. این موضوع به چند دلیل صحیح می‌باشد:

اولاً در ابتدای شروع اولین تکرار درگیر ساختن تعداد بیشتری از کل فیبرها به‌دلیل قرار نداشتن فیبرها در وضعیت مناسب غیرممکن می‌باشد. دوماً از آنجا که تمام فیبرهای عضلانی سرحال و قوی می‌باشند، تنها تعداد اندکی از آنها جهت جابه‌جا کردن وزنه مورد نیاز می‌باشد یعنی دقیقاً از تعداد فیبر موردنظر جهت اجراء حرکت درخواست کمک می‌شود و نه بیشتر.

سوماً در بخشی از تمرین که امکان درگیر کردن درصد بیشتری از تعداد کل فیبرها وجود دارد هیچ مقاومتی در مقابل وزنه وجود ندارد و بدون مقاومت در مقابل وزنه هم حرکت غیرممکن خواهد بود. اگر وزنه انتخابی‌تان در حدی باشد که بتوانید با آن ۱۰ تکرار جلوبازو با هالتر را انجام دهید پس تکرار اول در صورتی‌که با فرم کاملاً صحیح انجام شود تنها ۴ تا ۵ درصد از کل فیبرهای عضلانی را درگیر خواهد نمود و ۹۰ درصد فیبرهای عضلانی باقیمانده به‌کار گرفته نخواهند شد. در ادامه و بلافاصله پس از شروع تکرار دوم وضعیت اندکی بهتر می‌شود یعنی در این مقطع فیبرهای عضلانی پیشین که مورد استفاده قرار گرفته‌اند دیگر قدرت و انرژی را که در تکرار اول دارا بودند را ندارند و به‌طور موقتی از سطح قدرتشان کاسته شده است و بدین ترتیب بدون کمک از فیبرهای عضلانی دیگر توانائی بلند کردن وزنه را به تنهائی نخواهند داشت. بنابراین از فیبرهای عضلانی دیگر تنها در حدی که عمل مورد نظر انجام بگیرد استفاده می‌شود.